Wędrujący Świat, dokąd zmierza świat ekonomia przysłości aut. Prof. Grzegorz W. Kołotko

Dlaczego warto przeczytać książkę aut. Prof. Grzegorza Kołotko pod tyt. ,,Wędrujący Świat”. Ponieważ opowiada ona o przyszłości w kontekście globalizacji. Czy znając historię można przewidzieć przyszłość? Czy omawiana globalizacja stanowi klucz do rozwiązania problemów, które rozwinięte społeczeństwa aby przetrwać muszą rozwiązać? Książka podejmuje problematykę ekologi i nakreśla warianty ich następstw. Dotyka kwestii zrównoważonego rozwoju w skali globalnej poprzez podporządkowanie się wszystkich państw jednakowym regułom ustalanym na trzebul u interkontynentalnym. Czy jest to złuszczania i jedyna droga ocalająca życie na ziemi? Autor porusza kwestię sporu ideologicznego między wolnym rynkiem a ingerowaniem w jego funkcjonalnie wytykając błędy liberalizmowi. Czy jedno państwo powinno podporządkowywać się ponadnarodowym organizacjom wbrew swojej woli w imię redukcji biedy do zmniejszenia, której przyczynić się ma podnoszenie podatków? Autor w swojej publikacji przestawia trenty oparte na statystykach na postawie, których można wywnioskować jaka gałąź gospodarki w przyszłości będzie się rozwijała związku z tym czy nie jest to książka o biznesie? Jaką rolę zaczyna odgrywać w gospodarce internet i nowoczesne technologie, które mogą zrewolucjonizować produkcie, handel, transport oraz konsumpcję. W jakim kierunku zmierzają chiny i dlaczego warto poznawać kulturę, mentalność oraz język kraju kwitowej wiśni. Jaką rolę odgrywa w świecie Arabia Saudyjska? Czy i jak będzie zmieniać się światowe przywództwo, Stany Zjednoczone zdołają je utrzymać a jeśli nie jakie będą tego konsekwencje gospodarce i polityczne w kontekście globalizującego się świata oraz kto na procesie tym może przegrać a kto wygrać. Przeczytaj ,,Wędrujący Świat” bo warto wiedzieć czy nie ,,wędrujemy” w kierunku ekologicznej przepaści wyznaczoną przez krótkowzroczny interes ekonomiczny.

Wywiad Dr. Michała Komara z Prof. Władysławem Bartoszewskim. ,,Wywiad rzeka”,

Tym razem polecam wywiad Dr. Michała Komara z Prof. Władysławem Bartoszewskim. ,,Wywiad rzeka”, czy warto Książkę tę przeczytać? Związku z tym iż w wyniku zadawanych pytań tego pierwszego temu drugiemu, wywiad przeradza się z sprawozdanie z życia Prof. Bartoszewskiego, w którym bohater z zadziwiającą dokładnością opowiada o okrutnych okolicznościach w jakich parzyło mu żyć tj. np. w czasie obu wojen światowych, obozów koncentracyjnych, okresu konspiracji przez stan wojenny, transformacje ustrojową 1989 r. po przystąpienie Polski do NATO i UE. Bohater, świadek historii w przystępny oraz obrazowy sposób pokazuje jak należy żyć nie zależnie od czasu i przestrzeni, w której jesteśmy. Stanowi przypomnienie historii ale nie od strony suchych faktów i dat ale z aksjologicznego punktu widzenia (czym jest aksjologia? Kliknij link http://przeczytajbowarto.blogspot.com/2012/12/aksjologia.html ) skromnego człowieka ale intelektualnego arystokraty i zawodowego dyplomaty. Wspomina o środowisku, w którym wychował i wykształcił się, jak oraz gdzie pracował z jakich powodów najpierw został więżeniem hitlerowskiego obozu koncentracyjnego aby potem jako profesor w Niemczech wykładał stosunki żydowsko-niemiecko-polskich. Czym trzeba się kierować w życiu aby z koncentracyjnej beznadziei i z komunistycznego zniewolenia zasiąść następnie w fotelu szefa MSZ-tu a obecnie pełnić funkcje doradcy premiera? Komu profesor pomagał i czym ryzykował? Co wynika z jego doświadczeń na przyszłość? Czy swoim autorytetem odpowiada na pytanie słynnego producenta Papryki, który pyta: ,,jak żyć panie premierze, jak żyć? Przeczytaj bo warto uzyskać odpowiedz na pytanie ale to właśnie od Prof. Bartoszewskiego eksperta również i w tej dziedzinie.

,,Kulisy Platformy” Wywiad Anny Wojciechowskiej z Januszem Palikotem

Wywiad Anny Wojciechowskiej z Januszem Palikotem pot. Tyt, ,,Kulisy Platformy”. Wywiad triki socjotechniczne PO dzięki, którym odniosła wyborcze sukcesy. Stanowi behawioralną diagnozę (kliknij behawioryzm) polityków PO formułowaną przez Palikota. Kogo Palikot nazywa świnią, alkoholikiem czy kobieciarzem? Komu brak intelektu? Co łączy Palikota z prezydentem Komorowskim? Dlaczego komisja ,,przyjazne Państwo” i przez kogo została storpedowana? Czemu służył projekt POPIS-u? Za co Palikot ceni premiera? Z skąd Tusk bierze informacje o nastrojach społecznych? Czemu Palikot odszedł z PO i czy była to łatwa decyzja? Rozmówca żartobliwie i brutalnie opowiada o kontaktach z politykami. Publikacja jest dla myślących, że politycy są altruistami bo po jej przeczytaniu zmienią zdanie. Lektura ukazuje, że decyzję polityczne nie wynikają z kompetencji czy wniosków z statystycznych analiz ale z osobistych animozji, gier personalnych, kalkulacji zarówno wynikających z dbania o kontraktowanie alkoholem interesy. Czy rządy zależą od teatralnych umiejętności? Jak sprytnie wykorzystuje się media do teatralnej narracji reżyserowanej przez Tuska? Czy władza jest tylko teatrem za bilety, którego płacimy pod postacią vatu? A aktorzy/politycy jak maklerzy inwestują w manipulację elektoratu aby po wygranej wyborczej premierze akcje w formie legitymizacji przetransferować na parlamentarne diety. Bo władza to kasa. Czy Palikot opowiada więcej o wadach niż o zaletach parlamentarzystów bo sam chce zagrać rolę premiera w rządowym teatrze (kliknij aktor polityczny)? Czy jest to obnażenie cynizmu i małości dziś już przeciwników Palikota a przez to dyskredytacji ich w kolejnych wyborach? Na ile książka ta jest wiarygodnym źródłem wiedzy a na ile minionym literackim iventem Palikota czytanym nawet w TVN 24? Odpowiedz sobie na te pytania. Pomyślisz pewnie, że odgrzewam stare kotlety ale ..przeczytaj bo warto” wiedzieć jakimi prawami rządzi się polityka bo dotyka ona każdego z Nas.

,,Odkrywając Wolność przeciw zniewoleniu umysłów" praca zbiorcza pod. red. Prof. Leszka Balcerowicza

Odkrywając Wolność przeciw zniewoleniu umysłów, Dlaczego warto przeczytać tę pracę? Ponieważ to seminarium o wolności w tym wielowymiarowej analizy natury ludzkiej, która jak rośliny i zwierzęta jest wolna. Korzystając z nauk interdyscyplinarnych definiuje wolność. Czy wolność wiąże się z odpowiedzialnością? Czy wolność rodzi się z rozwoju intelektu jako postawy jednostki? Czy w wyniku socjalizacji zostajemy altruistami? Czy tezy w pracy poparte są logicznym ciągiem myślowym (rynek)? Czy ciągi te poparte są badaniami, statystyką i wykresami? Kim jest intelektualny ignorant? Książka opisuje skutki interwencjonizmu państwowego podając zarazem rozwiązania alternatywne np. w zakresie edukacji, sądownictwa czy służby zdrowia jako rezultat działań sektora prywatnego.

       Książka napisana jest językiem zrozumiałym. Wyjaśnia powody upadku minionych cywilizacji. Czy były nimi wojny czy coś o czym czytamy w prasie, słyszymy w radio czy w telewizji, lub na wykładach z ekonomii lub coś co odczuwamy płacząc i płacąc podatki? Współautorzy analizują związki wolnego runku z prywatną własnością w czasie i przestrzeni, co z tych analiz wynika, co się dzieje jak wziątki te zostają zaburzone oraz jaką rolę odgrywać ma w tych relacjach Państwo. Publikacja jest także podrożą po esejach klasyków liberalizmu tj. np. Janusz Korin-Mikke, Ferdrich August von Hayek, Milton Friedman.
      Książka nie jest tylko źródłem poszerzania horyzontów intelektualnych o liberalizmie skonfrontowanego z polityką socjalną. Stanowi pomoc dla zgłębiających wiedzę z historii myśli politycznej XX wieku i z praw ekonomi popartymi przykładami m.in. z historii. Studium wolności można dedykować tym, którzy pracując myślą tylko o przyszłych świadczeniach socjalnych. A przecież nie zawsze świadczenia socjalne istniały podobnie jak Państwa ale zawsze społeczeństwa egzystowały także bez tych pierwszych. Przeczytaj bo warto! odpowiedzieć sobie na powyższe pytania i odkryć czym jest wolność. Natomiast Jeśli już przeczytasz tą książę to na pewno słowa piosenki zespołu Chłopcy z Placu Broni ,,wolność kocham i rozumie, wolności oddać nie umiem" napisane przez Bogdana Łyskiewicza nabiorą dla Ciebie jeszcze głębszego sensu.

