KONFLIKT POLITYCZNY I JEGO PRZYKŁAD

KONFLIKT POLITYCZNY: Z j. łac. conflictus oznacza zderzenie, walkę między dwoma/wieloma ,,podmiotami politycznymi” o rozbieżnych interesach mających na celu uzyskanie ,,pozytywnie wartościowanego” kapitału rzeczowego lub nierzeczowego za pomocą władzy, która jest sprawowana, utrzymywana, po uprzednim jej zdobyciu a zarazem uniemożliwianie jej aktywności, unieszkodliwienie lub unicestwienie przeciwnika. Konflikt zachodzi gdy strony dochodzą do wniosku że ich dążenia do zabezpieczenia swoich interesów zostają blokowane na skutek czego inicjują czynności, które mają anulować te ,,przyczyny” lub wyeliminować te blokady. Zalążek konfliktu politycznego stanowi różnorodność: 1) podział we władzy oraz udział w procesie politycznym, 2) uczestnictwo w generowaniu oraz w partycypacji kapitału rzeczowego, 3) publicznego stanu prawnego odrębnych osób, 4) zakresu dokonanych grupowych i pojedynczych struktur ,,wartości” m.in. religijnych, narodowych czy politycznej. ,,Konflikt polityczny” powoduje iż układ polityczny oraz jego środowisko ulega ,,dynamizacji” czyli rewolucyjnych przekształceń, zastoju lub postępowi. Wyodrębnia się takie fazy konfliktu politycznego jak: 1) zapoczątkowanie konfliktu cechującego się zaistnieniem ,,sprzeczności” oraz niespełnieniem społecznym skutkującym trendem zmierzającym do przebudowy niesprzyjających okoliczności działania ,,podmiotów”, 2) rzeczywistą ,,walką” podmiotów cechującą się niestabilną intensywnością i wybuchowością, 3) działania mające zażegnać konflikt dzięki ,,usunięciu przyczyn” i wypracować konsensus / rozwiązań ,,pozornych” gdy ,,strony” umieszczają spór (..walkę”) w przestrzeni tymczasowej albo zawieszają na pewien okres konflikt ale z zamiarem wznowienia sporu za jakiś czas. Ujęcie w całość obecnych wzorów ,,przyczynowych konfliktu” obejmuje: 1. ,,system wzajemnie uzależnionych od siebie segmentów”, 2. ,,nierówny podział rzadkich i wartościowych zasobów pomiędzy wzajemnie zależnych od siebie segmentów, 3) ,,wycofanie legitymacji przez te segmenty, które nie utrzymują proporcjonalnego udziału w zasobach”, 4) ,,początkowa świadomość obiektywnych interesów w zmianie systemu podziału zasobów”, 5) ,,pobudzenie emocjonalne upośledzonych”, 6) powtarzalny ,,wybuchy frustracji”, 7) ,,zwiększona intensywność zaangażowania emocjonalnego w konflikt segmentów upośledzonych”, 8) ,,próby zorganizowania pomiędzy upośledzonych grup konfliktowych”. 9) ,,otwarty konflikt pomiędzy upośledzonymi i uprzywilejowanymi o zmieniającej się gwałtowności” Źródło., J. H. Turner, ,,Struktura teorii socjologicznej r. 1985” Dynamiczność konfliktu poli. badana jest przez probierz jego wybuchowość (,,gwałtowność”) i intensywności. Natężenie konfliktu informuje o stanie aktywności emocjonalnej i ,,zaangażowania” stron konfliktu, asystuje temu różny stopień przygotowania stron do wyrzeczeń, poświeceń. Probierz ,,gwałtowności” podpowiada jaki jest wskaźnik ,,radykalizmu” skonfliktowanych uczestników zmierzających do ,,zwycięstwa” czemu towarzyszyć może intensyfikacja wykorzystywanych sposobów i metod postępowania zaczynając od działań jednoczących a kończąc na starciu militarnym. Zdaniem Daherendorf uczestnicy konfliktu mają trzy sposoby aby go rozwiązać. Zażegnanie konfliktu jest to usiłowanie wygaszenia sporu przez