REFERENDUM

REFERENDUM: czyli powszechne głosowanie, to najpopularniejsze narzędzie ,,demokracji bezpośredniej” dzięki, której obywatele mogą podejmować nakazane przepisami decyzje  Kliknij termin demokracja ). Z punktu widzenia prawa referendum to ,,reformy ustrojowe zapewniające bezpośrednie decydowane się wyborców w drodze głosowania w różnych sprawach życia państwowego (kraju lub określonego terytorium) będącego przedmiotem głosowania (konstytucja, ustawy zwykłe itp.) ze skutecznością wskazaną w akcie głosowania” (E. Zieliński). Z kolei N. Nanaszak oraz A. Preisner sądzą, że referendum to ,,sposób bezpośredniego decydowania przez osoby uprawnione w drodze głosowania o ważnych sprawach życia państwowego lub określonego terytorium, będących przedmiotem głosowania”. Jeśli chodzi zasady rozporządzania referendum to istnieje: referendum obligatoryjne nacechowane tym, iż w konkretnej przewidzianej w prawie sytuacji usankcjonowany ,,organ państwowy” jest zobowiązany ,,poddania” określonej sprawy pod głosowanie a także referendum fakultatywne. Te drugie odróżnia się tym, iż podejmowanie decyzji jest wynikiem dobrowolnego zaaprobowania. Z uwagi na czas, w którym odbywa się referendum wyróżnia się referendum ratyfikacyjne odbywające się w wyniku podjętej decyzji przez parlament (czego przykładem jest np. usankcjonowanie poprzez referendum w 1978 r. konstytucji Hiszpanii, czy referendum konstytucyjne w Polsce z 25 V 1997 r. lub referendum w Irlandii w 1992 r. w sprawie ,,ratyfikacji traktatu z Massstricht”. Wymienia się również referendum konstruktywne czyli wiążące, które bierze pod uwagę aspekt prawy. Istnieje też referendum opiniodawce, które jest tylko źródłem informacji dla rządu o ,,stanie opinii publicznej” w stosunku do sprawy stanowiącej materię ,,głosowania”. Z kolei z uwagi na aspekt terytorialny to można wymienić referendum ogólnokrajowe oraz lokalne.Politologia uwidacznia polityczne następstwa referentom. Skutkują one po pierwsze zmianą ,,klasycznego” decydowania w drodze parlamentarnego głosowania zmierzającego do powiększania trudności procesu ,,decyzyjnego”, jego rozbudowania postępowań związanych z decyzjami ale jednocześnie do obniżenia znaczenia parlamentu. Czasami organizowanie referendum traktuje się jak dyskredytację niezawisłość parlamentu, który posiada wyłączność ,,władzy ustawodawczej”. Twierdzenie te ma dużą aprobatę wśród Anglików. Uzasadniają je także działania takich państw ,,postkomunistycznych” jak np. Białorusi lub Rosji, w których referendum postrzegane jako narzędzie walki głów tych państw z niepokornymi w wobec nich parlamentami. Z kolei z innej strony referendum oddziałują także na kondycję partii politycznych; na ich uprawomocnienie (legitymizację) do obejmowania rządów a także na potencjał jakim dysponują w parlamencie. Posługiwanie się referendum może być rozpatrywane pod kontem relacji między opozycją a rządzącymi. Na tej postawie wymienia się referendum kontrolowane (kierowane przez rząd), pozbawione takiej kontroli (czyli kierowane przez opozycje) oraz antyhegemoniczne (skutkujące objęciem rządów przez kluby opozycyjne). Rozpatrując ,,funkcje” referentom zaznacza się że stanowi ono po pierwsze instrument, który posiada opozycja, po drugie jest sposobem interakcji umożliwiający przełamanie atomizację (podziały) wewnątrz partii, po trzecie referendum stanowi ,,piorunochron” dla społecznych różnic poglądów. Istnieją teoretycy twierdzący, że referendum poza powyższymi spełnia także funkcje ,,legitymowania opinii establishmentu politycznego przez sceptyczny elektorat”. Referendum może być również oznaką niezdolności rozwikłania sporów przez polityków oraz z cedowaniem ,,odpowiedzialności” za decyzje, która jest dyskusyjna na społeczeństwo. Działanie takie pozwala stronnictwom politycznym nie tylko na unikanie ,,odpowiedzialności” ale również na zamaskowanie