APARTHEID:
afrikaanns apartness oznacza
segregację, rozdzielenie. Rasistowska polityka praktykowana w 1991
roku w RPA opisująca relację między kolorową większościową a
białą mniejszością. Określenie to sformułowane początkowym
okresie lat czterdziestych nosiło znamiona politycznego frazesu
formacji Nacjonalistycznej, nie mniej jednak korzenie polityki tej
sięgają czasów osadnictwa przez białoskórych w roku 1652 roku na
terenie Afryki południowej. Apartheid stanowi rodzaj rasizmu i był
sztandarową strategią polityczną państwa zapoczątkowaną 1948
roku kiedy to Nacjonalistyczna partia objęła władzę. Gdy
analizuje się apartheid to nie zbędne podkreślenia są dwa
przymioty. Pierwszy z nich zezwalał na politykę tzw. ,,rasowej
regresji, która polegała na oddzieleniu ludności białej liczącej
19% jej populacji od pozostałej części składającej się z takich
grup etnicznych jak: 10% ludności mieszanej, 3% Azjatów, 68%.
Zaczynając od 1950 roku, w którym powstał cały zbiór przepisów
mających na celu zabezpieczenie białym warunków ,,Odrębnego
rozwoju”. Przykładem, którego jest ,,The Group Adreas Aact z 1959
roku konstytuował dla każdej rasy oddzielne dzielnice oraz
zastosował ,,karty wstępu”, które wymagało się od
Afrykańczyków. Karty te dawały prawo przebywania zarezerwowanych
dla białych okręgach. Tak zwany Promoton of Bandu Self-Government
Act z roku 1959 stworzył 10 obszarów przeznaczonych tylko dla
Afrykańczyków, którym zwrócono typy organizacji opartych na
szczepach. Aktem normatywnym z 1970 traktującym o obywatelstwie
podjęto decyzje, że Afrykanin nie zależnie od miejsca zamieszkania
zobowiązaniowy jest posiadać obywatelstwo jednego z bantustanów.
Tą drogą w gruncie rzeczy pozbawiono czarnoskórych uczestnictwa w
procesie decyzyjnym RPA, ponieważ ze swoich okrojonych politycznych
praw mogli korzystać tylko będąc członkami ludności w obrębie
konkretnych bantustanów. Drugim przymiotem apartheidu była
gwarancja supremacji białym. Centralna władza posiadała
samowładcze prawa także w odniesieniu do bantustanów. Jeśli
chodzi o dowódców afrykańskich będących na czele ichniejszych
władz samorządowych to opłacani oni byli przez rząd w
Johanesburgu ale mogli być w każdej chwili przez niego także
odwołani. W gabinetach oraz w parlamencie mieli możliwość
zasiadania tylko biali. Izba parlamentarna wybierana była przez
ludność białą oraz w części przez rząd. Stronnictwa
spełniające funkcje opozycji były niedozwolone, natomiast znaczną
cześć działaczy Afrykańskiego Kongresu Narodowego, do którego
należał także Nelson Mandela zamykano do więzień. Broń mogli
mieć tylko biali i oni tylko służyli w paramilitarnych
organizacjach, w wojsku czy w policji. Strategia apartheidu
napotykała dezaprobatę na międzynarodowym forum, dowodem czego był
przymus w 1961 roku w RPA wycofania członkostwa jej we Wspólnocie
Narodów a także nałożenie przez Stany Zjednoczone i Wielką
Brytanię sankcji. Kwestia apartheidu i jago złożoność materii
zaistniała na forum ONZ od 1948 roku. Konwencja dotycząca
eliminacji wszystkich przejawów rasowej nietolerancji została
podpisana 07.03.1960 roku, którą nazwano ,,dekolonizacyjną” w
gruncie nie dotyczyła ona Afryki Południowej, ponieważ kraj ten
nie stanowił w tym czasie kolonie. Należy dodać że w grudniu 1974
roku na podstawie rezolucji Zgromadzenia Narodowego ONZ afirmowano
wyłączenie RPA z organizacji o charakterze międzynarodowym.
Znamienny jest fakt że od 1977 do 1981 roku weszło w życie 33
rezolucje negujące apartheid. Ustalono 19.01.1966 roku konwencję o
zaprzestaniu wszystkich przejawów dyskryminacji na tle rasowym.
Napiętnowano w niej apartheid we wszystkich jego przejawach.
