KONCERT ZESPOŁU ,,BLUESOWY LATAWIEC” W NEMRODZIE (LEKCJA POKORY)

Wieczorem 06.04. o godzinie 20:30 do Malborskiego Klubu Muzycznego ,,Nemrod” z koncertem zawitał wyjątkowy zespół ,,Bluesowy Latawiec”z Tczewa w składzie Jacek Ćwikliński i Jarosław Wiśniewski. Obaj Panowie zagrali niczym nie zagłuszane czyste dźwięki na gitarach akustycznych, które zabrały słuchaczy w bluesową podróż. W grze zsynchronizowanych do perfekcji gitar przebijały się chwilami tonacje nawiązujące do Muzyki country. Wszystko to stanowiło zaskakujące wrażenie podróży ,,wehikułem czasu” w atmosferę z rodem drugiej połowy XIX wieku jaka panowała nad rzeką Missispi w Alabamie. Mużycy zagrali nie tylko swoje aranżację z autorskimi tekstami ale również kowery. Podróży tej towarzyszyły ,,drogowskazy” w podstacji dźwięków harmoniki, które z powodzeniem mogą konkurować z muzyką Sławomira Wierzcholskiego i Nocnej Zmiany Bluesa. Koncert przeplatany opowiadaniami jednego z muzyków, który uzmysławiał, że podroż każdego z nas nie zawsze jest prosta czasami może wyglądać właśnie tak jak koryto rzeki Misisipi czyli wartka ale kręta. Dlatego warto czasami zwolnic jak mówił muzyk. Po koncercie rozległy się gromkie oklaski nawołujące do bisowania co stanowi najlepszy dowód, że muzyka w wykonaniu Bluesowego Latawca warta jest skupienia i uwagi. Mimo, że ten gatunek muzyczny nie jest popularny to jednak wszyscy znajdujący się na koncercie dali się porwać muzycznemu nurtowi zespołu ,,Bluesowy Latawiec” Słowem bluesowa lekcja życiowej pokory. Aplauz publiczności świadczył o tym, że warto było być obecnym na tej lekcji. Jeśli będziesz mieć okazję wysłuchać koncertu Bluesowego Latawca to nie wahajcie się być na tej lekcji ani chwili. Wielki szacunek i dzięki za tą muzyczną lekcję bluesowej pokory.

BEZPAŃSWOWIEC LUB APATRYDA

BEZPAŃSTWOWIEC LUB APATRYDA: w ten sposób określa się osobę, która nie ma obywatelstwa. Bezpaństwowcem może być również osoba posiadająca obywatelstwo z tą jednak różnicą, że nie jest on wstanie wystarczająco zapewnić osobie tej ochrony z racji sporu zaistniałego między władzą państwową a nią. Taki stan rzeczy określany jest mianem ,,bezpaństwowości faktycznej”. Aspekt prawny bezpaństwowości określa konwencja z 28.09. 1954 roku regulująca sytuację osób, które nie mają państwowości. Problematykę dotyczącą osób pozbawionych przynależności państwowej analizowała Liga Narodów. Kwestia bezpaństwowości pierwszy raz pojawiła się w okolicznościach rozpadu w 1919 roku państw, które składały się z wielonarodowych struktur społecznych takich jak: carskiej Rosji, ,,klęski” Niemiec czy Austro-Więgier. W sytuacji tej zaistniały komplikacje społeczności, które nie posiadały prawnie dostosowanego regulaminu dotyczącego praw obywatelskich. W praktyce bezpaństwowość była konsekwencją wykluczających się dróg natury prawnej, nie kiedy braku tego rodzaju rozwiązań w granicach kształtujących dopiero się państw. Mowa jest tu głównie o konflikcie reguły ius sanguinis i ius sol dotyczących obywatelskości. Z pomysłem rozwikłania tej kwestii wyszedł F. Nensen badający ,,podbiegunowe” cywilizacje”. Inicjatywa Nensena spowodowała, że Liga Narodów z godnie z konwencją rzymską z dnia 06.04.1922 doprowadziła do otwarcia biura z uprawnieniami wydawania specjalnych ,,paszportów nansenowskich”. Z kolei po zakończeniu wojny światowej tej drugiej, kwestie bezpaństwowości rozpatrywała Organizacja Narodów Zjednoczonych. Organizacja ta w sierpniu 1961 roku a konkretnie jej ,,zgromadzenie” zaaprobowało konwencję zmniejszającą liczbę okoliczności, w których uprawnione było wnioskowanie o stan prawny bezpaństwowości. Nie znaleziono jednak sposobu rozwiązania kwestii samej bezpaństwowości na forum międzynarodowym tak jak udało się to w pojedynczych państwach. Jeśli chodzi o polski akt prawny regulujący kwestię bezpaństwowości to jest nim ustawa o obywatelstwie z dnia 15.02.1962 roku, która rozwiązuje problem bezpaństwowości a także przewiduje nadawanie obywatelstwa bezpaństwowcom po pięcioletnim przebywaniu w Polsce. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Czy znasz przykłady bezpaństwowości? Czy bezpaństwowość w obecnych globalizujących się czasach staje się normą czy tez nie? Zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.