różnic występujących wewnątrz partii. Referendum stało się istotnym narzędziem demokracji po II wś kiedy nastąpił wzrost liczby przeprowadzanych referendów przedmiotem, których były sprawy wywołujące podział. Państwa, które referendum organizują najczęściej to: Irlandia, Dania, Nowa Zelandia, Francja, Włochy i Szwajcaria. Należy pamiętać iż ,,referendum ogólnokrajowe” nigdy nie było organizowane np. w USA czy RFN. Rozstrzyganie sporów przez referendum na ogół były takie kwestie jak: samostanowienie republik radzieckich, przyłączenie się do ,,wspólnoty politycznej”,w sprawach moralnych zalegalizowanie aborcji lub rozwodów czy zmiany konstytucji. Referendum ogólnokrajowe w Polsce referendum organizowane było cztery razy: w 1946, 1887. W 1996 roku przedmiotem referendum ,,powszechne uwłaszczenie”. Z kolei w r. 1997 społeczeństwo wypowiedziało się w kwestii ,,uchwalenia nowej” konstytucji. Wytyczne dotyczące zapowiadania oraz realizowania referendum na skalę całego kraju zawiera ustawa z dnia 26.06.1995 roku. Zgodnie. z którą uprawnienia do ,,zarządzania” referendum posiada prezydent ale tylko wtedy gdy otrzyma zgodę Senatu. Sejm także ma prawo organizacji referendum z ,,własnej, obywateli albo Senatu ,,inicjatywy”. Rezultat referendum staje się obozujący tylko pod warunkiem iż ,,wzięło w nim udział” 50 % posiadających prawo do głosowania. Referendum znajduje zastosowanie również w samorządzie lokalnym, umożliwia to ustawa z 08.03.1990 roku a także ustawa z 05.06. 1998 roku, o ,,samorządzie wojewódzkim”. Tym co jest wspólne w referendach lokalnych to możliwość jego zastosowania w dowolnej kwestii leżącej w kompetencjach danego szczebla samorządu terytorialnego. Pomysł realizacji referendum ma prawo zgłosić jednostka samorządowa tj. np. sejmik województwa, rada powiatu czy rada gminy. Takie samo prawo ma także jedna dziesiąta ,,uprawnionych do głosowania mieszkańców” ale aby wynik referendum był ważny (,,wiążący”) uczestnictwo w nim musi przekroczyć 30 % posiadających prawo głosu. Źródło: leksykon politologii”., s. 494-496. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.

Jak pokazuje przykład referendum samorządowym dotyczącym odwołania ze stanowiska prezydenta Warszawy Pani prof. Hanny Gronkiewicz-Walicz poprzez świadome nieuczestniczenie w referendum można obniżyć frekwencję a tym samym obronić polityka i zostawić go na stanowisku. Tak więc okazuje się, że pozostanie w domach i nie uczestniczenie w referendum może okazać się skutecznym wyrażeniem swoich preferencji politycznych a także zwycięską taktyką polityczną. Tylko czy takie zachowanie może być traktowane jako zachowanie obywatelskie? Czy referendum w sprawie posłania dzieci w wieku 6-lat do szkoły powinno się odbyć czy nie? Jeśli powinno się odbyć to czy w referendum tym mają prawo brać udział tylko rodzice czy tez wszyscy uprawnieni do głosowania? Z jakich powodów Ci, którzy mają dzieci mają zdać się na decyzje tych, których potomstwa nie mają? Czy rzeczywiście nie jest to próba z przenoszenia odpowiedzialności rządzących na społeczeństwo? Zapraszam do napisania komentarza.

Co mówi Tusk do Nawaka?

Co mówi Tusk do Nawaka? Tik Tak Tik Tak :-)

,Stye Jobs gdzie pada jabłko” czyli ,,iPrzewodnik po nowej generacji” aut. Jav Elliot

   Książa napisana przez Java Eliota byłego wiceprezesa Aplle'a i współpracownika Stye'e Jobsa. To historia chłopca z ranczu późniejszego komputerowego Edisona z Doliny Krzemowej.  Eliot Charakteryzuje Jobsa jako bezkompromisowego lidera dążącego od wyprodukowania doskonałego produktu. Przedstawia faceta znającego każdego ze swoich pracowników traktując ich jak swoje dzieci. Dbał o szczegóły w firmie. Pytał np. tak ,,Co dziś zrobiłeś takiego abym nie miał powodu zwolnić Ciebie”? Mawiał tez ,,jeśli masz dobry pomysł to podziel się nim”. Eliot podkreśla umiejętności Jobsa, które  dotyczyły budowania zespołu.