Zaczynając od 1990 roku zauważyć można w RPA tendencję
rezygnacji z polityki apartheidu. Pierwotną oznaką dobrej woli
było postanowienie prezydenta de Klerka w sprawie uprawomocnienia
się Afrykańskiego Kongresu Narodowego oraz o wypuszczeniu z
więżenia lidera Afrykańczyków Nelsona Mandeli. Zachęcam do
pisania komentarzy. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A.,
Antoszewski i A., Herbut.
To dobrze trafiłeś, znajdziesz tu nie tylko Informacje o lekarzach i placówkach medycznych oraz o tym jakie książki warto czytać ale dowiesz się także o tym czemu warto latem przyjechać do Malborka :-)
27 lut 2013
22 lut 2013
APARAT PAŃSTWOWY I JEGO PRZYKŁAD
APARAT
PAŃSTWOWY: zagadnie to należy
do rodziny nauk prawnych opisujące strukturę organów
reprezentacyjnych Państwo, świadczących usługi urzędów a także
agend wspomagających główny organ decyzyjny w sprawach
rozstrzygania kwestii dotyczących aktualnej polityki państwa oraz
nawadnia kształtu egzystencji życia społecznego obywateli.
Uformowanie tego wyspecjalizowanego i z rozmysłem skompletowanego
organu dowodzi wyselekcjonowanie konkretnych funkcji państwowych w
władnych podejmować decyzje o nadaniu mu władzy o charakterze
publicznym. Aparat państwowy zbudowany jest na wzór biurokratyczny
natomiast w polu jego działań można wymienić grupy różniących
się od siebie jednostek realizujące wyodrębnione zadania, które
mają służyć dobru całego społeczeństwa rozumianego jako
państwo. Organy państwowe odpowiedzialne na stanowienie prawa a
więc jednostki administracyjne (związane z egzekutywą) wcielają w
życie prawo i nadzorują aktualnym postępowaniem danego ugrupowania
politycznego. Organy, które z mocy prawa wpływają określone
postępowanie tzw. ,,organy bezpośredniego przymusu”, pod postacią
służb specjalnych, policji oraz wojska pełną nadzór nad
bezpieczeństwem zewnętrznym a także wewnętrznym państwa. Wśród
organów wchodzących w skład aparatu państwowego należy wymienić
takie części składowe jak np. instytucje stojące na straży
przestrzegania prawa takie jak trybunał Konstytucyjny, Najwyższa
Izba Kontroli czy aparat wymiaru wymiaru sprawiedliwości czyli np.
sądy. Źródło: leksykon
politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.
Zachęcam do pisania komentarzy
Zachęcam do pisania komentarzy
21 lut 2013
ANTYPARTYJNOŚĆ I JEJ PRZYKŁAD
ANTYPARTYJNOŚĆ:
oznacza polityczne przywiązanie
czyli resentymenty, współtworząc podejście w środowisku
politycznej elity a także wyborcy masowego charakteryzującego się
negatywnym nastawieniem do różnych koncepcji i akcentujących
odmienne ,,stany myślenia”, które odniosą się do partii
politycznych, zasad gry nie zaakceptowanych przez nie natomiast
definiowanych jako system partyjny lub ,,rządów partii”. Z
przekonaniem można stwierdzić iż jest to teraźniejsza osobliwość
polityczna (jeśli chodzi powszechność tego procesu) trudno
rozpatrywać tylko pod kontem politycznego procesu, nastawionego
przeciw obecnie sprawującym władzę partią politycznym i w
zasadzie nie niegórującego usankcjonowanej struktury politycznej
jako takiej. Antypartyjność wypełnia większą przestrzeń
znaczeniową i nie wystarczy rozpatrywać jej pod kontem podejścia
negacji systemu a więc pozbawienia politycznego systemu ruchów
politycznych. Tak więc antypartyjność stanowi znacznie więcej niż
postawę do negacji systemu. Podważanie skuteczność na społecznym
gruncie partii politycznych i metod, którymi wypełniają przypisane
im funkcje, stanowi powód pozbawienia zaufania dla klas
konserwatywnych i w tym ugruntowanych partii politycznych, Taki stan
rzeczy musi wywoływać konkretne skutki, gdy mowa jest o pryzmat za
pomocą, którego wyrabia się pogląd o działalności politycznego
reżimu demokratycznego będącego wyrażeniem braku zaufania do
konstrukcji systemowej jako takiej a także do jego aktywności.
