AGRESJA W POLITYCE

AGRESJA W POLITYCE: w politologicznym rozumieniu tego słowa oznacza ona napaść zbrojną pojedynczego państwa lub wielu państw na inne. W świetle aktualnego stanu rzeczy agresja jest niezgodna z prawem międzynarodowym. Natura agresji była materią analiz Ligii Narodów oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych a także wielu zjazdów międzynarodowych. Po raz pierwszy zakaz agresji został wprowadzony w tzw. Pakcie Brianda-Kolloga w 1928 roku. Fakt ten należy rozumieć iż do roku 1928 międzynarodowe prawo nie przewidywało ogólnie uznawanej i pozostającej w mocy normy zakazującej wojny agresywnej. Domysł zakazu agresji zawarto w Protokole Genewskim poświęconemu problemowi pokojowego zażegnania sporów z 1924 w tym agresji. Protokół ten nie określał jednak czym jest agresja. Dokumentem, który jako pierwszy zdefiniował czym jest agresja był traktat z obrad Konferencji Rozbrojeniowej (Genewa 1932-1933) zgłoszony przez ZSRR. Jednak traktat ten również nie zdefiniował istoty agresji. Pojęcie agresji zostało zdefiniowane w konwencji Londyńskiej traktującej o napaści. Konwencję 03.07.1933 roku podpisały takie kraje jak Estonia, Łotwa, Litwa, Afganistan i Iran, Turcja, Rumunia, Finlandia, ZSRR i Polska. Konwencje Londyńskie definiowała najczęściej spotykane przypadki agresji. W myśli Konwencji Londyńskiej agresja zachodzi w tedy gdy państwa skonfliktowane zachowują się w względem siebie w następujący sposób np.: wypowiadając wojnę innemu państwu, dopuszczając się wtargnięcia na obszar innego państwa nie koniecznie wywołując wojnę, atakując za pomocą sił powietrznych albo sił morskich (samolotów lub okrętów) na ziemi innego państwa bez wymogu wypowiedzenia wojny, zablokowanie wybrzeża morskiego lub portów należących do innego państwa, popieranie grup przestępczych i organizację wraz z nimi, najazdów na inne państwo jednocześnie odmawiając wydania wszelkich zarządzeń pozbawiając państwo okupowane opieki bądź pomocy, Problem definiowania agresji powrócił kolejny raz na obrady organizacji i debat międzynarodowych w tym w szczególności Organizacji Narodów Zjednoczonych.  Wykluczenie wojny jako metody załatwiania konfliktów międzynarodowych w sposób ostateczny zapisano w karcie Narodów Zjednoczonych. Zapis ten czyli ,,prawo do wojny” ostatecznie został wyeliminowany z prawa międzynarodowego oraz z norm zwyczajowych. Uwzględniając w prawie międzynarodowym zakaz wojen tzw, agresywnych i nakaz pokojowego zażegnania konfliktów międzynarodowych. Karta zawiera wachlarz pokojowych rozwiązań konfliktów i charakterze międzynarodowym a także narzędzi dzięki, którym można zastosować te rozwiązania. Nie zlekceważenie tych rozwiązań/norm równoznaczne jest z zachowaniem agresywnym i nie zgodnym z zasadami, które dane państwo przyjęło. Problematyczna kwestia dotycząca zdefiniowania agresji do roku 1974 była materią rozważań m.in. Komisji Prawa Międzynarodowego, Docelowy wariant definicji agresji po długich analizach przyjęto 14.12. 1974 roku ( rez. Nr. A/3314/XXXIX). Aktami postępowań agresywnych są np.,. czyn zbrojny lub napaść danego państwa w obrębie panowania innego państwa, zniewolenie wojskowe. które jest wynikiem napaści a także wszelkiego rodzaju zajęcie poczynione przy pomocy siły, bombardowanie jak i używanie różnego rodzaju broni przeciwko innemu państwu w obrębie tego państwa, zablokowanie wybrzeży oraz portów, zaatakowanie powietrznymi, lądowymi lub morskimi zbrojnymi siłami innego państwa. posługiwanie się siłą zbrojną należącą do innego państwa, w sposób nie zgodny z obustronnymi ustaleniami, zezwalanie przez państwo aby na jego terytorium inne państwo dopuściło się aktów agresji w stosunku do jeszcze innego państwa, wysyłanie przez państwo a także w jego imieniu zbrojnych bojówek, formacji, rozproszonych sił lub wojaków dopuszczających się ciężkich czynów zbrojonych względem innego państwa. Źródło:, leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A. Herbut.