    Książka przestawia wizjonera, który udowadnia, że nierealne pomysły przy ogromnej pracy okazują się rzeczywistością. Jobs okazał się doskonałym nie tylko liderem firmy ale także psychologiem zaspakajającym pragnienia. Książka jest dla pracowników i pracodawców.  Pokazuje iż warto popracować w niedziele aby osiągnąć sukces oraz, że angażowanie mogą wygrać z doktoratem. Podpowiada jak tworzyć zespół i zwiększyć jego kreatywności. Czy jest to książka o biznesie? Ponieważ uwydatnia metody postępowania wobec pracowników, kontrahentów, konkurencji to odpowiedz brzmi tak. O biznesie, którego Jabłko (owoc) trawił do domów na całym świecie pod postacią np. ipada, lub telefonu. Autor opisując ,,genialnego dzieciaka” ale nie pomija jego wpadek. Ukazuje zarazem umiejętność przekuwania ich w sukces. Więc jeśli masz chęć realizacji swojego pomysłu to stosuj zasady Stev'a Jobsa a staniesz się Stev'em Jobsem jutra. 
    Książka pokazuje tez, wymiar globalny biznesu z kolei produkty Jobsa nie są już tylko dobrem luksusowym ale powszechnymi przewodnikami po świecie. Tak jak niegdyś Ekison dał nam żarówkę tak ,,dziś” Jobs daje Nam tablet, który staje się powszechną ,,żarówką” nowych czasów bez światła której zaczynamy błądzić. A dodatkowo można się Jego produktami bawić, na nich pracować i przy pomocy nich komunikować się. Czy właśnie o to chodziło Jobsowi? Odpowiedz znajdziecie w książce. Zapraszam do lektury. Przeczytaj bo warto!

STAN WOJENNY 13 GRUDNIA 1981 r.

STAN WOJENNY: określany jako agenda polityczna mająca zastosowanie w okolicznościach groźby wojskowego wkroczenie na terytorium danego Państwa przez wojsko innego Państwa. Wyposażony jest w specjalne wytyczne funkcjonowania Państwa, które obowiązują od chwili trwania ,,stanu wojny” z drugim państwem. Ewentualność wprowadzenia stanu wojennego ,,przewidywały” w swoich aktach prawnych np. RFN pod nazwą ,,stanu ochrony”. Na polskim gruncie stan wojenny opisany był w ,,Konstytucję PRL” w charakterze odpowiedzi na groźby utraty ,,obronności lub bezpieczeństwa państwa”. Ta niedoprecyzowana definicja pozwalała na dowolne jej tłumaczenie co spożytkowano w dniu 13.12. 1981 r. Działanie te miało spowodować usunięcie z przestrzeni politycznej NSZZ ,,Solidarności” co poprzedzone było ogłoszeniem w całej Polsce przez Rade Państwa stanu wojennego łamiąc przy tym swoje kompetencje poprzez w prowadzenie w życie dekretu w randze ustawy w momencie obrad Sejmu. W efekcie tych następstw nastąpiły ,,procesy społeczne”, które zostały brutalnie zdławione przez władzę przy użyciu sił. W wyniku czego 16. 12. 1981 przeprowadzono ,,pacyfikacje” kopalni ,,Wujek” w Katowicach, w której zginęło 9 osób. Sejm w 1982 r. formalnie zaakceptował ,,wprowadzenie stanu wojennego” co doprowadziło do odebrania uprawnień funkcjonowania związków zawodowych, było to początkiem ,,delegalizacji Solidarności”, która w VII 1982 r. była oficjalnie ,,zawieszona” a następnie została ,,zniesiona” w 1983 r. W czasie stanu wojennego systematycznie dochodziło do manifestacji np. w Nowej Hucie, Katowicach, Warszawie, Gdańsku, Lublinie a także 31.08.1982 r. w innych miejscach w kraju. W okresie od 1 do 3 05. 