Istnieją przesłanki mówiące, że partie polityczne
zniekształcają główne założenie demokracji natomiast ich
sposoby osiągania celu zmierzają do przebiegu ,,oderwania” lub
utraty związku mechanizmów demokracji z archaicznymi stosunkami
społecznymi. Zanik ufności do partii politycznych oraz przejawy
wrogości w wobec partii politycznych wynikają głównie z
podważania ich sposób wykonywania kanałów służących do
afirmowania społecznych interesów a także autorów takich a nie
innych rozstrzygnięć politycznych. Zjawisko wzrostu doniosłości
antypartyjności i osłabiania związków z strukturą społeczną
definiowane jest jako proces przebudowy modelu partii o charakterze
masowej w model partii wyborczej a także kartelu. Proces ten w
rezultacie prowadzi do ,,upaństwawia” funkcji partii politycznych
i umniejszania nich zbiorowego politycznego charakteru.
Antypartyjność posiada umiejętność przeobrażania się w szereg
odmian. Przykładem przypierania różnych form przez antypartyjność
jest to że może ona nastawiona nie chętnie w stosunku do obecnie
funkcjonującym i ustabilizowanym partią a w szczególności do
ugrupowania, które w danej chwili sprawuje władzę, jest to
związane z tak zwianą instrumentalizacją antypartyjności. W ten
sposób tzw. ,,nowe” grupy partyjne tym sposobem stajają się
pozbawić władzy tzw. ,,stare”, a w gruncie rzeczy oznacza to
tylko i wyłącznie roszadę jednej partii na miejsce drugiej. Trzeba
pamiętać, że w momencie rozpoczynania działalności przez partię,
które uznawane są za ,,nowe” nie kiedy decydują się one
stosować skrajny antypartyjny dyskurs jako sposób na zakamuflowanie
swoich rzeczywistych planów (patrz aktor polityczny na tym blogu).
Takie postępowanie ma na celu zagospodarowanie wyborców, którzy
nie podjęli jeszcze decyzji na jaką partię zagłosować. W
konsekwencji także i do tej części elektoratu, która podważa
użyteczność partii jako elementu systemu politycznego. Tego
rodzaju sposoby zwane strategiami stosowały np. wybrane formacje
polityczne takie jak: Austriacka Partia Wolności (FPÖ), która
zdecydowała się w 1994 roku na zmianę nazwy na Ruch Wolności
akcentując tym samym podejście antypartyjne czy na początku lat
dziewięćdziesiątych we Włoszech partia S. Berlusconiego zwana
,,Forza Italia” lub Liga Północy i Przymierze Narodowe. Należy
mieć na uwadze także i to, że antypartyjność może być skutkiem
awersji do partii politycznej jako do skonkretyzowanego rodzaju
formacji określanej mianem strukturalnej antypartyjnością, więc
bazując na ofercie politycznej odbiegającej od partyjnego schematu
polityki. Zabieg ten często odwołuje się do konstrukcji demokracji
opierającej się o plebiscyt, którego orędownicy uzasadniają, że
partie polityczne są głównym hamulcem w przebiegu kształtowania
się uniwersalnej chęci oraz praktyk mających miejsce we wzorcu
demokracji J.J. Rousseau oraz ujawniają skłonność do
zabezpieczania interesów swojej partii czyli tak zwanego procesu
,,biurokratyzacji”. Uzasadnianiem tego typu posługują się ruchy
i zrzeszenie o charakterze społecznym odwołujące się zarówno do
orientacji lewicowych, których przykładem są wybrane partie
zielonych czy tzw. ruchy aklternatywne, jak i o inklinacji
prawicowej, której uosobieniem była tzw. poujadist lub
ultraprawicowe. Należy również zaznaczyć że, na gruncie
resentymentów związanych z antypartyjnością powstały takie
partie polityczne na polskiej scenie politycznej jak np. Samoobrona
RP, Platforma Obywatelska czy Ruch Palikota, które w fazie
powstawania zawierały elementy antypartyjności. Zachęcam do
pisania komentarzy. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A.,
Antoszewski i A., Herbut.
15 lut 2013
,,TO CO JEST NAJWAŻNIEJSZE" Wywiady z prof. Władysławem Bartoszewskim
Tym razem polecam
książkę pod. Tyt. ,To co jest najważniejsze”. Stanowi ona cykl wywiadów z Prof.