usuniecie jego przyczyn. Wygaszanie konfliktu równoznaczne jest z ograniczaniem rozbieżnej działalności stron. Unormowanie bazuje na hipotezie o tym, że istnieją konflikty, których nie można rozwiązać i są one integralną częścią społeczeństwa i dlatego stosuje się tylko działania monitorujące (,,kontrolę”) oznak konfliktu bez eliminacji jego powodów. Unormowanie obejmuje trzy sposoby: pojednanie, pośrednictwo (czyli mediację) oraz arbitraż. Istnieje także inna typologia konfliktu wyróżniająca cztery ,,strategiczne rozstrzygnięcia konfliktu”: 1) ,,strategia dominacji” polegająca na realizowaniu zamiarów ,,własnych” pomijając zamiary strony skonfliktowanej z tą równicą iż istnieje tu możliwość posługiwania się perswazją, groźbą i przemocą; 2) ,,strategia wycofania” czyli zrezygnowanie z zdobycia ,,celów” co oznacza uznanie zwycięstwa adwersarza; 3) ,,strategia bierności” zakładająca bezczynność ,,w nadziei, iż konflikt samoistnie wygaśnie”; 4) ,,strategia rozwiązywania konfliktu” ma na celu opracowanie pomysłów i sposobów ,,jednoczesnej realizacji niektórych przynajmniej interesów obu stron”. ,,Dochodząc do tak”. ,,Negocjowanie bez poddania się” (R. Fisher W. Ury, 1990 r.). Kompletny zbiór sposobów rozwiązywania konfliktów mieści: 1) rozwiązanie konfliktu w wyniku użycia ,,realnej przemocy” z jednoczesnym podyktowaniem ,,własnego” rozwiązania; 2) ,,arbitralne rozstrzygnięcie konfliktu” wzmocnione możliwością posłużenia się siłą; 3) porozumienie zawarte wskutek ,,negocjacji”; 4) nawiązanie do adresata niebiorącego udziału w konflikcie lub bezstronnego występującego w charakterze arbitra bądź mediatora; 5) ukierunkowanie aktywność konfliktu na przestrzeń ,,zastępczą”, 6) zlekceważenie konfliktu albo traktowanie przeciwnika jako pozbawionego umiejętności ,,destrukcji”: 7) rozbieżności uzasadniane odstąpieniem od konfliktu. Cechy i tok konfliktu poli. podporządkowane są praktyką, prawem i budową ,,systemu politycznego”. Ustrój ,,elastyczny” (czyli otwarty demokratyczny: kliknij demokracja) posiada skłonność tolerancyjne oraz wykrywania konfliktów a także ich instytucjonalizacji czyli zaistnienie okoliczności i kontrolnych przepisów. Redukują one zagrożenie występowania nagłych i niszczycielskich postępowań pozostawiających przeciągłe i poważne zakłócenia w reżimie politycznym a także są warunkiem trwania akceptacji dla konfliktu politycznego opartego na uregulowaniu mediacji i negocjacji. Natomiast system sztywny czyli niedemokratyczny ukrywa konflikt i spostrzega go jako realne niebezpieczeństwo w stosunku do celów, zasad (reguł) i swojej trwałości. Konflikty na ogół cechują się dużym rozgorączkowaniem emocji jego uczestników oraz dynamiką poczynań. W sytuacji pozbawienia jurysdykcji umiejętności monitorowania i dławienia konfliktu istnieje groźba wieloletniej destabilizacji a nawet zniszczenie względnie unowocześnienie. Źródło: leksykon politologii”., s.225-227. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Aktualnym przykładem konfliktu politycznego jest kwesta Krymu, który został anektowany przez Prezydenta Rosji z pogwałceniem prawa międzynarodowego. Konflikt polityczny między Rosją a Ukrainą o strategicznie położony Krym ma charakter lokalny ale o znaczeniu globalnym angażującym Unię Europejską, NATO i USA. Kliknij też hasło KONFLIKT MIĘDZYNARODOWY