1983 r. wskutek zamieszek odbywających się na ulicach zginęło 5 osób. W konsekwencji tych zajść okoliczności polityczne nie uległy jednak normalizacji. Władza nadal dysponowała przewagą zapewnioną w ,,traktacie” o trwaniu tej władzy i o aktach prawnych, które przewidują ,,surowe przepisy karne”, niezbędne do ciemiężenia (represji) obozu solidarności. W okresie stanu wojennego trwały procesy sądowe, w których za ,,działalność polityczną” skazywano opozycjonistów na wiele lat więżenia. Wśród nich było wiele nazwisk, które również i dziś współtworzą scenę polityczną m.in. Prezydent Bronisław Komorowski czy Prof. Władysław Bartoszewski. Służba Bezpieczeństwa i jej podwładni wraz z Policą mordowali osoby, które jednoczyły się z opozycją. Jednym z głośnych zabójstw służby bezpieczeństwa było morderstwo księdza Jerzego Popiełuszki. Represyjna działalności służby Bezpieczeństwa nie doprowadziła jednak do unicestwienia ,,Solidarności” i pozostałych ,,organizacji opozycyjnych”. Odstąpienie od realizowania wyroków i rezygnacja z polityki represyjnej stworzyło warunki do ,,rozmów przy Okrągłym Stole owocem, których było zalegalizowanie ,,Solidarności”. Sejm w dniu 01.02.1992 r. doszedł do wniosku iż ,,wprowadzenie” w Polsce stanu wojennego było pozbawione postaw prawnych. Na tym samym posiedzeniu Sejm powołał ,,komisję nadzwyczajną”, która zajęła się rekompensatą nieszczęść jakie spotkały ofiary Służby Bezpieczeństwa np. w kopalni Wujek” i poszkodowanych przez stan wojenny w innych okolicznościach. Należy pamiętać, że do niedawna toczyło się postępowanie przed Komisją odpowiedzialności konstytucyjnej dotyczące inicjatorów stanu wojennego ale ze względu na sędziwy wiek tych inicjatorów dziś mogą oni odpowiadać już tylko przed ,,bogiem i historią”. Źródło: leksykon politologii”., s. 563-564. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Zapraszam do napisania komentarza. Czy wprowadzenie stanu wojennego w Polsce było słuszne czy nie? Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.

DEMOKRACJA, ZNACZENIE, GENEZA I TYPOLOGIA

DEMOKRACJA: termin pochodzi z J. grec., składa się z członów: démos określającego lud i krátos oznaczającego władzę. Stanowi postawę teorii i jest kluczową ideą w polityce. Łączy zespół znaczeń, który z czasem uległ przemianom. Oznacza genezę i opiekuna władzy publicznej, zawiera mechanizmy ,,procedury” warunkujące decyzyjność, uwypukla istotność uprawomocniania władzy i nakreśla granice aktywności rządzących. Istotę stanowi zdefiniowanie podmiotu podporządkowującego się władzy, którym nie jest wspólnota lub jednostka lecz naród postrzegany jako współpracująca grupa obywateli, określająca obowiązujące każdego prawa i egzekwująca realizację tych praw. Demokracja stanowi przeciwwagę dla wyszczególniania podmiotu władzy tj. np. autokracja i ochlokracja czyli sprawowanie władzy przez tłum o cechach dezorganizacji postępującego zgodnie z emocjami. W timeokracji władzę sprawują ubodzy, z kolei w meritokracja to władza zasłużonych. (kliknij) Arystokracja władzę oddaję ,,szlachetnie urodzonym”. Teokracja to rządy duchownych. Gerontokracja oznacza rządy starszych. Rządy młodych to pajdokracja. Elementem wyróżniającym demokrację od tych konceptów poza innym zdefiniowaniem ,,podmiotu władzy” jest to, iż w tej pierwszym modelu rządy nie zależą od danej cechy np. wykształcenia, zgromadzonego majątku czy urodzenia lecz od tego czy ,,nabycie” władzy nastąpiło zgodnie z prawem np. w drodze losowania bądź wyboru. Demokrację można opisywać: metodą aksjologiczną (kliknij aksjologia) bazującą na zbiorze wartości, które w odmiennych ideologiach mają inną rangę to jednak należą do niego takie wartości jak: tolerancja, pluralizm (szacunek dla ,,różnorodności”), akceptacja, sprawiedliwość, ,,godność człowieka”,, równość” i wolność. Więc demokracja może być kojarzona nie z ,,rządami” ale z relacjami tych wartości. Relacje te mają potencjał kreowania się nie tylko w społecznościach zintegrowanych politycznie ale także w społecznościach bez takiej integracji. Dlatego wyodrębnia się ,,demokrację przemysłową” kształtującą relacje w firmach i ,,demokrację lokalną” formującą się w samorządach. Wyróżnikiem tak rozumianej demokracji jest część wartościująca twierdząca iż stanowi ona ,,najlepszy” system. Metoda proceduralna:, dot. instytucji, bada współzależności w rządzeniu. Kojarzona jest z ,,reżimem” ustrojowo-prawnym dotycz. konstrukcji, działalności władz i z normami kształtującymi władzę, zapadalności ,,wynikających” z prawa ,,decyzji” oraz pociągania do ,,odpowiedzialności politycznej”. Normy te to: po pierwsze ,,suwerenność narodu” oznaczająca, iż ,,władza zwierzchnia, niezbywalna, niepodzielna” to własność społeczeństwa. Po drugie ,,zasada reprezentacji” oznaczająca przeniesienie uprzywilejowań władzy na tych, którzy są wybierani przez naród w wyniku wyborów ,,powszechnych” i funkcjonujących pod ich nadzorem. Po trzecie traktowanie wyborów za ,,źródło” uprawomocnienia (legitymizacji) władzy (działalność w ramach prawa), która wiąże się z podziałem władzy czyli z ,,ograniczaniem” działań rządu przy obopólne nadzorujących się szczeblach władzy i przez aktywności ,,opozycji”. Po czwarte ,,cykliczną odpowiedzialności publiczną” pracowników administracji, która jest egzekwowana w wyniku wyborów i ,,instytucjonalnej ochrony praw obywatelskich” oznaczającą ,,formalną” ochronę obywateli przed bezpodstawną ,,ingerencją” władzy. Do nadzoru władzy zaliczamy: przymus organizacji ,,cyklicznych”, konkurencyjnych wyborów, swoboda tworzenia partii, aktywności opozycji dążącej do zdobycia władzy, nieograniczana obejmowania ,,stanowisk publicznych”, ,,wolność przekonań”, wyrażania opinii, prawo budowania (wyspecjalizowanych) agend nadzorujących władzę i zabezpieczających je przed działaniem niezgodnym z prawem. Ten zbiór reguł prawno-ustrojowych tworzy demokrację, która umożliwia aktywności każdemu: po pierwsze nie zależnie od posiadanych cech i osiągnięć; po drugie wymaga okresowej aprobacji legitymizacji władzy poprzez powszechne wybory; po trzecie oznacza rozliczanie (odpowiedzialności) rządzących przez rządzonych. Demokracja to też ,,realny efekt społeczny” integrujący prawne wytyczne pełnienia władzy z istotą polityki, który nazywany jest także ,,materialnym” lub substancjalnym oglądem demokracji. Prawo i agendy polityczne są wytycznymi dzięki, którym ,,osiągnąć” można cele tj.: zniwelowanie dysproporcji społecznych, zagwarantowanie ,,zgodności” podjętych decyzji z oczekiwaniami większości, zredukowanie bądź zaprzestanie stosowania przemocy w rozwikłaniu ,,konfliktów” i zagwarantowanie bezpieczeństwa mniejszościom. Bez w względu na cel, najważniejsze, że rządy gwarantować mają równowagę społeczną uniemożliwiającą wrogość dzięki ,,podporządkowaniu” się większości co stanowi fundament narodu. Demokracja zrodziła się z antycznej koncepcji politycznej i posługiwano się nią już w starożytnej Grecji, oznaczała obowiązek brania udziału wolnego obywatela płci męskiej w ,,publicznym” dyskursie o stanowieniu praw. Jej atrybuty to: zatwierdzanie zasady że, każdy obywatel (tylko mężczyzna) według prawa jest równy z innym mężczyzną co umożliwia im uczestniczenie w ,,wyborach” to po pierwsze. Zapewnienie obywatelowi prawa ,,dyskusji” po drugie. Wymiana urzędników publicznych po trzecie. Przyjęcie reguły, iż decyzje zapadają ,,większością głosów” po czwarte. Przeniesienia ciężaru ,,władzy zwierzchniej” na obywatela po piąte. Wprowadzenie rządów prawa po szóste. Powyższe atrybuty obecne są w demokracjach i dziś. Demokracja Aten, jest pierwowzorem dla teoretyków jej także obecnie jednak nie oceniano ją zawsze pozytywnie. Przeciwnikiem jej był Platon twierdził, który że jest ona przejawem władzy ,,niedoświadczonego tłumu” kierującego się ,,zmiennymi kaprysami” i nie postępującego z godnie z wiedzą. Oponentem demokracji był także Arystoteles. Negował on ateńską demokracje i twierdził, iż rządy ludu są jednym z ,,zwyrodniałych” odmian