Władysławem Bartoszewskim jak sam tytuł wskazuje na to co zdaniem Profesora a
także jego współrozmówców jest najważniejsze. Z profesorem o zasadniczych kwestiach
rozmawiają takie znane osoby jak Jan Mela o nadziei, który w zaskakująco
dojrzały sposób zadaje pytania o nadziei i o wiarę w nią. Po tej rozmowie
dowiadujemy się, że mimo iż osoby te dzieli wiek i doświadczenia (Prof. świadek
historii w tym obu wojen światowych, uczestnik powstania, więzień obozów
koncentracyjnych, uczestnik przemian ustrojowych zapoczątkowanych w 1989 roku,
dyplomata o szerokich kontratakach na świecie, intelektualista o fenomenalnej
pamięci, wykładowca za berlińskim uniwersytecie, ,,rechot historii”). Z kolei
Jan Mela, niepełnosprawny podróżnik kierujący fundacją, urodzony w wolnej Polsce.
Dwie postacie, które wydawać by się mogło dzieli wszystko to jednak obaj są
zgodni w tym co wiara daje człowiekowi. Czy wiara daje wszystkim to samo czy
każdemu coś innego w różnym czasie i w różnych okolicznościach, sami to
rozważcie. Następną rozmówczynią profesora jest Pani J. Szczepkowska autorka.
Rozmawiają o dialogu, czym on jest dla nich, czym dialog był za czasów jego
młodości a czym jest on obecnie. Czy dialog ewaluuje jeśli tak to w jakim
kierunku, czy jest on ważny czy tez nie. Partnerzy dyskursu definiują dialog i
określają jaki jest on ważny. Rozmowa przypomina akademicką rozprawę. Konwersacja
J. Szczepkowskiej z profesorem kończy się konkluzją, czy ciekawi Was jaką?
Kolejną rozmowę z W. Bartoszewskim przeprowadził Jakub Wesołowski o honorze.
Konwersacja ukazuje dwa sposoby podżegana honoru z perspektywy dwóch osób wychowanych
w odmiennych rzeczywistościach. Profesor wyjaśnia czym dla niego jest honor z
perspektywy człowieka doświadczonego wydarzeniami historycznymi, które w każdej
rozmowie przytacza czym sprawia możliwość przypomnienia sobie faktów z historii.
Z kolei J. Wesołowski zadawanymi pytaniami ukazuje sposób rozumienia honoru z
punktu widzenia aktora, wchodzącego w relacje społeczne w obowiązującym
systemie wartości. Pytanie brzmi czy te dwie osoby znajdują wspólne elementy w
sposobach odczuwania i rozumienia honoru. Czy rozmówcy, których dzieli duża
różnica wieku znajdują wspólny mianownik w rozumieniu honoru czy wręcz
przedziwnie. Czy mają wspólną pasję, jeśli tak to jaką i jak ta pasja wpłynęła
na ich życie. Kolejnym rozmówcą prof. Bartoszewski to prof. Szewach Weiss,
laureat licznych nagród za zasługi np. w procesie pojednawczym
polsko-żydowskim. Obaj rozmówców łączy przyjaźń i dlatego zwracają się do
siebie zdrobniale. Po za przyjaźnią łączą ich także podobne doświadczenia.
Rozmowa profesorów dotyczy tożsamości w kontekście antysemityzmu żydowskiego m.in.
w czaszach okupacji. Rozważania dotyczą tego co składa się na tożsamość, czy
elementem decydującym o tożsamości jest język, miejsce, środowisko,
wykształcenie, religia, wspólne wartości? Czy wspólny czas i przestrzeń
(wspólne problemy), w której żyjemy nie składają się tą samą tożsamość nie
zależnie od narodowości? Profesor przytacza przykłady na to że, pomagał ludziom
a ludzie wspierali go nie zależnie od tego kim byli z pochodzenia. Przypomnijmy
w czasie okupacji żyły obok siebie społeczności wielu narodowości, które aby
przeżyć musiały ze sobą współpracować. Po przeczytaniu wywiadu uzmysławiamy
sobie czym była tożsamość dla pokoleń Naszych dziadków a czym ona jest dla Nas
żyjących w czasie i przestrzeni nie dotkniętej wojną a także jakie wartości
mają znaczenie. Kolejną rozmowę z Profesorem przeprowadził bp. Tadeusz
Pieronek, która dotyczyła wiary i jaką rolę ona spełniła w życiu
Bartoszewskiego. Profesor podkreśla, że wiara w boga pomogła mu przetrwać obozy
koncentracyjne i internowanie w czasie, którego więziono go na Warszawskiej
Białołęce. Z kim Prof. był w więzieniu i o czym rozmawiał z współwięźniem?