REFERENDUM

REFERENDUM: czyli powszechne głosowanie, to najpopularniejsze narzędzie ,,demokracji bezpośredniej” dzięki, której obywatele mogą podejmować nakazane przepisami decyzje  Kliknij termin demokracja ). Z punktu widzenia prawa referendum to ,,reformy ustrojowe zapewniające bezpośrednie decydowane się wyborców w drodze głosowania w różnych sprawach życia państwowego (kraju lub określonego terytorium) będącego przedmiotem głosowania (konstytucja, ustawy zwykłe itp.) ze skutecznością wskazaną w akcie głosowania” (E. Zieliński). Z kolei N. Nanaszak oraz A. Preisner sądzą, że referendum to ,,sposób bezpośredniego decydowania przez osoby uprawnione w drodze głosowania o ważnych sprawach życia państwowego lub określonego terytorium, będących przedmiotem głosowania”. Jeśli chodzi zasady rozporządzania referendum to istnieje: referendum obligatoryjne nacechowane tym, iż w konkretnej przewidzianej w prawie sytuacji usankcjonowany ,,organ państwowy” jest zobowiązany ,,poddania” określonej sprawy pod głosowanie a także referendum fakultatywne. Te drugie odróżnia się tym, iż podejmowanie decyzji jest wynikiem dobrowolnego zaaprobowania. Z uwagi na czas, w którym odbywa się referendum wyróżnia się referendum ratyfikacyjne odbywające się w wyniku podjętej decyzji przez parlament (czego przykładem jest np. usankcjonowanie poprzez referendum w 1978 r. konstytucji Hiszpanii, czy referendum konstytucyjne w Polsce z 25 V 1997 r. lub referendum w Irlandii w 1992 r. w sprawie ,,ratyfikacji traktatu z Massstricht”. Wymienia się również referendum konstruktywne czyli wiążące, które bierze pod uwagę aspekt prawy. Istnieje też referendum opiniodawce, które jest tylko źródłem informacji dla rządu o ,,stanie opinii publicznej” w stosunku do sprawy stanowiącej materię ,,głosowania”. Z kolei z uwagi na aspekt terytorialny to można wymienić referendum ogólnokrajowe oraz lokalne.Politologia uwidacznia polityczne następstwa referentom. Skutkują one po pierwsze zmianą ,,klasycznego” decydowania w drodze parlamentarnego głosowania zmierzającego do powiększania trudności procesu ,,decyzyjnego”, jego rozbudowania postępowań związanych z decyzjami ale jednocześnie do obniżenia znaczenia parlamentu. Czasami organizowanie referendum traktuje się jak dyskredytację niezawisłość parlamentu, który posiada wyłączność ,,władzy ustawodawczej”. Twierdzenie te ma dużą aprobatę wśród Anglików. Uzasadniają je także działania takich państw ,,postkomunistycznych” jak np. Białorusi lub Rosji, w których referendum postrzegane jako narzędzie walki głów tych państw z niepokornymi w wobec nich parlamentami. Z kolei z innej strony referendum oddziałują także na kondycję partii politycznych; na ich uprawomocnienie (legitymizację) do obejmowania rządów a także na potencjał jakim dysponują w parlamencie. Posługiwanie się referendum może być rozpatrywane pod kontem relacji między opozycją a rządzącymi. Na tej postawie wymienia się referendum kontrolowane (kierowane przez rząd), pozbawione takiej kontroli (czyli kierowane przez opozycje) oraz antyhegemoniczne (skutkujące objęciem rządów przez kluby opozycyjne). Rozpatrując ,,funkcje” referentom zaznacza się że stanowi ono po pierwsze instrument, który posiada opozycja, po drugie jest sposobem interakcji umożliwiający przełamanie atomizację (podziały) wewnątrz partii, po trzecie referendum stanowi ,,piorunochron” dla społecznych różnic poglądów. Istnieją teoretycy twierdzący, że referendum poza powyższymi spełnia także funkcje ,,legitymowania opinii establishmentu politycznego przez sceptyczny elektorat”. Referendum może być również oznaką niezdolności rozwikłania sporów przez polityków oraz z cedowaniem ,,odpowiedzialności” za decyzje, która jest dyskusyjna na społeczeństwo. Działanie takie pozwala stronnictwom politycznym nie tylko na unikanie ,,odpowiedzialności” ale również na zamaskowanie różnic występujących wewnątrz partii. Referendum stało się istotnym narzędziem demokracji po II wś kiedy nastąpił wzrost liczby przeprowadzanych referendów przedmiotem, których były sprawy wywołujące podział. Państwa, które referendum organizują najczęściej to: Irlandia, Dania, Nowa Zelandia, Francja, Włochy i Szwajcaria. Należy pamiętać iż ,,referendum ogólnokrajowe” nigdy nie było organizowane np. w USA czy RFN. Rozstrzyganie sporów przez referendum na ogół były takie kwestie jak: samostanowienie republik radzieckich, przyłączenie się do ,,wspólnoty politycznej”,w sprawach moralnych zalegalizowanie aborcji lub rozwodów czy zmiany konstytucji. Referendum ogólnokrajowe w Polsce referendum organizowane było cztery razy: w 1946, 1887. W 1996 roku przedmiotem referendum ,,powszechne uwłaszczenie”. Z kolei w r. 1997 społeczeństwo wypowiedziało się w kwestii ,,uchwalenia nowej” konstytucji. Wytyczne dotyczące zapowiadania oraz realizowania referendum na skalę całego kraju zawiera ustawa z dnia 26.06.1995 roku. Zgodnie. z którą uprawnienia do ,,zarządzania” referendum posiada prezydent ale tylko wtedy gdy otrzyma zgodę Senatu. Sejm także ma prawo organizacji referendum z ,,własnej, obywateli albo Senatu ,,inicjatywy”. Rezultat referendum staje się obozujący tylko pod warunkiem iż ,,wzięło w nim udział” 50 % posiadających prawo do głosowania. Referendum znajduje zastosowanie również w samorządzie lokalnym, umożliwia to ustawa z 08.03.1990 roku a także ustawa z 05.06. 1998 roku, o ,,samorządzie wojewódzkim”. Tym co jest wspólne w referendach lokalnych to możliwość jego zastosowania w dowolnej kwestii leżącej w kompetencjach danego szczebla samorządu terytorialnego. Pomysł realizacji referendum ma prawo zgłosić jednostka samorządowa tj. np. sejmik województwa, rada powiatu czy rada gminy. Takie samo prawo ma także jedna dziesiąta ,,uprawnionych do głosowania mieszkańców” ale aby wynik referendum był ważny (,,wiążący”) uczestnictwo w nim musi przekroczyć 30 % posiadających prawo głosu. Źródło: leksykon politologii”., s. 494-496. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.

Jak pokazuje przykład referendum samorządowym dotyczącym odwołania ze stanowiska prezydenta Warszawy Pani prof. Hanny Gronkiewicz-Walicz poprzez świadome nieuczestniczenie w referendum można obniżyć frekwencję a tym samym obronić polityka i zostawić go na stanowisku. Tak więc okazuje się, że pozostanie w domach i nie uczestniczenie w referendum może okazać się skutecznym wyrażeniem swoich preferencji politycznych a także zwycięską taktyką polityczną. Tylko czy takie zachowanie może być traktowane jako zachowanie obywatelskie? Czy referendum w sprawie posłania dzieci w wieku 6-lat do szkoły powinno się odbyć czy nie? Jeśli powinno się odbyć to czy w referendum tym mają prawo brać udział tylko rodzice czy tez wszyscy uprawnieni do głosowania? Z jakich powodów Ci, którzy mają dzieci mają zdać się na decyzje tych, których potomstwa nie mają? Czy rzeczywiście nie jest to próba z przenoszenia odpowiedzialności rządzących na społeczeństwo? Zapraszam do napisania komentarza.

Co mówi Tusk do Nawaka?

Co mówi Tusk do Nawaka? Tik Tak Tik Tak :-)

,Stye Jobs gdzie pada jabłko” czyli ,,iPrzewodnik po nowej generacji” aut. Jav Elliot

   Książa napisana przez Java Eliota byłego wiceprezesa Aplle'a i współpracownika Stye'e Jobsa. To historia chłopca z ranczu późniejszego komputerowego Edisona z Doliny Krzemowej.  Eliot Charakteryzuje Jobsa jako bezkompromisowego lidera dążącego od wyprodukowania doskonałego produktu. Przedstawia faceta znającego każdego ze swoich pracowników traktując ich jak swoje dzieci. Dbał o szczegóły w firmie. Pytał np. tak ,,Co dziś zrobiłeś takiego abym nie miał powodu zwolnić Ciebie”? Mawiał tez ,,jeśli masz dobry pomysł to podziel się nim”. Eliot podkreśla umiejętności Jobsa, które  dotyczyły budowania zespołu.

    Książka przestawia wizjonera, który udowadnia, że nierealne pomysły przy ogromnej pracy okazują się rzeczywistością. Jobs okazał się doskonałym nie tylko liderem firmy ale także psychologiem zaspakajającym pragnienia. Książka jest dla pracowników i pracodawców.  Pokazuje iż warto popracować w niedziele aby osiągnąć sukces oraz, że angażowanie mogą wygrać z doktoratem. Podpowiada jak tworzyć zespół i zwiększyć jego kreatywności. Czy jest to książka o biznesie? Ponieważ uwydatnia metody postępowania wobec pracowników, kontrahentów, konkurencji to odpowiedz brzmi tak. O biznesie, którego Jabłko (owoc) trawił do domów na całym świecie pod postacią np. ipada, lub telefonu. Autor opisując ,,genialnego dzieciaka” ale nie pomija jego wpadek. Ukazuje zarazem umiejętność przekuwania ich w sukces. Więc jeśli masz chęć realizacji swojego pomysłu to stosuj zasady Stev'a Jobsa a staniesz się Stev'em Jobsem jutra. 
    Książka pokazuje tez, wymiar globalny biznesu z kolei produkty Jobsa nie są już tylko dobrem luksusowym ale powszechnymi przewodnikami po świecie. Tak jak niegdyś Ekison dał nam żarówkę tak ,,dziś” Jobs daje Nam tablet, który staje się powszechną ,,żarówką” nowych czasów bez światła której zaczynamy błądzić. A dodatkowo można się Jego produktami bawić, na nich pracować i przy pomocy nich komunikować się. Czy właśnie o to chodziło Jobsowi? Odpowiedz znajdziecie w książce. Zapraszam do lektury. Przeczytaj bo warto!

STAN WOJENNY 13 GRUDNIA 1981 r.