systemów konfrontując ją z politei: ,,rządami najlepszych obywateli”. Łączyła ich z kolei negacja przekazania ,,władzy” wolnemu ludowi czyli mniejszości, co skutkowałoby ich zdaniem rozpadem państwa. Demokracja w wiekach średnich w Europie inspirowała się katolicką filozofią bytu uznającą rządy Boga a nie społeczeństwa. ,,Równości” społeczna była fundamentem demokracji w Atenach wymieniono ją na ,,równość ludzi przed bogiem” wskutek czego władzę pojmowano jako ,,wolę boską” przypisaną ,,pomazańcowi bożemu” a nie społeczeństwu. Negacja tych reguł była sprzeciwem dla boskich praw premiujących ,,naturalny porządek społeczny”. Dyskredytacja tych praw była w tedy napiętnowania. Rezygnacja z samorealizacji obywateli i zamienianie jej na ,,poddaństwo”, stworzenie ,,hierarchii politycznej” uznanie, że przepisy mają być prawem boskim doprowadziło do tego że, demokracja została nie potrzebna. Jednakże idea wieków średnich nie była przeciwna demokracji czego dowodem jest (,,dzieło”) Marsyliusza z Padwy pod tyt. ,,Defensor Patriae” wydane w 1323 r. Autor nakreślił w nim koncepcję, która zainicjowała powstanie nowych myśli dot. demokracji. Zamiłowanie starożytności obecne w Odrodzeniu odróżniało się od innych właśnie powrotem do demokracji antycznej. Tym co decydowało o kształcie demokracji była Reformacja, negująca katolickie pojmowanie władzy” jako kościoła, zdefiniowała ona innowacyjne ,,postulaty ustrojowe”. Dotyczyły one ,,prawa do walki” z despotą i zdefiniowania państwa jako porozumienie dla ,,dobra ludu”.Z kolei Brutus pisał że, ,,tolerancja religijna” jest receptą na konflikty religijne. O niezależnej jurysdykcji pisał tez J. Bodin w dziele pt. ,,Sześć ksiąg o Rzeczypospolitej” z 1576 r. brzmiącym o ,,suwerennej władzy (...)”, która nie zależy od papiestwa lub od ,,arystokracji” czy od ,,ludu”. Był to czas, w rozwoju polskiej ,,demokracji szlacheckiej”. Następny etap to rozwój demokracji liberalnej, której ojcem był J. Locke. Twierdził on, że ,,prawa ludzkie” powinny być powinnością i barierą dla władzy. Obowiązkiem ,,władzy” jest zapewnienie ,,praw obywatelskich” (demokracja protekcyjna) i oddanie wyboru władzy, uchwalanie prawa w ręce ,,większości”. W kwestii ,,nadłożyć” władzy pisał K. Monteskiusz. Głosił on ,,podział” władzy z wzajemną kontrolą, tak jak J. Mill afirmujący ,,ograniczony rząd” powstały w wyniku ,,cyklicznych wyborów”. Według A. Tocqueville'a, ,,prawa człowieka” stanowią reguły wyróżniające demokrację od tyrani i despotyzmu. Z kolei liberalna idea zakorzeniona w indywidualistycznym oglądzie świata podkreśla: rangę ,,wolności” jako postawy ,,praw obywatelskich”; konstruuje przedstawicielski model rządzenia; przymus określenia pola rządzenia. W XIX-sto wiecznej demokracji pomijane są sprawy ekonomiczno-społeczne bliskie z kolei radykalnej wizji demokracji J.J. Rousseau. Wizja ta przestawia, iż substancją władzy to grupa polityczna i jej interesy a celem demokracji winno być rozwój wspólnoty. Podważając koncepcje indywidualistycznej równości i niezawisłości ,,władzy” społeczeństwa. Neguje rządy ,reprezentacyjne” i sugeruje zamianę ich na bezpośrednie decyzje ludu. Podważa ,,podział władzy” co było bliskie ideologii marksistowskiej zakładającej, iż decyzje i agendy polityczne sprzyjać mają kształtowaniu się społeczeństwu bezklasowemu priorytetem, którego była gwarancja ekonomiczno-społecznej ,,równości”. Pochodną jej jest ,,demokracja partycypacyjna”, podkreślająca równe szanse do samorealizacji poprzez równe uczestnictwo w zabezpieczaniu potrzeb społecznych. Zwrotem w demokracji było zastosowanie ,,powszechnego prawa wyborczego wszystkich dorosłych obywateli”. Było to wyrazem tezy, że przejawem ,,władzy ludu” jest aktywność