Odpowiedz znajdziecie w książce. Rozmawiają o tym czy rola kościoła zmienia się
w raz ze zmianą okoliczności w których żyjemy. Czym kościół był np. w czasie zniewolonej
polski i czym kościół jest teraz? Następną rozmówczynią profesora to Janina
Ochojska a dyskutują o Solidarności. Rozmowa ukazuje postrzeganie solidarności np.
w okolicznościach obozu koncentracyjnego i solidarność w ramach akcji
humanitarnych. Czy ukazuje ona wielowymiarowość zjawiska solidarności? Z
Munkiem Staszczykiem, W. Bartoszewski rozmawia o przyzwoitości. Odegrali ważne
role społeczeństwie, które determinowały innych do działania. Jakie to były
role i czy da się je porównać? Czy przyzwoitość pomogła im w życiu? Czym kierują
się w działalności publicznej? Czy to że, obaj żyli w czasie przemień
społecznych w różnych środowiskach sprawiło, iż mają wspólny podgląd na
przyzwoitość? Ostatnią rozmowę o patriotyzmie z Profesorem Przeprowadził B.
Borusewicz. Obaj mają podobne doświadczenia czy fakt ten powoduje, że mają
podobny pogląd na patriotyzm, Jak go
obecnie rozumie jeden i drugi, jak nowe pokolenia powinny go poostrzegać? Związku
z tym czy patriotyzm zmienia się w czasie i w przestrzeni np. patriotyzm lokalny
czy podatkowy.
Książka jako
cykl wywiadów przeprowadzonych przez osoby znane i sanowane z ,najmłodszym
dziewięćdziesięciolatkiem świata” stanowi bazie do rozmów o wartościach takich
jak nadzieja, dialog, honor, tożsamość, wiara, solidarność, przyzwoitość
czy patriotyzm. Każda z rozmów
przeprowadzona jest z taktem i z dowcipem o wartościach na temat, których mogą toczyć
się debaty wszędzie, zarówno w szkołach na godzinach wychowawczych (bo
oczywiście nie wiedząc czemu lekcji etyki w XI w. w szkołach nie ma), w
rozważaniach w czasie konwersatoriów akademickich w tym również w rozprawach
aksjologicznych (patrz na blogu aksjologia ) np. o ewolucji wartości. Kwestie,
które porusza ta książka z powodzeniem mogą być także tematem rozmów także w
barach przy kawie lub przy bezalkoholowym!!! piwie. Słowem książka dla
wszystkich, o zwykłym życiu skromnego lecz nie zwykłego człowieka, polecam. Kto
przeczytał tą książkę ten nie jest trąbą i nie mówi basta lecz ją skomentował a
ten kto ją skomentował może napisać na blogu opinię na jej temat do
czego zachęcam.
5 lut 2013
ANOMIA I JEJ ZNACZENIE
ANOMIA J. grec. a znaczy nie z
kolei nomos równoznaczne jest z brakiem prawa, reguł oraz norm. Po pierwsze
anomią określa się sytuacje, w której normy społeczne a także instytucje
powołane do regulacji i kontroli życia społeczeństwa są słabe Po drugie anomia
oznacza przebieg rozpadu aktualnie istniejącego systemu relacji, zasad,
konstrukcji społecznych i kultury z reguły istniejących w momentach poważnych
kryzysów i konfliktów o charakterze polityczno-społecznych. Grupy a także
jednostki ulegają w tedy wpływom z różnych źródeł, z reguły wpływy te są ze
sobą sprzeczne czyli podlegają tzw. presjom krzyżującym. Zjawisko to wprowadza
zamęt w systemach wartości oraz w systemach władzy, dezorientacje a w tedy
następuje pozbawienie zasadności obowiązujących do tej pory kanonów postępowań.