STAN WOJENNY: określany jako agenda polityczna mająca zastosowanie w okolicznościach groźby wojskowego wkroczenie na terytorium danego Państwa przez wojsko innego Państwa. Wyposażony jest w specjalne wytyczne funkcjonowania Państwa, które obowiązują od chwili trwania ,,stanu wojny” z drugim państwem. Ewentualność wprowadzenia stanu wojennego ,,przewidywały” w swoich aktach prawnych np. RFN pod nazwą ,,stanu ochrony”. Na polskim gruncie stan wojenny opisany był w ,,Konstytucję PRL” w charakterze odpowiedzi na groźby utraty ,,obronności lub bezpieczeństwa państwa”. Ta niedoprecyzowana definicja pozwalała na dowolne jej tłumaczenie co spożytkowano w dniu 13.12. 1981 r. Działanie te miało spowodować usunięcie z przestrzeni politycznej NSZZ ,,Solidarności” co poprzedzone było ogłoszeniem w całej Polsce przez Rade Państwa stanu wojennego łamiąc przy tym swoje kompetencje poprzez w prowadzenie w życie dekretu w randze ustawy w momencie obrad Sejmu. W efekcie tych następstw nastąpiły ,,procesy społeczne”, które zostały brutalnie zdławione przez władzę przy użyciu sił. W wyniku czego 16. 12. 1981 przeprowadzono ,,pacyfikacje” kopalni ,,Wujek” w Katowicach, w której zginęło 9 osób. Sejm w 1982 r. formalnie zaakceptował ,,wprowadzenie stanu wojennego” co doprowadziło do odebrania uprawnień funkcjonowania związków zawodowych, było to początkiem ,,delegalizacji Solidarności”, która w VII 1982 r. była oficjalnie ,,zawieszona” a następnie została ,,zniesiona” w 1983 r. W czasie stanu wojennego systematycznie dochodziło do manifestacji np. w Nowej Hucie, Katowicach, Warszawie, Gdańsku, Lublinie a także 31.08.1982 r. w innych miejscach w kraju. W okresie od 1 do 3 05. 1983 r. wskutek zamieszek odbywających się na ulicach zginęło 5 osób. W konsekwencji tych zajść okoliczności polityczne nie uległy jednak normalizacji. Władza nadal dysponowała przewagą zapewnioną w ,,traktacie” o trwaniu tej władzy i o aktach prawnych, które przewidują ,,surowe przepisy karne”, niezbędne do ciemiężenia (represji) obozu solidarności. W okresie stanu wojennego trwały procesy sądowe, w których za ,,działalność polityczną” skazywano opozycjonistów na wiele lat więżenia. Wśród nich było wiele nazwisk, które również i dziś współtworzą scenę polityczną m.in. Prezydent Bronisław Komorowski czy Prof. Władysław Bartoszewski. Służba Bezpieczeństwa i jej podwładni wraz z Policą mordowali osoby, które jednoczyły się z opozycją. Jednym z głośnych zabójstw służby bezpieczeństwa było morderstwo księdza Jerzego Popiełuszki. Represyjna działalności służby Bezpieczeństwa nie doprowadziła jednak do unicestwienia ,,Solidarności” i pozostałych ,,organizacji opozycyjnych”. Odstąpienie od realizowania wyroków i rezygnacja z polityki represyjnej stworzyło warunki do ,,rozmów przy Okrągłym Stole owocem, których było zalegalizowanie ,,Solidarności”. Sejm w dniu 01.02.1992 r. doszedł do wniosku iż ,,wprowadzenie” w Polsce stanu wojennego było pozbawione postaw prawnych. Na tym samym posiedzeniu Sejm powołał ,,komisję nadzwyczajną”, która zajęła się rekompensatą nieszczęść jakie spotkały ofiary Służby Bezpieczeństwa np. w kopalni Wujek” i poszkodowanych przez stan wojenny w innych okolicznościach. Należy pamiętać, że do niedawna toczyło się postępowanie przed Komisją odpowiedzialności konstytucyjnej dotyczące inicjatorów stanu wojennego ale ze względu na sędziwy wiek tych inicjatorów dziś mogą oni odpowiadać już tylko przed ,,bogiem i historią”. Źródło: leksykon politologii”., s. 563-564. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Zapraszam do napisania komentarza. Czy wprowadzenie stanu wojennego w Polsce było słuszne czy nie? Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.