wybranych przez nie przedstawicieli. Areną aktywności publicznej stały się partie które współzawodniczą o głosy wyborców. Razem z partiami formują się inne zrzeszenia skupiające chętnych aby urzeczywistniać pragnienia danej zbiorowości i tak powstało społeczeństwo obywatelskie. Równolegle konkurencja polityczna ulega komplikacji co w konsekwencji mogło doprowadzić do destabilizacji demokracji. W tych okolicznościach powstaje liberalna demokracja masowa uwzględniająca wartości, sposoby instytucjonalno-prawne i ich trwałości. Jej składowe to: honorowanie praw mniejszości, bezstronność w poglądach, rozbicie władzy, reguły ,,państwa prawnego”, kształt ,,społeczeństwa obywatelskiego”, i ,,pluralizm polityczny”. Według G. Smitha demokracja zobligowana jest do zapewnienia wolności gwarantującej funkcjonowanie opozycji i równowagę ustroju. Cel ten można osiągnięć wraz z ,,kulturą polityczną negującą przemoc, rezygnującą z zapędów władczych, akceptacją mniejszości i ,,poczucie odpowiedzialności” za naród. Z kolei istnienie ,,demokratycznych” agend umożliwić ma osiągniecie tego celu. Demokracja ta nie skupia się tylko na zapewnieniu autonomii partiom konkurujących w wyborach. Ważne zadanie spełnią takie przejawy aktywności obywatelskiej jak związki zawodowe, samorząd terytorialny i referenda. Teoria demokracji dzieli się na: model normatywny charakteryzujący się roszczeniową naturą, ,,szuka” optymalnych wariantów, które dotyczą koncepcji demokracji nawiązujących cnót jakich winna opierać się demokracja, określą one cele jakie ma osiągać i formułuje metody, którymi powinno się posługiwać. W zależności od tych celów i metod, zaczęły kształtować się odmienne odpowiedzi jak cele te zrealizować w efekcie powstały trzy grupy sporów. Po pierwsze spory dotyczące równości i wolności. Szkoła liberalna promuje wolność a potem równość. Z kolei tzw. ,,radykalna koncepcji demokracji” podkreśla przymus niezniewolenia statusu ekonomiczno-społecznego nie zważając na to czy narusza to ich wolność. Po drugie to kontrowersje związane z regułą większości. Starożytna idea demokracji traktuje większość jako wartość niezmienną będącą zdaniem J. Roussseau, odwzorowaniem ,,woli powszechnej”. Z stąd wniosek, iż władzę aprobuje się tylko wtedy kiedy liczy ona się z ,,większością” (Perykles). Natomiast J. S. Milla zastanawiał się jak daleko sięga ,,władza większości” i czy przestrzegane są prawa mniejszości. Ważne to jest z perspektywy ,,społeczeństw sfragmentaryzowanych” składających się z różnych sumarycznie wspólnot religijnych, etnicznych i narodowościowych. Zgodnie z masową demokracją liberalną do demokratycznych rządów zaliczane się te, które biorą pod uwagę oczekiwania większości pod warunkiem, że nie naruszają interesów mniejszości. Trzecia grupa to kwestie rządzenia. Zgodnie z ,,demokracją przedstawicielską” zakorzenionej w tej ideologii bazą podjętej decyzji jest legitymizacja jej przez społeczeństwo, które zapożyczają prawo do rządów i inspirują się indywidualnym pojmowaniem ,,interesu publicznego”. Odmienne modele ,,demokracji partycypacyjnej” polegają na rzeczywistym uczestnictwie ludu we władzy i na redukowaniu ,,swobody jej działania”. Hipotezy normatywne traktujące o demokracji tworzą tzw. ,,typy idealne”. Natomiast ,,teorie empiryczne” starają się wyjaśniać jak realnie ustroje działają. Na postawie tych informacji budowane są szkielety teoretyczne, które są pomocne w formułowaniu zależności zachodzących w polityce.. Elitystyczna koncepcja demokracji stanowi teorię mówiącą, że władza pełniona jest bez względu na oświadczenia przy pomocy wybranych osób albo przez grono polityków. Systemy demokratyczne są odmienne od pozostałych tym, że gwarantują rotację