Ponadto, niedopuszczanie do siebie sygnałów dopływających z zewnątrz,
inicjowanie poczynań zmierzających do destrukcji lub działań o charakterze
dewiacyjnym a także odmawianie realizacji wszelkich działań. Niechęć do
współpracy i niemożność do pojmowania wykluczających się informacji
docierających z zewnątrz. Niechęć ta powoduje, że ludzie zaczynają lekceważyć
ogólnie przyjęte kanony społeczne, polityczne, religijne, etyczne, prawne czy
normy ideologiczne. Pamiętać należy, im częściej występuje niechęć do przyjmowania
bodźców z otoczenia oraz ich analizy tym anomia staje się powszechna. Termin
anomia został włączony do zbioru pojęć, którymi posługuje się socjologia przez
E. Durkheima. Zdaniem, którego przesłanką determinującą normalne funkcjonowanie
człowieka stanowi wsparcie w wymiarze moralnym w grupie a także opieka moralna
oraz społeczna kontrola nad tą jednostką. W wypadku gdy wsparcie te nie będzie
zapewnione, następuje rozkład. Według autora teorii o zachowaniach
dewiacyjnych R. M. Merton anomie należy rozumieć jako ,,załamanie zdarzające
się w strukturze kulturowej, występujące zwłaszcza w tedy kiedy istnieje silna
rozbieżność pomiędzy normami i celami kulturowymi a społecznie ustrukturowanymi
możliwościami i działania członków grupy zgodna z tymi celami”. Natomiast jeśli
chodzi obecność anomii w życiu politycznym to jej przykładem jest dezintegracja
a także destrukcja sytemu politycznego. Źródło:
leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.
4 lut 2013
ANEKSJA I JEJ PRZYKŁAD
ANEKSJA:
czyli sposób pochodny nabywania
terytorium w czasie obecnym jest on nie dozwolony przez prawo międzynarodowe.
Natomiast dozwolonym rodzajem nabycia terytorium jest cesja oraz plebiscyt. Cesja czyli zbycie przez jedno Państwa fragmentu
terytorium drugiemu Państwu. Przykładem tego rodzaju aneksji może być oddanie
przez Rosję w 1867 roku Stanom Zjednoczonym Alaski. Natomiast plebiscyt oznacza głosowanie
społeczności znajdującego się na danym terytorium w kwestii przynależności do
danego państwa. Przykładem plebiscytu było głosowanie, które odbyło się na
Warmii i Mazurach oraz na Górnym Śląsku tuz po zakończeniu II WŚ. Konsekwencją
aneksji jest przejęcie terytorium, które odbyło się w wyniku agresji (patrz na
tym blogu agresja). Podobne wydarzenie miało miejsce w okresie tzw. podbojów
kolonialnych. Aneksję stosowano również jako sposób na zakończenie wojny,
której przykładem jest aneksja Alzacji i Lotaryngii w roku 1871. Zanim nastąpił
wybuch II WŚ aneksji dokonano w Austrii (znaschluss) przez hitlerowskie Niemcy 1939
roku lub np. zabór na terenie Czechosłowacji przeprowadzony w wyniku Układu
Monachijskiego z 1938 roku. Przykładem Aneksji, która dotyczyła Polski była inkorporacja a więc stworzenie tzw. Generalnego
Gubernatorstwa także przez hitlerowskie Niemcy. Należy pamiętać, że w skutek
zapisu w prawie międzynarodowym traktującym o zakazie stosowania sił a głównie
zakazu wywoływania wojny agresywnej w międzynarodowych relacjach, zarazem uprawomocniono
zakaz agresji (patrz agresja i jej przykład na tym blogu). Trzeba również nadmienić,
że artykuł nr. 2 ustęp 4 Karty Narodów Zjednoczonych, który brzmi ,,Wszyscy
członkowie powinni powstrzymać się w swoich stosunkach międzynarodowych od
groźby użycia siły lub jej użycia zarówno przeciwko całości terytorialnej lub
niezależności politycznej któregokolwiek państwa, jak i w inny sposób niezgodny
z celami ONZ” także jest przykładem zakazu aneksji. Pochodny zapis zawarto w Deklaracji
zasad prawa międzynarodowego, mówiących o partnerskich relacjach i o kooperacji
państw. Źródło: leksykon politologii”. Autor:
A., Antoszewski i A., Herbut. Przykładem agresji jest również włączenie przez prezydenta Władymira Putina terytorium Krymu w granice Państwa Rosyjskiego w roku 2014.