DEMOKRACJA, ZNACZENIE, GENEZA I TYPOLOGIA

DEMOKRACJA: termin pochodzi z J. grec., składa się z członów: démos określającego lud i krátos oznaczającego władzę. Stanowi postawę teorii i jest kluczową ideą w polityce. Łączy zespół znaczeń, który z czasem uległ przemianom. Oznacza genezę i opiekuna władzy publicznej, zawiera mechanizmy ,,procedury” warunkujące decyzyjność, uwypukla istotność uprawomocniania władzy i nakreśla granice aktywności rządzących. Istotę stanowi zdefiniowanie podmiotu podporządkowującego się władzy, którym nie jest wspólnota lub jednostka lecz naród postrzegany jako współpracująca grupa obywateli, określająca obowiązujące każdego prawa i egzekwująca realizację tych praw. Demokracja stanowi przeciwwagę dla wyszczególniania podmiotu władzy tj. np. autokracja i ochlokracja czyli sprawowanie władzy przez tłum o cechach dezorganizacji postępującego zgodnie z emocjami. W timeokracji władzę sprawują ubodzy, z kolei w meritokracja to władza zasłużonych. (kliknij) Arystokracja władzę oddaję ,,szlachetnie urodzonym”. Teokracja to rządy duchownych. Gerontokracja oznacza rządy starszych. Rządy młodych to pajdokracja. Elementem wyróżniającym demokrację od tych konceptów poza innym zdefiniowaniem ,,podmiotu władzy” jest to, iż w tej pierwszym modelu rządy nie zależą od danej cechy np. wykształcenia, zgromadzonego majątku czy urodzenia lecz od tego czy ,,nabycie” władzy nastąpiło zgodnie z prawem np. w drodze losowania bądź wyboru. Demokrację można opisywać: metodą aksjologiczną (kliknij aksjologia) bazującą na zbiorze wartości, które w odmiennych ideologiach mają inną rangę to jednak należą do niego takie wartości jak: tolerancja, pluralizm (szacunek dla ,,różnorodności”), akceptacja, sprawiedliwość, ,,godność człowieka”,, równość” i wolność. Więc demokracja może być kojarzona nie z ,,rządami” ale z relacjami tych wartości. Relacje te mają potencjał kreowania się nie tylko w społecznościach zintegrowanych politycznie ale także w społecznościach bez takiej integracji. Dlatego wyodrębnia się ,,demokrację przemysłową” kształtującą relacje w firmach i ,,demokrację lokalną” formującą się w samorządach. Wyróżnikiem tak rozumianej demokracji jest część wartościująca twierdząca iż stanowi ona ,,najlepszy” system. Metoda proceduralna:, dot. instytucji, bada współzależności w rządzeniu. Kojarzona jest z ,,reżimem” ustrojowo-prawnym dotycz. konstrukcji, działalności władz i z normami kształtującymi władzę, zapadalności ,,wynikających” z prawa ,,decyzji” oraz pociągania do ,,odpowiedzialności politycznej”. Normy te to: po pierwsze ,,suwerenność narodu” oznaczająca, iż ,,władza zwierzchnia, niezbywalna, niepodzielna” to własność społeczeństwa. Po drugie ,,zasada reprezentacji” oznaczająca przeniesienie uprzywilejowań władzy na tych, którzy są wybierani przez naród w wyniku wyborów ,,powszechnych” i funkcjonujących pod ich nadzorem. Po trzecie traktowanie wyborów za ,,źródło” uprawomocnienia (legitymizacji) władzy (działalność w ramach prawa), która wiąże się z podziałem władzy czyli z ,,ograniczaniem” działań rządu przy obopólne nadzorujących się szczeblach władzy i przez aktywności ,,opozycji”. Po czwarte ,,cykliczną odpowiedzialności publiczną” pracowników administracji, która jest egzekwowana w wyniku wyborów i ,,instytucjonalnej ochrony praw obywatelskich” oznaczającą ,,formalną” ochronę obywateli przed bezpodstawną ,,ingerencją” władzy. Do nadzoru władzy zaliczamy: przymus organizacji ,,cyklicznych”, konkurencyjnych wyborów, swoboda tworzenia partii, aktywności opozycji dążącej do zdobycia władzy, nieograniczana obejmowania ,,stanowisk publicznych”, ,,wolność przekonań”, wyrażania opinii, prawo budowania (wyspecjalizowanych) agend nadzorujących władzę i zabezpieczających je przed działaniem niezgodnym z prawem. Ten zbiór reguł prawno-ustrojowych tworzy demokrację, która umożliwia aktywności każdemu: po pierwsze nie zależnie od posiadanych cech i osiągnięć; po drugie wymaga okresowej aprobacji legitymizacji władzy poprzez powszechne wybory; po trzecie oznacza rozliczanie (odpowiedzialności) rządzących przez rządzonych. Demokracja to też ,,realny efekt społeczny” integrujący prawne wytyczne pełnienia władzy z istotą polityki, który nazywany jest także ,,materialnym” lub substancjalnym oglądem demokracji. Prawo i agendy polityczne są wytycznymi dzięki, którym ,,osiągnąć” można cele tj.: zniwelowanie dysproporcji społecznych, zagwarantowanie ,,zgodności” podjętych decyzji z oczekiwaniami większości, zredukowanie bądź zaprzestanie stosowania przemocy w rozwikłaniu ,,konfliktów” i zagwarantowanie bezpieczeństwa mniejszościom. Bez w względu na cel, najważniejsze, że rządy gwarantować mają równowagę społeczną uniemożliwiającą wrogość dzięki ,,podporządkowaniu” się większości co stanowi fundament narodu. Demokracja zrodziła się z antycznej koncepcji politycznej i posługiwano się nią już w starożytnej Grecji, oznaczała obowiązek brania udziału wolnego obywatela płci męskiej w ,,publicznym” dyskursie o stanowieniu praw. Jej atrybuty to: zatwierdzanie zasady że, każdy obywatel (tylko mężczyzna) według prawa jest równy z innym mężczyzną co umożliwia im uczestniczenie w ,,wyborach” to po pierwsze. Zapewnienie obywatelowi prawa ,,dyskusji” po drugie. Wymiana urzędników publicznych po trzecie. Przyjęcie reguły, iż decyzje zapadają ,,większością głosów” po czwarte. Przeniesienia ciężaru ,,władzy zwierzchniej” na obywatela po piąte. Wprowadzenie rządów prawa po szóste. Powyższe atrybuty obecne są w demokracjach i dziś. Demokracja Aten, jest pierwowzorem dla teoretyków jej także obecnie jednak nie oceniano ją zawsze pozytywnie. Przeciwnikiem jej był Platon twierdził, który że jest ona przejawem władzy ,,niedoświadczonego tłumu” kierującego się ,,zmiennymi kaprysami” i nie postępującego z godnie z wiedzą. Oponentem demokracji był także Arystoteles. Negował on ateńską demokracje i twierdził, iż rządy ludu są jednym z ,,zwyrodniałych” odmian systemów konfrontując ją z politei: ,,rządami najlepszych obywateli”. Łączyła ich z kolei negacja przekazania ,,władzy” wolnemu ludowi czyli mniejszości, co skutkowałoby ich zdaniem rozpadem państwa. Demokracja w wiekach średnich w Europie inspirowała się katolicką filozofią bytu uznającą rządy Boga a nie społeczeństwa. ,,Równości” społeczna była fundamentem demokracji w Atenach wymieniono ją na ,,równość ludzi przed bogiem” wskutek czego władzę pojmowano jako ,,wolę boską” przypisaną ,,pomazańcowi bożemu” a nie społeczeństwu. Negacja tych reguł była sprzeciwem dla boskich praw premiujących ,,naturalny porządek społeczny”. Dyskredytacja tych praw była w tedy napiętnowania. Rezygnacja z samorealizacji obywateli i zamienianie jej na ,,poddaństwo”, stworzenie ,,hierarchii politycznej” uznanie, że przepisy mają być prawem boskim doprowadziło do tego że, demokracja została nie potrzebna. Jednakże idea wieków średnich nie była przeciwna demokracji czego dowodem jest (,,dzieło”) Marsyliusza z Padwy pod tyt. ,,Defensor Patriae” wydane w 1323 r. Autor nakreślił w nim koncepcję, która zainicjowała powstanie nowych myśli dot. demokracji. Zamiłowanie starożytności obecne w Odrodzeniu odróżniało się od innych właśnie powrotem do demokracji antycznej. Tym co decydowało o kształcie demokracji była Reformacja, negująca katolickie pojmowanie władzy” jako kościoła, zdefiniowała ona innowacyjne ,,postulaty ustrojowe”. Dotyczyły one ,,prawa do walki” z despotą i zdefiniowania państwa jako porozumienie dla ,,dobra ludu”.Z kolei Brutus pisał że, ,,tolerancja religijna” jest receptą na konflikty religijne. O niezależnej jurysdykcji pisał tez J. Bodin w dziele pt. ,,Sześć ksiąg o Rzeczypospolitej” z 1576 r. brzmiącym o ,,suwerennej władzy (...)”, która nie zależy od papiestwa lub od ,,arystokracji” czy od ,,ludu”. Był to czas, w rozwoju polskiej ,,demokracji szlacheckiej”. Następny etap to rozwój demokracji liberalnej, której ojcem był J. Locke. Twierdził on, że ,,prawa ludzkie” powinny być powinnością i barierą dla władzy. Obowiązkiem ,,władzy” jest zapewnienie ,,praw obywatelskich” (demokracja protekcyjna) i oddanie wyboru władzy, uchwalanie prawa w ręce ,,większości”. W kwestii ,,nadłożyć” władzy pisał K. Monteskiusz. Głosił on ,,podział” władzy z wzajemną kontrolą, tak jak J. Mill afirmujący ,,ograniczony rząd” powstały w wyniku ,,cyklicznych wyborów”. Według A. Tocqueville'a, ,,prawa człowieka” stanowią reguły wyróżniające demokrację od tyrani i despotyzmu. Z kolei liberalna idea zakorzeniona w indywidualistycznym oglądzie świata podkreśla: rangę ,,wolności” jako postawy ,,praw obywatelskich”; konstruuje przedstawicielski model rządzenia; przymus określenia pola rządzenia. W XIX-sto wiecznej demokracji pomijane są sprawy ekonomiczno-społeczne bliskie z kolei radykalnej wizji demokracji J.J. Rousseau. Wizja ta przestawia, iż substancją władzy to grupa polityczna i jej interesy a celem demokracji winno być rozwój wspólnoty. Podważając koncepcje indywidualistycznej równości i niezawisłości ,,władzy” społeczeństwa. Neguje rządy ,reprezentacyjne” i sugeruje zamianę ich na bezpośrednie decyzje ludu. Podważa ,,podział władzy” co było bliskie ideologii marksistowskiej zakładającej, iż decyzje i agendy polityczne sprzyjać mają kształtowaniu się społeczeństwu bezklasowemu priorytetem, którego była gwarancja ekonomiczno-społecznej ,,równości”. Pochodną jej jest ,,demokracja partycypacyjna”, podkreślająca równe szanse do samorealizacji poprzez równe uczestnictwo w zabezpieczaniu potrzeb społecznych. Zwrotem w demokracji było zastosowanie ,,powszechnego prawa wyborczego wszystkich dorosłych obywateli”. Było to wyrazem tezy, że przejawem ,,władzy ludu” jest aktywność wybranych przez nie przedstawicieli. Areną aktywności publicznej stały się partie które współzawodniczą o głosy wyborców. Razem z partiami formują się inne zrzeszenia skupiające chętnych aby urzeczywistniać pragnienia danej zbiorowości i tak powstało społeczeństwo obywatelskie. Równolegle konkurencja polityczna ulega komplikacji co w konsekwencji mogło doprowadzić do destabilizacji demokracji. W tych okolicznościach powstaje liberalna demokracja masowa uwzględniająca wartości, sposoby instytucjonalno-prawne i ich trwałości. Jej składowe to: honorowanie praw mniejszości, bezstronność w poglądach, rozbicie władzy, reguły ,,państwa prawnego”, kształt ,,społeczeństwa obywatelskiego”, i ,,pluralizm polityczny”. Według G. Smitha demokracja zobligowana jest do zapewnienia wolności gwarantującej funkcjonowanie opozycji i równowagę ustroju. Cel ten można osiągnięć wraz z ,,kulturą polityczną negującą przemoc, rezygnującą z zapędów władczych, akceptacją mniejszości i ,,poczucie odpowiedzialności” za naród. Z kolei istnienie ,,demokratycznych” agend umożliwić ma osiągniecie tego celu. Demokracja ta nie skupia się tylko na zapewnieniu autonomii partiom konkurujących w wyborach. Ważne zadanie spełnią takie przejawy aktywności obywatelskiej jak związki zawodowe, samorząd terytorialny i referenda. Teoria demokracji dzieli się na: model normatywny charakteryzujący się roszczeniową naturą, ,,szuka” optymalnych wariantów, które dotyczą koncepcji demokracji nawiązujących cnót jakich winna opierać się demokracja, określą one cele jakie ma osiągać i formułuje metody, którymi powinno się posługiwać. W zależności od tych celów i metod, zaczęły kształtować się odmienne odpowiedzi jak cele te zrealizować w efekcie powstały trzy grupy sporów. Po pierwsze spory dotyczące równości i wolności. Szkoła liberalna promuje wolność a potem równość. Z kolei tzw. ,,radykalna koncepcji demokracji” podkreśla przymus niezniewolenia statusu ekonomiczno-społecznego nie zważając na to czy narusza to ich wolność. Po drugie to kontrowersje związane z regułą większości. Starożytna idea demokracji traktuje większość jako wartość niezmienną będącą zdaniem J. Roussseau, odwzorowaniem ,,woli powszechnej”. Z stąd wniosek, iż władzę aprobuje się tylko wtedy kiedy liczy ona się z ,,większością” (Perykles). Natomiast J. S. Milla zastanawiał się jak daleko sięga ,,władza większości” i czy przestrzegane są prawa mniejszości. Ważne to jest z perspektywy ,,społeczeństw sfragmentaryzowanych” składających się z różnych sumarycznie wspólnot religijnych, etnicznych i narodowościowych. Zgodnie z masową demokracją liberalną do demokratycznych rządów zaliczane się te, które biorą pod uwagę oczekiwania większości pod warunkiem, że nie naruszają interesów mniejszości. Trzecia grupa to kwestie rządzenia. Zgodnie z ,,demokracją przedstawicielską” zakorzenionej w tej ideologii bazą podjętej decyzji jest legitymizacja jej przez społeczeństwo, które zapożyczają prawo do rządów i inspirują się indywidualnym pojmowaniem ,,interesu publicznego”. Odmienne modele ,,demokracji partycypacyjnej” polegają na rzeczywistym uczestnictwie ludu we władzy i na redukowaniu ,,swobody jej działania”. Hipotezy normatywne traktujące o demokracji tworzą tzw. ,,typy idealne”. Natomiast ,,teorie empiryczne” starają się wyjaśniać jak realnie ustroje działają. Na postawie tych informacji budowane są szkielety teoretyczne, które są pomocne w formułowaniu zależności zachodzących w polityce.. Elitystyczna koncepcja demokracji stanowi teorię mówiącą, że władza pełniona jest bez względu na oświadczenia przy pomocy wybranych osób albo przez grono polityków. Systemy demokratyczne są odmienne od pozostałych tym, że gwarantują rotację polityków poprzez wybory. W demokracji mają miejsce z kolei różnice procedur, metod ,,instytucjonalnych” i funkcjonowania elit, są to działania konsensualne lub rywalizujące. Według tych wyznaczników wyodrębnia się demokrację konsensualną kształtującą konsens ,,polityczny” i demokrację tzw. wetminsterską czyli większościową polegającą na rywalizacji elit o uzyskanie przewagi. Odwrotnością koncepcji elitarystycznej stanowi pluralistyczna hipoteza demokracji podkreślająca znaczenie grup interesu, które służą do wywarcia wpływu. Równowaga możliwości ,,tych grup” i przekształcenia ich uniemożliwiają ugruntowywaniu jurysdykcji w zamkniętych grupach lub ,,jednostkach” . Jeśli chodzi o ukształtowanie rodzajów i powierzchni demokracji to trzeba pamiętać, że stanowi ona zakres polityki dlatego istotna jest ,,płaszczyzna polityczna” dotycząca realizacji nakazanych prawem decyzji. W ramach demokracji istnieją dwie jej postacie: demokracja bezpośrednia mieści w sobie poczynania obywateli oraz demokracja pośrednia. Ta druga dotyczy poczynań ,,obywateli” posiadających władzę ale może być tez decyzją rozwiązującą problem. Uosobieniem bezpośredniej demokracji są wybory ,,przedstawicieli” sądów, samorządu, parlamentu i pracowników administracji. W skład demokracji bezpośredniej wchodzi referendum (,,glosowanie powszechne”) określane także ,,inicjatywą ludową”, która umożliwia ubieganie się przez określoną liczbę osób działań zmierzających do przyjęcia ustawy tzw. ,,veta ludowego” będącym obywatelskim sprzeciwem dla decyzji parlamentu. Agendy te spełniają rolę ,,pomocnicą” ale pole ich funkcjonowania (referendum) rośnie. Zasadniczą formułą rządów jest ,,demokracja pośrednia” będącą wyrazem decydowania przez tych, którzy wygrali wybory i zdobili legitymizacje do rządzenia z ramienia oraz zgodnie z pomyślnością społeczeństwa ale także na jego koszt. Druga grupa to ,,demokracja przemysłowa” będąca wyrazem konkurencyjności pracowników firm dotyczącej strategicznych decyzji firmowych i relacji w niej zachodzących. Autorami jej byli B. i S. Webb. Dziś przejawia się ona w odmiennych kategoriach ,,współzarządzania pracowniczego, które mają na celu osiąganie przez kadry pracownicze statusu współwłaścicieli jak to się stało w francuskim participation lub w niemieckim Mitbestimung. Przykład tych firm stanowi dowód istnienia demokracji przemysłowej na najniższym szczeblu. Forsuje się pogląd, że powinna ona uzupełniać się z demokracją polityczną co w rezultacie dałoby nową ,,jakość”. Symptomem tego jest tzw. ,,korporatywistyczna teorii demokracji” czyli zintegrowanie praktyk konkurencji politycznej między stronnictwami (o poparcie w tym praw, do kompletowania rządu) wraz z możliwością godzenia interesów tych, którzy dają prace z tymi, którzy ją biorą przy pomocy praw rządzących negocjacjami oraz dzięki sprofilowanym instytucjom. W taki sposób ,,demokracja przemysłowa” przemienia się w demokrację na skalę makro. Trzecia postać to ,,demokracja lokalna” charakteryzująca się małym ,,zasięgiem” Jej natura łączy się z idą samorządową, odbieraną jako bariera dla władzy państwowej i zarazem przeniesienie przebiegu gwarantowania zapotrzebowań ,,zbiorowych” na jednostki samorządowe.. Ranga lokalnych agend politycznych wzrasta a tendencje polegające na decentralizacji ,,władzy państwowej mogą stać się fundamentem sądu iż lokalna demokracja ma szanse być znaczącym prądem rozwojowym dla dzisiejszych formacji politycznych. Źródło: leksykon politologii”., s. 82-91. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.  Przykładem zaprzeczenia demokracji są rządy Władymira Putina, których ilustracją jest książka pod tyt. CAR PUTIN, FEUDALIZM, KORUPCJA I BÓG W PAŃSTWIE PATRYMONIALNYM