polityków poprzez wybory. W demokracji mają miejsce z kolei różnice procedur, metod ,,instytucjonalnych” i funkcjonowania elit, są to działania konsensualne lub rywalizujące. Według tych wyznaczników wyodrębnia się demokrację konsensualną kształtującą konsens ,,polityczny” i demokrację tzw. wetminsterską czyli większościową polegającą na rywalizacji elit o uzyskanie przewagi. Odwrotnością koncepcji elitarystycznej stanowi pluralistyczna hipoteza demokracji podkreślająca znaczenie grup interesu, które służą do wywarcia wpływu. Równowaga możliwości ,,tych grup” i przekształcenia ich uniemożliwiają ugruntowywaniu jurysdykcji w zamkniętych grupach lub ,,jednostkach” . Jeśli chodzi o ukształtowanie rodzajów i powierzchni demokracji to trzeba pamiętać, że stanowi ona zakres polityki dlatego istotna jest ,,płaszczyzna polityczna” dotycząca realizacji nakazanych prawem decyzji. W ramach demokracji istnieją dwie jej postacie: demokracja bezpośrednia mieści w sobie poczynania obywateli oraz demokracja pośrednia. Ta druga dotyczy poczynań ,,obywateli” posiadających władzę ale może być tez decyzją rozwiązującą problem. Uosobieniem bezpośredniej demokracji są wybory ,,przedstawicieli” sądów, samorządu, parlamentu i pracowników administracji. W skład demokracji bezpośredniej wchodzi referendum (,,glosowanie powszechne”) określane także ,,inicjatywą ludową”, która umożliwia ubieganie się przez określoną liczbę osób działań zmierzających do przyjęcia ustawy tzw. ,,veta ludowego” będącym obywatelskim sprzeciwem dla decyzji parlamentu. Agendy te spełniają rolę ,,pomocnicą” ale pole ich funkcjonowania (referendum) rośnie. Zasadniczą formułą rządów jest ,,demokracja pośrednia” będącą wyrazem decydowania przez tych, którzy wygrali wybory i zdobili legitymizacje do rządzenia z ramienia oraz zgodnie z pomyślnością społeczeństwa ale także na jego koszt. Druga grupa to ,,demokracja przemysłowa” będąca wyrazem konkurencyjności pracowników firm dotyczącej strategicznych decyzji firmowych i relacji w niej zachodzących. Autorami jej byli B. i S. Webb. Dziś przejawia się ona w odmiennych kategoriach ,,współzarządzania pracowniczego, które mają na celu osiąganie przez kadry pracownicze statusu współwłaścicieli jak to się stało w francuskim participation lub w niemieckim Mitbestimung. Przykład tych firm stanowi dowód istnienia demokracji przemysłowej na najniższym szczeblu. Forsuje się pogląd, że powinna ona uzupełniać się z demokracją polityczną co w rezultacie dałoby nową ,,jakość”. Symptomem tego jest tzw. ,,korporatywistyczna teorii demokracji” czyli zintegrowanie praktyk konkurencji politycznej między stronnictwami (o poparcie w tym praw, do kompletowania rządu) wraz z możliwością godzenia interesów tych, którzy dają prace z tymi, którzy ją biorą przy pomocy praw rządzących negocjacjami oraz dzięki sprofilowanym instytucjom. W taki sposób ,,demokracja przemysłowa” przemienia się w demokrację na skalę makro. Trzecia postać to ,,demokracja lokalna” charakteryzująca się małym ,,zasięgiem” Jej natura łączy się z idą samorządową, odbieraną jako bariera dla władzy państwowej i zarazem przeniesienie przebiegu gwarantowania zapotrzebowań ,,zbiorowych” na jednostki samorządowe.. Ranga lokalnych agend politycznych wzrasta a tendencje polegające na decentralizacji ,,władzy państwowej mogą stać się fundamentem sądu iż lokalna demokracja ma szanse być znaczącym prądem rozwojowym dla dzisiejszych formacji politycznych. Źródło: leksykon politologii”., s. 82-91. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.  Przykładem zaprzeczenia demokracji są rządy Władymira Putina, których ilustracją jest książka pod tyt. CAR PUTIN, FEUDALIZM, KORUPCJA I BÓG W PAŃSTWIE PATRYMONIALNYM