ANTYPARTYJNOŚĆ I JEJ PRZYKŁAD

ANTYPARTYJNOŚĆ: oznacza polityczne przywiązanie czyli resentymenty, współtworząc podejście w środowisku politycznej elity a także wyborcy masowego charakteryzującego się negatywnym nastawieniem do różnych koncepcji i akcentujących odmienne ,,stany myślenia”, które odniosą się do partii politycznych, zasad gry nie zaakceptowanych przez nie natomiast definiowanych jako system partyjny lub ,,rządów partii”. Z przekonaniem można stwierdzić iż jest to teraźniejsza osobliwość polityczna (jeśli chodzi powszechność tego procesu) trudno rozpatrywać tylko pod kontem politycznego procesu, nastawionego przeciw obecnie sprawującym władzę partią politycznym i w zasadzie nie niegórującego usankcjonowanej struktury politycznej jako takiej. Antypartyjność wypełnia większą przestrzeń znaczeniową i nie wystarczy rozpatrywać jej pod kontem podejścia negacji systemu a więc pozbawienia politycznego systemu ruchów politycznych. Tak więc antypartyjność stanowi znacznie więcej niż postawę do negacji systemu. Podważanie skuteczność na społecznym gruncie partii politycznych i metod, którymi wypełniają przypisane im funkcje, stanowi powód pozbawienia zaufania dla klas konserwatywnych i w tym ugruntowanych partii politycznych, Taki stan rzeczy musi wywoływać konkretne skutki, gdy mowa jest o pryzmat za pomocą, którego wyrabia się pogląd o działalności politycznego reżimu demokratycznego będącego wyrażeniem braku zaufania do konstrukcji systemowej jako takiej a także do jego aktywności. Istnieją przesłanki mówiące, że partie polityczne zniekształcają główne założenie demokracji natomiast ich sposoby osiągania celu zmierzają do przebiegu ,,oderwania” lub utraty związku mechanizmów demokracji z archaicznymi stosunkami społecznymi. Zanik ufności do partii politycznych oraz przejawy wrogości w wobec partii politycznych wynikają głównie z podważania ich sposób wykonywania kanałów służących do afirmowania społecznych interesów a także autorów takich a nie innych rozstrzygnięć politycznych. Zjawisko wzrostu doniosłości antypartyjności i osłabiania związków z strukturą społeczną definiowane jest jako proces przebudowy modelu partii o charakterze masowej w model partii wyborczej a także kartelu. Proces ten w rezultacie prowadzi do ,,upaństwawia” funkcji partii politycznych i umniejszania nich zbiorowego politycznego charakteru. Antypartyjność posiada umiejętność przeobrażania się w szereg odmian. Przykładem przypierania różnych form przez antypartyjność jest to że może ona nastawiona nie chętnie w stosunku do obecnie funkcjonującym i ustabilizowanym partią a w szczególności do ugrupowania, które w danej chwili sprawuje władzę, jest to związane z tak zwianą instrumentalizacją antypartyjności. W ten sposób tzw. ,,nowe” grupy partyjne tym sposobem stajają się pozbawić władzy tzw. ,,stare”, a w gruncie rzeczy oznacza to tylko i wyłącznie roszadę jednej partii na miejsce drugiej. Trzeba pamiętać, że w momencie rozpoczynania działalności przez partię, które uznawane są za ,,nowe” nie kiedy decydują się one stosować skrajny antypartyjny dyskurs jako sposób na zakamuflowanie swoich rzeczywistych planów (patrz aktor polityczny na tym blogu). Takie postępowanie ma na celu zagospodarowanie wyborców, którzy nie podjęli jeszcze decyzji na jaką partię zagłosować. W konsekwencji także i do tej części elektoratu, która podważa użyteczność partii jako elementu systemu politycznego. Tego rodzaju sposoby zwane strategiami stosowały np. wybrane formacje polityczne takie jak: Austriacka Partia Wolności (FPÖ), która zdecydowała się w 1994 roku na zmianę nazwy na Ruch Wolności akcentując tym samym podejście antypartyjne czy na początku lat dziewięćdziesiątych we Włoszech partia S. Berlusconiego zwana ,,Forza Italia” lub Liga Północy i Przymierze Narodowe. Należy mieć na uwadze także i to, że antypartyjność może być skutkiem awersji do partii politycznej jako do skonkretyzowanego rodzaju formacji określanej mianem strukturalnej antypartyjnością, więc bazując na ofercie politycznej odbiegającej od partyjnego schematu polityki. Zabieg ten często odwołuje się do konstrukcji demokracji opierającej się o plebiscyt, którego orędownicy uzasadniają, że partie polityczne są głównym hamulcem w przebiegu kształtowania się uniwersalnej chęci oraz praktyk mających miejsce we wzorcu demokracji J.J. Rousseau oraz ujawniają skłonność do zabezpieczania interesów swojej partii czyli tak zwanego procesu ,,biurokratyzacji”. Uzasadnianiem tego typu posługują się ruchy i zrzeszenie o charakterze społecznym odwołujące się zarówno do orientacji lewicowych, których przykładem są wybrane partie zielonych czy tzw. ruchy aklternatywne, jak i o inklinacji prawicowej, której uosobieniem była tzw. poujadist lub ultraprawicowe. Należy również zaznaczyć że, na gruncie resentymentów związanych z antypartyjnością powstały takie partie polityczne na polskiej scenie politycznej jak np. Samoobrona RP, Platforma Obywatelska czy Ruch Palikota, które w fazie powstawania zawierały elementy antypartyjności. Zachęcam do pisania komentarzy. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.