 

BURMISTRZ

BURMISTRZ: organ samorządu terytorialnego w składzie jednoosobowym, nazywaną również jednostką ,,municypalną” czyli miejską. Burmistrz zarazem przewodniczy radzie miejskiej, która jest osobowym ,,kolegialnym” ciałem wykonawczym rady miejskiej. Burmistrz przewodniczy kierownikowi urzędu miasta oraz zarządowi miasta, tworzącego człon spełniającą rolę ,,pomocniczą zarządu”. Burmistrz stanowi także organ ,,administracji publicznej” uprawniony do formułowania decyzji w kwestiach natury jednostkowej. Wyboru Burmistrza dokonują mieszkańcy ,,bezwzględną większością głosów” w głosowaniu tajnym i bezpośrednim. Burmistrz może być radnym ale nie musi. Burmistrz za swoje poczynania jest odpowiedzialny przed mieszkańcami oraz przed radą. Mieszkańcy mają prawo do odwołania burmistrza ze stanowiska przy pomocy referendum. Procedura odwoławcza przez radę burmistrza z pobudek odmiennych niż nieudzielanie absolutorium (patrz na blogu termin absolutorium) musi być zainicjowana uprzednim złożeniem wniosku przez radnych, którzy stanowią bezwzględną większość składu rady przewidzianą w ustawie. Wniosek o odwołanie burmistrza musi być sporządzany w formie pisemnej wraz z jego argumentacją. Podejmowanie decyzji o pozbawieniu funkcjonującego burmistrza urzędu wymaga 2/3 ustawowego składu rady. Odwołanie burmistrza odbywa się w głosowaniu tajnym. Należy wiedzieć, że równoważne stanowisko jak burmistrz w mieście, które liczy powyżej 100 tys. mieszkańców pełni prezydent miasta. Z kolei odpowiednikiem burmistrza w gminie wiejskiej jest Wójt Źródło: leksykon politologii”., s. 60-61. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.

BUDŻET

BUDŻET : planowany z reguły na jeden rok harmonogram dochodów oraz wydatków samorządu lokalnego lub państwa. Stanowi on fundamentalną agendę strukturę ,,finansów publicznych” zawierają normy, agendy ,,gromadzenia” oraz dystrybucji środków finansowych (,,pieniężnych”) przydzielonych do zabezpieczenia zapotrzebowań kolektywnych (środków) dzięki, którym cele publiczne mogą być zrealizowane. Kasa Państwa czyli budżet głosowany (,,uchwalany”) jest za pomocą ustawy co należy do podstawowych (,,uprawnień”) parlamentu. Według konstytucji z 1997 roku ,,ustawa budżetowa musi zostać uchwalona najpóźniej trzy mieszące od dnia złożenia Sejmowi projektu budżetu parlamentowi przez Radę ministrów (czyli przez rząd). Okres ten upływa 15 listopada roku poprzedzającego rok budżetowy”. W momencie, w którym ustawa budżetowa przez Sejm nie zostanie uchwalona w określonym czasie czyli ,,cztery mieszące od przedłożenia Sejmowi projektu ustawy budżetowej” w kompetencji Prezydenta leży zarządzenie ,,skrócenie kadencji Sejmu” jest to równoznaczne z ,,przeprowadzeniem” kolejnych ,,przyspieszonych" ,,nowych wyborów”. Warto uzupełnić, iż poprawki do projektu ustawy budżetowej może przegłosować tylko Senat w czasie 20 dni od jego dostarczenia ,,przekazania”. Podkreślić należy, iż inaczej jak to było w ,,Małej Konstytucji” konstytucja z 1997 roku nie daje alternatywę zwrócenia przez głowę Państwa ,,ustawy budżetowej” do Sejmu po to by została ona raz jeszcze znowelizowana. Prezydent ma prawo jedynie skierować wniosek do Trybunału Konstytucyjnego z prośbą stwierdzenia czy ,,ustawa budżetowa” nie jest sprzeczna z ustawą zasadniczą. Trybunał na wydanie orzeczenia w tej kwestii ma okres ośmiu tygodni (,,dwóch miesięcy”) od daty wpłynięcia wniosku. Zapamiętać należy, że budżet nie stanowi tylko narzędzia fiskalnej polityki Państwa, ale jest także aparatem Sejmowego nadzoru nad radą ministrów oraz uosobieniem panującej ,,pozycji” zgromadzenia narodowego w procedurze decyzyjnej dotyczącej zarządzania środkami finansowymi, które przeznacza się na ,,cele publiczne”. W Stanach Zjednoczonych prawo zarządzania przez Kongres budżetem określa się mianem ,,władzy nad sakiewką”. Decydowanie o stopieniu wydatków oraz dochodów, które są składowymi wpływającymi na skałę deficytu budżetowego leży w gestii parlamentu a tym samym stanowi ,,ograniczenie” władzy rady ministrów, która ma prawo przeznaczyć środki finansowe wyłącznie na cele, które zapisane są w ustawie budżetowej. Pełnomocnictwo rady ministrów do kierowania finansowymi aspektami gospodarki jest pod powtarzający się nadzorem parlamentu. Realizacja budżetu analizowana jest przez parlament z uwagi na ścisłe opisane sposoby kontroli. W polskich kontrolach bierze udział Najwyższa Izba Kontroli w skrócie NIK, analizuje działanie Rządu mając na względzie to czy jego wydatki są zasadne z punku widzenia ,,gospodarności”, ,,rzetelności” oraz ,,legalności” NIK następnie przygotowuje ,,opinię”, która jest warunkiem nieudzielaniu bądź udzielenia Rządowi przez Sejm tzw. absolutorium (patrz na tym blogu hasło absolutorium). Sejm postanowienie o ,,udzieleniu Radzie Ministrów absolutorium ,,podejmuje zwykłą większością głosów. Budżet formułuje (określa) przychody a także wydatki państwa (obejmując tym samym jednostki samorządu terytorialnego) wraz z poniesionymi kosztami. Elementami składowymi dającymi przychód budżetowi są: darowizny na rzecz Skarbu Państwa, pożyczki, obligacje, cła, przepadek mienia, opłaty i podatki. Natomiast do wydatków Państwa należą: dotacje oraz subwencje, finansowanie zadań zleconych jednostką samorządu terytorialnego, inwestycje, spłacanie długu międzynarodowego i wewnętrznego a także pozostałe świadczenia pieniężne o charakterze osobowym. Do dochodów budżetowych zaliczane są również dochody gmin do, których zaliczają się tzw. ,,nadwyżki budżetowe z ubiegłych lat”, darowizny, przychody z samodzielnego opodatkowania się obywateli, wpływy z ,,użytkowania mienia komunalnego” oraz tzw. ,,daniny publiczne w skład, w których wchodzą opłaty i lokalne podatki. Istotnie jest również i to że, gminy popierają cześć ,,podatku dochodowego od osób fizycznych i prawnych, który państwo nakłada w wysokości 15%”. Z tego dochodu opłacane są ,,zadania” gminne takie jak: ,,utrzymywanie obiektów użyteczności publicznej”, ochrona środowiska, pomoc społeczna oraz ochrona zdrowia, transport lokalny a także zagwarantowanie bezpieczeństwa i ładu publicznego. Źródło: leksykon politologii”., s. 60-61. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.

