AZYL POLITYCZNY

AZYL POLITYCZNY: nazwa pochodzi z j. łac. asylum i oznacza schronienie lub ochronę. Azyl polityczny stanowi agendę prawa międzynarodowego zapewniające bezpieczeństwo ze strony państwa osobie śledzonej (ściganej), ze względów politycznych przez instytucje drugiego państwa. Instytucja ta przeznaczona jest do udzielania pomocy osobom, które są ścigane (prześladowane) ze względu na uprzedzenia rasowe, odmienny kolor skóry, pochodzenie etniczne, narodowe, ze względu na intensyfikację z konkretną zbiorowością, z powodów wyznawanych preferencji politycznych, zaliczając do nich również (walkę) z dysproporcją społeczną a także z wszelkimi przejawami braku tolerancji. Należy pamiętać, iż agenda ta przeznaczona jest dla osób popełniających przestępstwo o naturze politycznej, czy odmiennych od czynów zabronionych popełnianych przez pozostałych obywateli. W rzeczywistości wymienia się azyl terytorialny oraz dyplomatyczny. Ten pierwszy przydzielany jest w ramach terytorium kraju, który azyl przyznaje. Z kolei azyl dyplomatyczny udzielany jest poza tymi granicami głównie w siedzibach dyplomatycznych, w konsulatach, na statkach przeznaczonych do działań wojennych a także na pokładach samolotów, czy okrętów morskich na terenach baz wojskowych. Azyl polityczny stanowi niezależny akt państwa mający silny polityczny charakter. Uznano za uniwersalnie (,,powszechnie”) że, główną oraz najczęściej rozpoznawalną częścią składową azylu politycznego terytorialnego jest afiliacja (przyjęcie) obcokrajowca na obszar państwa (udzielenie zgody na jego pobyt). W myśl norm prawa międzynarodowego sposób działania państw w tym wypadku stanowi kwestię, która musi być prawnie uregulowana indywidualnie przez każde państwo oznacza to, że ma ono prawo procedować w tym obrębie według własnego uznania oraz bez mieszania się kogokolwiek z zewnątrz. W przypadku wyjazdu osoby z państwa, które wyraziło zgodę na azyl zgoda ta automatycznie zostaje cofnięta, co oznacza, że azylant, który uprzednio uzyskał specjalne uprawnienia traci je. Należy zauważyć, iż azyl polityczny (dyplomatyczny) stanowi agendę o niedookreślonym charakterze niż azyl terytorialny. Procedura przyznawania tego pierwszego nie rzadko wchodzi w konflikt w normą dotyczącą suwerenności państw a także z dyplomatycznym immunitetem i z uprawnieniami z nim związanymi. Udostępnienie możliwości wynikających z azylu dyplomatycznego może być dokonane w sposób legalny tylko wtedy, kiedy postępowanie nie jest sprzeczne z zasadami międzynarodowymi lub konkretną umową o międzynarodowej randze, w której państwa dobrowolnie zgadzają się na utratę swojej suwerenności. Warto zaznaczyć, że azyl terytorialny z większą częstotliwością niż dyplomatyczny jednoczy w sobie aspekty polityczne oraz prawne, ponieważ z natury agendy azylu politycznego terytorialnego wywnioskować można iż ma on być praktykowany (,,stosowany”) głównie do sprawców przestępstw o naturze politycznej. W literaturze przedmiotu można napotkać stwierdzenia iż, fundamentem azylu dyplomatycznego a także terytorialnego stanowią względy o ludzkim charakterze. Postępowanie państw nie przewiduje pozwolenia pojedynczej osoby do azylu. Aczkolwiek istnieją trendy zmierzające do zakwalifikowania instytucji prawa międzynarodowego, o której mowa do fundamentalnych uprawnień człowieka łącznie z całym zespołem jego następstw. W gestii państwa leżą kryteria oraz potencjał do przyznawania azylu. Wyłącznie w ramach azylu dyplomatycznego mamy do czynienia z paroma umowami, które szczególnie odnosić się mogą do Stanów Zjednoczonych i ich sąsiadów. Jednak jak rzeczywistość pokazuje próbuje się zniwelować różnice w kryteriach udzielania azylu politycznego. Próby te dokonywane są w szczególności w ramach działalności Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wśród dokumentów rangi międzynarodowej, których uwzględniono zapisy dotyczące azylu terytorialnego wymienić można ,,Deklarację o azylu terytorialnym” jako efekt konferencji Narodów Zjednoczonych z roku 1977, której tematem był azyl polityczny. Aktem normatywnym, w którym uwzględniono kwestię azylu terytorialnego były również zapisy w Powszechniej Deklaracji Praw Człowieka podpisaną dzięki Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ z10.10.1948 roku. Z kolei konwencję o azylu terytorialnym podpisano w Karacas w 28.03.1954 roku. Warto zapamiętać, że o azyl starać się można w momencie zaistnienia następujących okoliczności, które dotyczyć muszą dokonanych przestępstw natury politycznej. Pierwsza z nich określona jest w uchwale (rezolucji) Zgromadzenia Ogólnego ONZ a także w koncepcjach konwencji o azylu terytorialnym z 1977 roku. Z kolei druga znajduje się w samych tekstach dotyczących rezolucji a także w założeniach konwencji. Akty prawa międzynarodowego, o których mowa w gruncie rzeczy dotyczą azylu terytorialnego, nie definiują natomiast zagadnienia ,,przestępstwa politycznego” o pejoratywnym (negatywnym) znaczeniu. Z kolei zawarto w nich określenia umożliwiające sformułowanie negatywnego objaśnienia, jest to zbiór działań których popełnienie powoduje, że staranie się o azyl polityczny staje się nie możliwy. Z kolei przestępstwa określane jako ,,niepolitycznne” czyli postępowanie nie zgodne z zamiarami i regułami ONZ, przestępstwo na ludzkości, niebagatelne zbrodnie tzw. ,,pospolite” nie stanowią argumentu przemawiającego za przyznaniem azylu, a także nie są kompatybilne (zgodne) z obowiązującym stwierdzeniem oraz nie zaliczają się do politycznych przestępstw. Zgromadzenie Ogólne ONZ (3074XXVIII) w dniu 13.121973 roku w sposób bezsporny przyjęło, iż nie można przyznawać azylu politycznego osobie,na której ciąży podejrzenie popełnienia przestępstwa przeciwko ludzkości, zbrodnię wojenną a także przeciw pokojowi. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.