1 lut 2013
ANARCHIZM SYNDYKALISTYCZNY
ANARCHIZM SYNDYKALISTYCZNY anarchosyndykalizm albo syndykalizm, określenia te
stosowane są zamiennie. Anarchizm syndykalistyczny stanowi doktrynę
polityczno-społeczną, którego rozwój miał miejsce w XIX i XX wieku. Rozwój
doktryny tej nastąpił na skutek przesunięcia myśli anarchizmu w przestrzeń
relacji zawodowych. Głównym założeniem anarchizmu syndykalistycznego jest przekonanie,
że w socjalistycznym społeczeństwie parcelacja dóbr, kontrola wytwórczości,
własność środków produkcji przejdą pod nadzór związków zawodowych. Jeśli chodzi
o przemysł to miał on być w całości nadzorowany przez robotników pracujących w
danym sektorze przemysłu. Przewidywano powołanie wyspecjalizowanych rad,
będących przedstawicielem robotników i ich stanowisk określanych jako syndykaty,
których celem było normalizacja dwustronnych relacji pomiędzy syndykatami.
Rady, o których mowa nie miały jednak prawa do podejmowania autonomicznej
decyzji. Naczelnym popularyzatorem anarchizmu syndykalistycznego był Georges
Sorel (1847 – 1922) zajmujący się socjologią i filozofią. Po za nim do
popularnych przedstawicieli tego nurtu można zaliczyć także Enrico Leone,
Arturo Labrioola i Huberta Lagardelle. Zawartość programowa Sorela znalazła
swoje odzwierciedlenie w pracy pod. tyt. ,,Rozważania na temat przemocy” z roku
1908. Praca ta stała się naturalną koleją rzeczy w rozwoju
filozoficznohistorycznych przesłanek dotykających roli legend oraz przemocy w
rozkwicie ruchów dziejowych o zasadniczym znaczeniu i stała się kołem
zamachowym historii. Soler był zdania iż, ruchy dziejowe o dużym znaczeniu
motywowane były społecznymi mitami, które obejmował rozum ludzki budując
zarazem siłę tych ruchów. Anarchizm syndykalistyczny udowadniał, że pierwotnych
Chrześcijan inspirowała do działań wiara w zmartwychwstanie Chrystusa natomiast
francuscy jakobini determinowani byli mitem braterstwa, równości oraz wolności.
Właśnie tego rodzaju mitem anarchizmu syndykalistycznego stać się miała
koncepcja strajku powszechnego. Sorel jako przeciwnik burżuazji demokratycznej
sądził, iż przekształcenia ekonomiczno-społeczne spowodują spowolnienie rozwoju
społecznego oraz złagodzą konflikt pomiędzy proletariatem i burżuazją. Sądził,
że proletariacka przemoc będzie zarazem gwarancją rewolucji a także jedynym
sposobem ,,jakim dysponują otumanione przez humanizm narodowy narody
europejskie, aby odnaleźć dawną energię”. Mit strajku generalnego ulec miał
metamorfozę psychicznej i moralnej robotników oraz pobudzać w nich obyczajność
walki, uwalniać zarazem heroizm oraz dobroczynność, zapoczątkować
przewartościowane moralne, potrzebne do usankcjonowania socjalizmu. Sorel
przekonany był, iż fakt istnienia bohaterskiej, walecznej, twórczej i
charyzmatycznej postawy duchowej jest kluczem do rozwoju społeczeństwa. Postawy
te miał formować kult produkcji i pracy a także działalność o charakterze
produkcyjnym, postrzegana jako wartość naczelna. Jednostką kształtowania się
tych nawyków stać się miał robotniczy syndykat brojący pod uwagę tylko
środowisko pracowników. Myśl anarchizmu syndykalistycznego największe znaczenie
miała we francuskim ruchu związkowym czyli w CGT-Confḗnḗrale du Trvali. Kongres
CGT odbył się w 1906 roku, na którym zatwierdzono tzw. Kartę z Amiḗst
zawierającą najważniejsze postulaty tego nurtu. Istotny wpływ na społeczeństwo
nurt ten wywarł także w Hiszpanii i we Włoszech. Najbardziej znaną formacją w
Hiszpanii stała się tzw. centrala związkowa CNT (Confederatión Nacional del
Trabajo), której popierający ten związek odegrali ważną rolę w okresie wojny
domowej w okresie 1936-1939. Źródło:
leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. chosyndykalizm albo syndykalizm, określenia te
stosowane są zamiennie. Anarchizm syndykalistyczny stanowi doktrynę
polityczno-społeczną, którego rozwój miał miejsce w XIX i XX wieku. Rozwój
doktryny tej nastąpił na skutek przesunięcia myśli anarchizmu w przestrzeń
relacji zawodowych. Głównym założeniem anarchizmu syndykalistycznego jest przekonanie,
że w socjalistycznym społeczeństwie parcelacja dóbr, kontrola wytwórczości,
własność środków produkcji przejdą pod nadzór związków zawodowych. Jeśli chodzi
o przemysł to miał on być w całości nadzorowany przez robotników pracujących w
danym sektorze przemysłu. Przewidywano powołanie wyspecjalizowanych rad,
będących przedstawicielem robotników i ich stanowisk określanych jako syndykaty,
których celem było normalizacja dwustronnych relacji pomiędzy syndykatami.