BIUROKRACJA

BIUROKRACJA: termin wywodzi się z j. francuskiego bureaucratie od biuro oraz od słowa z j. grec. krátos oznaczającego władzę. Biurokrację zdefiniować można jako ,,grupę profesjonalnych urzędników zorganizowanych w formie hierarchicznej piramidy, która ma do wypełnienia racjonalne funkcje w warunkach istnienia uniwersalnych i sformalizowanych zasad i procedur postępowania”. Swoistość biurokracji jako jeden z pierwszych opisał socjolog niemieckiego pochodzenia żyjący w latach 1864 - 1920 Max Weber. Należy stwierdzić, że istnieje zbiór przymiotów nawiązujących do określanych się równocześnie zależności osób budujących strukturę biurokratyczną. W zbiór wchodzą takie cechy jak: 1) jasne, dokładne oraz precyzyjne wyszczególnienie funkcji a także powinności (,,obowiązków”) określonych pracowników w urzędów lub samych urzędów zmierzających do wykształcenia się pod wpływem porządkowych ,,administracyjnych” rozmów i postanowień jasno opisanego obszaru uprawnień; 2) selekcja na miejsca pracy uzależniona jest od wymogów oficjalnych (formalnych) pogrupowanie do miejsc pracy przebiega na postawie posiadających umiejętności, które są udokumentowane np. tytułem naukowym gwarantującym sumienność i skuteczność w wywiązywaniu się z powierzonych obowiązków. Pracownik urzędu (urzędnik) zazwyczaj posiada sprecyzowany ,,rytm kariery” podporządkowany złożonym regułom awansu, do których należą np. dokonania i praktyka, co nie zmienia faktu, że decydujące zdanie leży w gestii czynników kluczowych, 3) pracownicy urzędów otrzymują honorarium w postaci konkretnej pensji zintegrowanej z konstrukcją ważności stanowisk (hierarchia) a także związaną z ,,odpowiedzialnością” i z istotą urzędowego stanu prawnego; 4) norma ,,hierarchiczności” mówi, że wszyscy pracownicy urzędu obejmują konkretne stanowisko w konstrukcji organizacji urzędniczej. Urzędnicy są zintegrowani w duże bądź małe człony zrzeszeniowe charakteryzujących się poziomym oraz pionowym system układów (,,zależności”). W konsekwencji struktura biurokracji stworzona jest na ,,scentralizowanym” skupionej strukturze obserwacji pracowników urzędowych w obszarze jego postępowania na stanowisku pracy. Zdaniem M. Webera ,,biurokracja to bardzo efektywne nadrzędzie w rękach tego, kto wie i potrafi ją kontrolować”. Według tego socjologa biurokracja stanowi najistotniejszą formą ,,organizacji” zrzeszenia się ,,wydajnym i racjonalnym” umożliwiającą aktywne zrealizowanie autorytetu działającego zgodnie z prawem oraz zdolnego do wydawania aktów normatywnych. Biurokracja jego zdaniem jest po to aby sprawować nadzór nad postępowaniem należących do instytucji. Pojawiają się wśród znawców literatury przedmiotu opinię mówiące, że biurokracja powinna ułatwiać ,,podejmowanie” rozumnych rozstrzygnięć (np. okazywanie pracownikowi urzędu fragmentarycznego finału postępowania, profesjonalne przygotowanie uniwersalnych modelów postępowania pracowników urzędów. Z drugiej strony są tacy teoretycy, którzy twierdzą, że powinna powstać uniwersalne kanony postępowania pracowników zatrudnionych w instytucjach państwowych. Chodzi tu np. o ,,depersonalizacje stosunków, rytualizm (czyli ,,kurczowe trzymanie się pewnych tradycyjnych sposobów postępowania w obrębie grupy społecznej lub społeczeństwa, gorliwe przestrzeganie norm, przy zupełnym abstrahowaniu od celów, do realizacji których dąży dana grupa czy społeczeństwo”). Racjonalnie rzecz traktując nie do wyobrażenia jest aby działalność administracji publicznej czy np. partii politycznych bez rozbudowanej struktury biurokratycznej. W gruncie rzeczy nieuprawnione jest postrzeganie biurokracji jako przeciwstawienie się (antyteza) procedurą demokratycznym. Z kolei głównym zamiarem ma być spowodowanie aby biurokracja była tożsama z ,,odpowiedzialnością” dosłownie przed zdaniem społeczeństwa. Nie mniej jednak w codziennym posługiwaniu się słowem biurokracja, które jest terminem o negatywnym (pejoratywnym) charakterze i utożsamia się go z wszelkimi metodami sprawowania władzy np. zarządzaniem kwestiami natury publicznej przy pomocy ,,sformalizowanego” oraz ,,bezdusznego” mechanizmu kierującego urzędem daleki od społecznej rzeczywistości. Należy zwrócić uwagę, że wśród tych, którzy po raz pierwszy opisali zjawisko biurokracji w tym jej ,,przerosty” znalazł się socjolog niemieckiego pochodzenia R. Michels. ,,Przerosty” biurokratyczne w instytucjach publicznych przypisał skłonnością oligarchistycznym. W współczesnych czasach zauważalna jest następująca tendencja oraz zależność, mówiąca o tym, że równolegle z złożonością teraźniejszych instytucji oraz z ich rozrostem biurokracji dokonuje się skupienie uprzywilejowań ścisłego grona zarządzającego, które uwydatnia inklinacje do dyktatorskiego sprawowania władzy. W konsekwencji jednostkę pozbawiono wpływu na kształt decyzji natomiast główną ambicją oligarchii biurokratycznej jest skupienie (,,konsolidacja”) swojej władzy. Jeśli chodzi o wzorową koncepcję biurokracji M. Webera to gro teoretyków poddało ją pod wątpliwość oraz postanowili postrzegać ją jako bezcelową strukturę. Uwidoczniono ,,sformalizowanie” biurokracji, która pozbawiona jest uniwersalności procesu decyzyjnego. Nastąpił etap, w którym dokonało się przewartościowanie ,,celów” oraz ,,środków” mogących przysłużyć się ich ,osiągnięciu”. Metody działania a także normy zarządzające nimi potraktowano jako ,,cel sam w sobie”, zlekceważono natomiast to iż, w początkowym założeniu to miały być tylko i wyłącznie sposoby, które umożliwiają uzyskanie zamierzonych rezultatów czyli skuteczności poczynań zagmatwanej konstrukcji dotyczącej organizacji. Część teoretyków twierdzi, że mamy do czynienia z istnieniem ,,opresyjnej grupy” w obrębie ,,kapitalistycznego reżimu” natomiast postanowili afirmować model ,,opresyjnej zbiurokratyzowanej klasy” za pomocą, której skonstruowano jak do tej pory nieznany model polityczny. W tych okolicznościach stworzy się rodzaj ,,biurokratyzmu kolektywistycznego” (patrz np. koncepcja M. Dżilasa, Nowa Klasa, 1957). Znajdująca się wszędzie pajęczyna publicznych pracowników biurokracji sprawujących piecze nad władzą zainicjowała powstanie nie spotykanej do tej pory ,,klasy rządzącej”, skutecznie nadzorującej rezerwy ekonomiczne oraz polityczne. ,,Sowiecki biurokratyzm” bazujący na własności kolektywnych sił wytwórczych oraz zerujący na micie proletariackim lub na walce klasowej. Źródło: leksykon politologii”., s. 51-53. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Czy znasz przykłady zapewniania biurokracji? Czy biurokracja jest Nam pomocna czy tez nie? Zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.