BEHAWIORALIZM

BEHAWIORALIZM: Nazwa pochodzi z j. ang. behaviour oznaczającego zachowanie się. Po drugiej wojny światowej stanowił wśród społecznych dyscyplin prąd naukowy badający poczynania grupowe i jednostkowe. Behawioralizm gromadzi wzajemnie przeciwstawne kierunki, które negują tradycję. Stał się przodującą metodą naukową w początkowych latach XX wieku. Dominującym założeniem behawioryzmu było badanie nepotyzmu (czyli faworyzowanie rodziny, znajomych, przyjaciół przy obsadzaniu stanowisk urzędniczych). Wyodrębnionym kierunkiem był także behawioryzm psychologiczny postulujący traktowanie doświadczeń akademickich (naukowych) tylko jako zjawisk (,,faktów”) a nie jako norm lub ,,wartości”, które nie były uznawane za elementy poznawcze (naukowe). Z powyższego wynika, iż behawioralizm stanowi element, który umożliwił socjologii oraz politologii nadanie rangi faktycznej dyscypliny naukowej takiej jak uprzednio zdobyły biologia lub matematyka. Pomijając wymóg potwierdzania eksperymentów doświadczeniami behawioralizmi przyświecały takie cele jak: 1. zmierzanie do określenia prawideł postępu społecznego na bazie reguł zarządczych przyrodniczym stanem rzeczy, 2. działania mające na celu nadanie behawioralizmowi statusu głównej metody definiującej fenomen ,,,przyczynowości”, 3. upowszechnianie posługiwanie się sposobami opisywania rzeczywistości opartymi na matematyce (całościowość) umożliwiającymi uporządkowanie wiedzy, zarządzanie danymi (kwantyfikacja) dzięki, której możliwe jest otrzymanie tzw. ,,czystej wiedzy”, 4. promowanie bezstronność wartości (kliknij aksjologia) 5. dążenie do scalania społecznych dyscyplin badawczych w uniwersalną strukturę naukową. Behawioralizm odcisną znaczne piętno na naukach społecznych głównie w Stanach zjednoczonych przyczyniając się do postępu w badaniach nad decyzjami wyborczymi. Behawioralizmu uwagę poświęcili V.O. Key, P. Converse, McPhee, P. Lazarsfeld, B. Berelson. Teoretycznymi aspektami zjawiska koalicji z punktu widzenia behawioraryzmu zajęli się A. Lijphart, L. Dodd i W. Riker. Problematykę związaną z jurysdykcją szczebla lokalnego nad społeczeństwami pod kontem zachowań badali R. Dahl i F. Hunter. Naukową materię politycznych systemów analizowali K. Deutsch i D. Easton. Zagadnieniem kultury politycznej postanowili zając się S. Werba i G. Almond. R. Dahl oraz S. Lipsert badali demokrację. Jednak wraz z upływem osiemdziesiątych lat behawioralizm przestał być dyscypliną atrakcyjną i zaczął przegrywać z naukami prawnymi. Pomimo tego behawioralizm wciąż pozostaje przydatnym narzędziem w politologicznym warsztacie. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. 

BEHAWIORYZM

BEHAWIORYZM: należy do rodziny prądów przypisanych psychologii zajmujący się analizą materii społecznej kładącej nacisk na świadomościowe lub psychiczne cechy egzystowania. Głównym obiektem doświadczeń behawioralnych stanowią skierowane na zewnątrz symptomy ludzkiego reagowania. Dlatego określenie to pochodzi z j. angielskiego behauior tłumaczonego jako zachowanie. Podkreślić należy iż behawioryzm nie bada jednak kondycji duchowej czy stanu psychicznego konkretnego człowieka. Określenie Behawioryzm stosowane jest z ,,psychologią reakcji” lub z ,,psychologią zachowań” wymienię. Wzięło to się z nowatorskich badań E.L. Thorndike´a oraz I. Poawłowa. Natomiast autorami behawioryzmu byli J. B. Watson pochodzący z Ameryki oraz wywodzący się z Rosji W. Bechterew (ten pierwszy zaproponował, eksperymenty nad przeżyciami zastąpić eksperymentami nad zachwianiami). Behawioryzm stał się istotnym postępowaniem zakresie badań politologicznych oraz socjologicznych. Nadmienić warto iż na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych doświadczenia z wykorzystaniem podejścia behawioralnego zastosowano w Stanach Zjednoczonych w pracach naukowych nad uwarunkowaniami formowania i roli elit na gruncie lokalnym. Badając poczynania pojedynczych osób w relacjach o charakterze politycznym, w pracach takich jak: ,,The Power Elite” aut. B. Berelsona C.W. Millsa z roku 1956, ,,Voting”, aut. R.M. Milibanda, ,,The State in Capitalist Society” z roku 1969 dowiedziono zasadność tzw. ,,żelaznego prawa oligarchii” autorstwa R. Michelsa a także słuszność twierdzenia nazwanego,,teorią przepływu elit”. Której autorem był V. Pareto. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Czy znasz przykłady zastosowania badan behawioralnych? Jeśli tak to zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.