Rady, o których mowa nie miały jednak prawa do podejmowania autonomicznej
decyzji. Naczelnym popularyzatorem anarchizmu syndykalistycznego był Georges
Sorel (1847 – 1922) zajmujący się socjologią i filozofią. Po za nim do
popularnych przedstawicieli tego nurtu można zaliczyć także Enrico Leone,
Arturo Labrioola i Huberta Lagardelle. Zawartość programowa Sorela znalazła
swoje odzwierciedlenie w pracy pod. tyt. ,,Rozważania na temat przemocy” z roku
1908. Praca ta stała się naturalną koleją rzeczy w rozwoju
filozoficznohistorycznych przesłanek dotykających roli legend oraz przemocy w
rozkwicie ruchów dziejowych o zasadniczym znaczeniu i stała się kołem
zamachowym historii. Soler był zdania iż, ruchy dziejowe o dużym znaczeniu
motywowane były społecznymi mitami, które obejmował rozum ludzki budując
zarazem siłę tych ruchów. Anarchizm syndykalistyczny udowadniał, że pierwotnych
Chrześcijan inspirowała do działań wiara w zmartwychwstanie Chrystusa natomiast
francuscy jakobini determinowani byli mitem braterstwa, równości oraz wolności.
Właśnie tego rodzaju mitem anarchizmu syndykalistycznego stać się miała
koncepcja strajku powszechnego. Sorel jako przeciwnik burżuazji demokratycznej
sądził, iż przekształcenia ekonomiczno-społeczne spowodują spowolnienie rozwoju
społecznego oraz złagodzą konflikt pomiędzy proletariatem i burżuazją. Sądził,
że proletariacka przemoc będzie zarazem gwarancją rewolucji a także jedynym
sposobem ,,jakim dysponują otumanione przez humanizm narodowy narody
europejskie, aby odnaleźć dawną energię”. Mit strajku generalnego ulec miał
metamorfozę psychicznej i moralnej robotników oraz pobudzać w nich obyczajność
walki, uwalniać zarazem heroizm oraz dobroczynność, zapoczątkować
przewartościowane moralne, potrzebne do usankcjonowania socjalizmu. Sorel
przekonany był, iż fakt istnienia bohaterskiej, walecznej, twórczej i
charyzmatycznej postawy duchowej jest kluczem do rozwoju społeczeństwa. Postawy
te miał formować kult produkcji i pracy a także działalność o charakterze
produkcyjnym, postrzegana jako wartość naczelna. Jednostką kształtowania się
tych nawyków stać się miał robotniczy syndykat brojący pod uwagę tylko
środowisko pracowników. Myśl anarchizmu syndykalistycznego największe znaczenie
miała we francuskim ruchu związkowym czyli w CGT-Confḗnḗrale du Trvali. Kongres
CGT odbył się w 1906 roku, na którym zatwierdzono tzw. Kartę z Amiḗst
zawierającą najważniejsze postulaty tego nurtu. Istotny wpływ na społeczeństwo
nurt ten wywarł także w Hiszpanii i we Włoszech. Najbardziej znaną formacją w
Hiszpanii stała się tzw. centrala związkowa CNT (Confederatión Nacional del
Trabajo), której popierający ten związek odegrali ważną rolę w okresie wojny
domowej w okresie 1936-1939. Źródło:
leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.
Subskrybuj:
Posty (Atom)