BEZPIECZEŃSTWO

BEZPIECZEŃSTWO: stanowi szyfr z wiadomością dla społeczeństw, zrzeszeń międzynarodowych, jest to pojęcie niedookreślone. Teoretyk B. Buzan twierdził, iż można je określić jako bezpieczeństwo narodowe i jest to ,,stan niezagrożenia, pewności, spokoju (Oxford English Dictionary z roku 1973)”. E. J Moroz twierdzi, że jest to ,,wolność od szkodliwych wojen”. Bezpieczeństwo zewnętrzne według R. Zięby to ,,stan i proces” zależny od jurysdykcji (prawa poliarchii czyli warunków niezbędnych dla istnienia demokracji) istniejących w strukturach internacjonalnych. Bezpieczeństwo rozumiane jest także jako główne zadanie władzy państwowej zmierzającej do ,,zapewniania wewnętrznych i zewnętrznych warunków sprzyjających rozwojowy państwa, jako życiowym interesom państwa oraz ochrony przed i potencjalnymi zagrożeniami” (źródło: F. N. Trager and F. N. Simone, National Security and American Society, 1973). Bezpieczeństwo cechuje się intensywnością przemian rozumianych jako ,,korelat stosunków międzynarodowych jako całość” lub jako umiejętność narodowości do obrony jej wewnętrznych cnót przed zewnętrznymi niebezpieczeństwami. Obserwuje się rozumienie bezpieczeństwa jako materię wojskową. Istnienie tzw. comprehensive security czyli zjawisko ,,rozległego bezpieczeństwa”, uzupełnione o postęp cywilizacyjny i o dostatek państwa. Wskutek badań nad bezpieczeństwem uwydatnia się deficyt tzw. ,,absolutnego” wzoru bezpieczeństwa państwowego. Czyli jest ono tożsame z sytuacją, która umożliwia państwu spełniać takie zadania jak: wewnętrzny rozwój, niepodległość oraz spójność obszarową. Dochodzi się do wniosku, iż w teraźniejszej rzeczywistości opartej na korelacji (zależności) podział ten traci znaczenie. Podkreślają to głównie zwolennicy globalizacji lub ,,transnacjonalizmu” (czyli internacjonalizmu) obecnego w badaniach nad relacjami międzypaństwowymi. Bezpieczeństwo międzypaństwowe jest najistotniejsze spośród form bezpieczeństw. Zgodnie z raportem ONZ z roku 1985 bezpieczeństwo międzynarodowe to ,,suma i rezultat bezpieczeństwa każdego oddzielnie i wszystkich państw członkowskich społeczności międzynarodowej”. Uzasadnione jest zatem to, iż międzypaństwowe bezpieczeństwo to rzeczywistość, w której zachodzą logiczne i faktyczne zespoły współzależności zmniejszania niebezpieczeństw, podporządkowania się przez społeczeństwo międzynarodowe zasadom nieposługiwania się argumentem siły. Stanowi ono wzorzec, w którym najważniejszą rolę odgrywa ,,kooperatywny” rodzaj relacji międzynarodowych. Kwestia międzypaństwowego bezpieczeństwa jest po pierwsze połączona jest z materią państwa i jego zewnętrznym zabezpieczeniem. Po drugie bezpieczeństwo jest pojęciem o niestałym charakterze jeśli chodzi o czas. Po trzecie bezpieczeństwo zależne jest od jakość relacji istniejących pomiędzy państwami a także od przeważających w tej dziedzinie metod, którymi posługuje się w polityce państwo. Pod kontem historycznym istnieją dwa wzorce bezpieczeństwa między-krajowego subordynacyjny i koordynacyjny. Przymiotem pierwszego stanowi relacja międzypaństwowa. Trzonem drugiego jest panowanie danego państwa (mocarstwa) mogącego zagwarantować wolność oraz bezpieczeństwo państwu będącym w promieniu wpływów mocarstwa. Mocarstwowość nie do podważenia a także nieustępliwość w przewodzeniu innym państwom stanowią fundamentalne elementy składające się na jego efektywność. Stanowi on wzór bezpieczeństwa mający swoje historyczne podwaliny w Cesarstwie Rzymskim Narodu Niemieckiego, w Imperium Brytyjskie z czasów XIX i XX wieku a także w Rosji Radzieckiej w stosunku do Państw komunistycznych. Dziś adaptacja dla wspomnianego modelu bezpieczeństwa nie była by możliwa do zrealizowania. Ponieważ dokonała się reorganizacja funkcji sił wojskowych. W wypadku modelu koordynacyjnego (kooperatywnego) bezpieczeństwa ważna jest równowaga interesów i sił. W koncepcji tej następuje rezygnacja z metod konfrontacji militarnej na rzecz ,,militarnej powściągliwości i jawności”. Model ten ma możliwość przekształcania się w np. w koncepcję równoważenia sił, odstraszania, bezpieczeństwa wspólnego i bezpieczeństwa zbiorowego. Koncepcja ,,równowagi sił” przewiduje utrzymanie bezpieczeństwa w drodze równowagi sił i potęg pomiędzy wojskowymi sojuszami państw po to aby nastąpiła ,,neutralizacja sił o obustronnym charakterze. Koncepcja ta do lat 50-tych XX wieku nacechowana była rotacją sojuszy oraz przymierzy dążących do konkretnego porządku sił. Koncepcja odstraszania (deterrence) polega na podtrzymywaniu bezpieczeństwa właśnie dzięki odstraszaniu wroga od agresji (patrz agresja na tym blogu). Charakterystyczną jej cechą jest ,,groźba użycia gwałtu przeciwko gwałtowi” i ,,uniemożliwienie przeciwnikowi wymuszenia swej woli” (Z. Brzeziński). Odstraszanie opiera się o prawdopodobieństwo i ewentualności posłużenia się bronią jądrową. Koncepcja odstraszania wyżej wymienioną bronią była elementem ,,polityki bezpieczeństwa na świecie do momentu dezintegracji relacji międzynarodowych opartych o ,,dwubiegunowy” podział. Z kolei koncepcja bezpieczeństwa zbiorowego (tzw. uniwersalnego) skonstruowana jest na zamyśle kooperacji państw, które razem tworzą strukturę. Myślą przewodnią i jego podstawą stanowi dewiza ,,zbiorowej samoobrony”, którą rozumieć należy, że agresja na wybrane państwa sojuszu oznacza napad na wszystkich pozostałych należących do sojuszu i to sojusz zobligowany jest do udzielania pomocy napadniętemu państwu. W czasie współczesnym koncepcje bezpieczeństwa zbiorowego odzwierciedla działalności Organizacji Narodów Zjednoczonych. Koncepcja ta (common secrity) stanowi Konstrukcje powstałą nie dawno, stworzoną jako uzupełnienie słabej skuteczności struktury bezpieczeństwa ONZ. Struktura ta porównywalna jest do konceptu powszechnego bezpieczeństwa. Przewiduje ona kooperacje na zasadach partnerskich i współpracę w rozwikłaniu konfliktów o randze międzynarodowej to po pierwsze. Po drugie koncepcja ta przyjęła się jako ,,wzmocnienie idei współdziałania w rozwiązywaniu sprzecznych problemów o znaczeniu strategicznym”. Powszechne bezpieczeństwo buduje system umożliwiający redukcję napięć oraz zmniejszenie konfliktów. Przyczyną, dla której powstała nowa idea bezpieczeństwa były groźby wybuchu wojny o podłożu nuklearnym. Według raportu Niezależnej Komisji do spraw Rozbrojenia i Bezpieczeństwa z 1982 roku stwierdza, że w dobie zagrożeń użycia tej broni ,,wspólne bezpieczeństwo” jest ,,koncepcją alternatywą”. Bezpieczeństwo przez współpracę jest składnikiem wspierającym i przyczyniającym się do postępu myśli oraz reguł zbiorowego bezpieczeństwa zawartych w karcie Narodów Zjednoczonych. Koncepcja powszechnego bezpieczeństwa stanowiła dążenie oraz idę rozluźnienia zainicjowanego w latach osiemdziesiątych, której nadano charakter instytucji w KBWE (teraz OBWE). Rodzajem bezpieczeństwa w wymiarze międzynarodowym jest bezpieczeństwo regionalne. Artykuły Karty Narodów Zjednoczonych przewidują ewentualność budowania struktury bezpieczeństwa w wymiarze regionalnym. Aczkolwiek taka struktura musi spełniać takie warunki jak: 1) wymagane jest aby nie była zamknięta dla każdego państwa znajdującego się w regionie, 2) musi zapewniać identyczną pozycję każdemu państwu, które jest jej uczestnikiem, 3) powinna dysponować umiejętnością rozwikłania konfliktów drogą pokojową, 4) niezbędne jest aby kooperowała z Radą Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych. Z powodu warunku znajdującego się w punkcie ,,b” Karty nie jest możliwym uznanie np. NATO za strukturę bezpieczeństwa w wymiarze regionalnym. Zauważalny jest jednak fakt powstawania konstrukcji bezpieczeństwa w wymiarze tzw. subregionalnego. Źródło: leksykon politologii”., s. 48-51. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Czy znasz przykłady zapewniania bezpieczeństwa? Czy bezpieczeństwo międzynarodowe w globalizujących się czasach jest zapewnione czy tez nie? Czy terroryzm wygrywa z idą bezpieczeństwa jako takiego. Zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.

KONCERT ZESPOŁU ,,BLUESOWY LATAWIEC” W NEMRODZIE (LEKCJA POKORY)

Wieczorem 06.04. o godzinie 20:30 do Malborskiego Klubu Muzycznego ,,Nemrod” z koncertem zawitał wyjątkowy zespół ,,Bluesowy Latawiec”z Tczewa w składzie Jacek Ćwikliński i Jarosław Wiśniewski. Obaj Panowie zagrali niczym nie zagłuszane czyste dźwięki na gitarach akustycznych, które zabrały słuchaczy w bluesową podróż. W grze zsynchronizowanych do perfekcji gitar przebijały się chwilami tonacje nawiązujące do Muzyki country. Wszystko to stanowiło zaskakujące wrażenie podróży ,,wehikułem czasu” w atmosferę z rodem drugiej połowy XIX wieku jaka panowała nad rzeką Missispi w Alabamie. Mużycy zagrali nie tylko swoje aranżację z autorskimi tekstami ale również kowery. Podróży tej towarzyszyły ,,drogowskazy” w podstacji dźwięków harmoniki, które z powodzeniem mogą konkurować z muzyką Sławomira Wierzcholskiego i Nocnej Zmiany Bluesa. Koncert przeplatany opowiadaniami jednego z muzyków, który uzmysławiał, że podroż każdego z nas nie zawsze jest prosta czasami może wyglądać właśnie tak jak koryto rzeki Misisipi czyli wartka ale kręta. Dlatego warto czasami zwolnic jak mówił muzyk. Po koncercie rozległy się gromkie oklaski nawołujące do bisowania co stanowi najlepszy dowód, że muzyka w wykonaniu Bluesowego Latawca warta jest skupienia i uwagi. Mimo, że ten gatunek muzyczny nie jest popularny to jednak wszyscy znajdujący się na koncercie dali się porwać muzycznemu nurtowi zespołu ,,Bluesowy Latawiec” Słowem bluesowa lekcja życiowej pokory. Aplauz publiczności świadczył o tym, że warto było być obecnym na tej lekcji. Jeśli będziesz mieć okazję wysłuchać koncertu Bluesowego Latawca to nie wahajcie się być na tej lekcji ani chwili. Wielki szacunek i dzięki za tą muzyczną lekcję bluesowej pokory.

BEZPAŃSWOWIEC LUB APATRYDA

BEZPAŃSTWOWIEC LUB APATRYDA: w ten sposób określa się osobę, która nie ma obywatelstwa. Bezpaństwowcem może być również osoba posiadająca obywatelstwo z tą jednak różnicą, że nie jest on wstanie wystarczająco zapewnić osobie tej ochrony z racji sporu zaistniałego między władzą państwową a nią. Taki stan rzeczy określany jest mianem ,,bezpaństwowości faktycznej”. Aspekt prawny bezpaństwowości określa konwencja z 28.09. 1954 roku regulująca sytuację osób, które nie mają państwowości. Problematykę dotyczącą osób pozbawionych przynależności państwowej analizowała Liga Narodów. Kwestia bezpaństwowości pierwszy raz pojawiła się w okolicznościach rozpadu w 1919 roku państw, które składały się z wielonarodowych struktur społecznych takich jak: carskiej Rosji, ,,klęski” Niemiec czy Austro-Więgier. W sytuacji tej zaistniały komplikacje społeczności, które nie posiadały prawnie dostosowanego regulaminu dotyczącego praw obywatelskich. W praktyce bezpaństwowość była konsekwencją wykluczających się dróg natury prawnej, nie kiedy braku tego rodzaju rozwiązań w granicach kształtujących dopiero się państw. Mowa jest tu głównie o konflikcie reguły ius sanguinis i ius sol dotyczących obywatelskości. Z pomysłem rozwikłania tej kwestii wyszedł F. Nensen badający ,,podbiegunowe” cywilizacje”. Inicjatywa Nensena spowodowała, że Liga Narodów z godnie z konwencją rzymską z dnia 06.04.1922 doprowadziła do otwarcia biura z uprawnieniami wydawania specjalnych ,,paszportów nansenowskich”. Z kolei po zakończeniu wojny światowej tej drugiej, kwestie bezpaństwowości rozpatrywała Organizacja Narodów Zjednoczonych. Organizacja ta w sierpniu 1961 roku a konkretnie jej ,,zgromadzenie” zaaprobowało konwencję zmniejszającą liczbę okoliczności, w których uprawnione było wnioskowanie o stan prawny bezpaństwowości. Nie znaleziono jednak sposobu rozwiązania kwestii samej bezpaństwowości na forum międzynarodowym tak jak udało się to w pojedynczych państwach. Jeśli chodzi o polski akt prawny regulujący kwestię bezpaństwowości to jest nim ustawa o obywatelstwie z dnia 15.02.1962 roku, która rozwiązuje problem bezpaństwowości a także przewiduje nadawanie obywatelstwa bezpaństwowcom po pięcioletnim przebywaniu w Polsce. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Czy znasz przykłady bezpaństwowości? Czy bezpaństwowość w obecnych globalizujących się czasach staje się normą czy tez nie? Zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.

BEHAWIORALIZM

BEHAWIORALIZM: Nazwa pochodzi z j. ang. behaviour oznaczającego zachowanie się. Po drugiej wojny światowej stanowił wśród społecznych dyscyplin prąd naukowy badający poczynania grupowe i jednostkowe. Behawioralizm gromadzi wzajemnie przeciwstawne kierunki, które negują tradycję. Stał się przodującą metodą naukową w początkowych latach XX wieku. Dominującym założeniem behawioryzmu było badanie nepotyzmu (czyli faworyzowanie rodziny, znajomych, przyjaciół przy obsadzaniu stanowisk urzędniczych). Wyodrębnionym kierunkiem był także behawioryzm psychologiczny postulujący traktowanie doświadczeń akademickich (naukowych) tylko jako zjawisk (,,faktów”) a nie jako norm lub ,,wartości”, które nie były uznawane za elementy poznawcze (naukowe). Z powyższego wynika, iż behawioralizm stanowi element, który umożliwił socjologii oraz politologii nadanie rangi faktycznej dyscypliny naukowej takiej jak uprzednio zdobyły biologia lub matematyka. Pomijając wymóg potwierdzania eksperymentów doświadczeniami behawioralizmi przyświecały takie cele jak: 1. zmierzanie do określenia prawideł postępu społecznego na bazie reguł zarządczych przyrodniczym stanem rzeczy, 2. działania mające na celu nadanie behawioralizmowi statusu głównej metody definiującej fenomen ,,,przyczynowości”, 3. upowszechnianie posługiwanie się sposobami opisywania rzeczywistości opartymi na matematyce (całościowość) umożliwiającymi uporządkowanie wiedzy, zarządzanie danymi (kwantyfikacja) dzięki, której możliwe jest otrzymanie tzw. ,,czystej wiedzy”, 4. promowanie bezstronność wartości (kliknij aksjologia) 5. dążenie do scalania społecznych dyscyplin badawczych w uniwersalną strukturę naukową. Behawioralizm odcisną znaczne piętno na naukach społecznych głównie w Stanach zjednoczonych przyczyniając się do postępu w badaniach nad decyzjami wyborczymi. Behawioralizmu uwagę poświęcili V.O. Key, P. Converse, McPhee, P. Lazarsfeld, B. Berelson. Teoretycznymi aspektami zjawiska koalicji z punktu widzenia behawioraryzmu zajęli się A. Lijphart, L. Dodd i W. Riker. Problematykę związaną z jurysdykcją szczebla lokalnego nad społeczeństwami pod kontem zachowań badali R. Dahl i F. Hunter. Naukową materię politycznych systemów analizowali K. Deutsch i D. Easton. Zagadnieniem kultury politycznej postanowili zając się S. Werba i G. Almond. R. Dahl oraz S. Lipsert badali demokrację. Jednak wraz z upływem osiemdziesiątych lat behawioralizm przestał być dyscypliną atrakcyjną i zaczął przegrywać z naukami prawnymi. Pomimo tego behawioralizm wciąż pozostaje przydatnym narzędziem w politologicznym warsztacie. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. 

BEHAWIORYZM

BEHAWIORYZM: należy do rodziny prądów przypisanych psychologii zajmujący się analizą materii społecznej kładącej nacisk na świadomościowe lub psychiczne cechy egzystowania. Głównym obiektem doświadczeń behawioralnych stanowią skierowane na zewnątrz symptomy ludzkiego reagowania. Dlatego określenie to pochodzi z j. angielskiego behauior tłumaczonego jako zachowanie. Podkreślić należy iż behawioryzm nie bada jednak kondycji duchowej czy stanu psychicznego konkretnego człowieka. Określenie Behawioryzm stosowane jest z ,,psychologią reakcji” lub z ,,psychologią zachowań” wymienię. Wzięło to się z nowatorskich badań E.L. Thorndike´a oraz I. Poawłowa. Natomiast autorami behawioryzmu byli J. B. Watson pochodzący z Ameryki oraz wywodzący się z Rosji W. Bechterew (ten pierwszy zaproponował, eksperymenty nad przeżyciami zastąpić eksperymentami nad zachwianiami). Behawioryzm stał się istotnym postępowaniem zakresie badań politologicznych oraz socjologicznych. Nadmienić warto iż na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych doświadczenia z wykorzystaniem podejścia behawioralnego zastosowano w Stanach Zjednoczonych w pracach naukowych nad uwarunkowaniami formowania i roli elit na gruncie lokalnym. Badając poczynania pojedynczych osób w relacjach o charakterze politycznym, w pracach takich jak: ,,The Power Elite” aut. B. Berelsona C.W. Millsa z roku 1956, ,,Voting”, aut. R.M. Milibanda, ,,The State in Capitalist Society” z roku 1969 dowiedziono zasadność tzw. ,,żelaznego prawa oligarchii” autorstwa R. Michelsa a także słuszność twierdzenia nazwanego,,teorią przepływu elit”. Której autorem był V. Pareto. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Czy znasz przykłady zastosowania badan behawioralnych? Jeśli tak to zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.

BANDUSTANY I ICH PRZYKŁAD

BANDUSTANY: nazwa wywodzi się od słów z j. afrykańskiego afrikaans Bantu States oznaczającego Państwa Bantu. Termin ten określona odizolowane miejsca w RPA przeznaczone dla ludności czarnoskórej. Stworzenie tych miejsc miało stanowić zapewnienie wdrożenia strategii apartheidu (patrz na tym blogu hasło apartheid). Na uwagę zasługuje fakt, że w 1959 roku wydzielono dla czarnoskórej 10 obszarów. Stworzono je mając na uwadze członkostwo językowe i etniczne. Na przestrzeni od 1976 do 1981 roku niezależność państwowa zdobyły cztery terytoria, które następnie stały się republikami, do których zaliczały się: Ciskei w 1981 roku, Venda w 1979 roku, Bophuthathastswana w 1977 roku, Transkiei otrzymująca niepodległość w 1976 roku. Niewymienionym obszarom RPA przyznawano charakter prawny określany mianem ,,czarnych państw” posiadających kompletną paletę uprawnień związanych z niepodległością czarnoskórych. Istnieją natomiast republiki, które oczach międzynarodowej społeczności wcale nie uzyskały autonomii, tymi krajami są: QwaQwa, NaNgwane, Kwandebele, Lebowo. Początkowym okresie lat osiemdziesiątych bandustany były domem dla ponad 10 czarnoskórych, których w RPA żyło sumie 16 milionów ludzi. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Czy znasz przykłady funkcjonowania bantustanów? Jeśli tak to zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.

KONCERT IWKO P. W NEMRODZIE

23.03 w malborskim klubie muzycznym ,,Nemrod” odbył się koncert zespołu Iwko P. grający muzykę z pogranicza r'n'b i soul. Zespół składzie Iwana Paziuk charyzmatyczna wokalistka o nieprzeciętnej urodzie oraz oryginalnie brzącym głosie budzącym zaciekawienie oraz uznanie nadzieja polskiej scieny muzycznej. Słuchanie tej wokalistki było jak smakowanie owocu, którego się jeszcze nie jadło. Wiadomo, że owoc jest zdrowy ale nikt nie wiedział jak smakuje. W trakcie koncertu okazało się, iż jego smakowanie to prawdziwa uczta tylko tyle, że dla młoteczka kowadełka i strzemiączka czyli dla ucha. Na perkusji zagrał Jurek Perehuda wydobywający z talerzy niczym nie skażone, głębokie, czyste, rytmiczne, bardzo przyjemne dźwięki tworzące niepowtarzalny klimat tego klubowego koncertu. Na basie grał Irek Kaczmar niezłomny i ambitny już z osiągnięciami mużyk nadający dźwiękiem swojej gitary niepowtarzalny smak tej uczty muzycznej. Oczywiście pikanterii dodawał znany, nagradzany i chyba także lubiany po muzycznych przejściach wirtuoz gitary Błażej Kucman. Jego palce muskające struny i obejmujecie gryf gitary wydobywały z instrumentu pełni zawodowe oraz oryginalne brzenie. Pod pływem muzyki granej przez zespół Iwko P zapanowała Nemrodzie wspaniała udzielająca się wszystkim atmosfera wywołująca dobry humor, w szczególności u Pana Jarka, barmana! W pubie frekwencja dopisała co jest dowodem, że warto było pójść na koncert zespołu Iwko P. Mam nadzieje, że ten muzyczny projekt będzie się rozwijał i stworzy jeszcze wiele ciekawych oraz zaskakujących aranżacji. Kto wie może doczekamy się płyty projektu Iwko P. czego im życzę. Jeśli będziecie mieli okazję pójść na ich koncert to nie wahajcie się posmakować owocu ich pracy. Dobra robota i powodzianie Iwko P.

BANK ŚWIATOWY

BANK ŚWIATOWY: nazywany również Międzynarodowym Bankiem Odbudowy i Rozwoju w skrócie IBBD. Stworzony w momencie obrad Narodów Zjednoczonych w 1944 roku w lipcu. W tedy IBBD przemianowano w Międzynarodowy Fundusz Walutowy w skrócie IMF. Pomysłodawcą zwołania obrad były Stany Zjednoczone i brało w nich udział 44 państwa. Początkowo IBBD tworzyły: Jugosławia, Czechosłowacja i Polska. Wystąpienie tej ostatniej z Banku Światowego nastąpiło w marcu 1950 roku, z kolei wyłączenie z tej organizacji Czechosłowacji nastąpiło 03.12.1951. Członkami banku światowego mogą zostać wyłącznie państwa zrzeszone w Międzynarodowym Funduszu Walutowym. Bank został powołany do realizacji zadań zawartych w statucie stawiających na ,,popieranie państw członkowskich w odbudowie i rozwoju gospodarczym ich terytoriów przez ułatwienie inwestycji kapitału dla celów produkcyjnych”. Stanowi to dowód na to, że Bank Światowy stworzony jest do wspierania w rozwoju ale także do pomocy w odbudowie państw, które do niego należą. Pomoc ma charakter m.in. udostępnia gwarancji a także kredytów, bank bierze udział w finansowaniu kapitału pochodzących z prywatnych źródeł, afirmuje rozwój, który ma być porównywalny we wszystkich rejonach świata oraz obliczony na wiele lat. Bank światowy dąży do intensyfikacji wymiany międzynarodowej oraz do podtrzymywania stanu stabilność finansowych. Przykładem aktywność Banku Światowego stanowi sprzedaż długów swoich klientów bankom o charakterze własnościowym (,,prywatnym”). Bank Światowy ma charakter spółki akcyjnej. Po to by zmierzać do swojego celu na potrzeby Banku stworzono jego kapitał zakładowy składający się z tzw. ,,subskrybowanych'' (abonowanych) tylko przez aktywistów banku. Majątek Banku podzielony został na 100 tys. akcji a wartość każdej akcesji wynosi 100 tyś dolarów. Pierwotnie wkład ten obliczano na 10 mln dolarów. Z kolei w 1959 roku nastąpiło podwojenie majątku IBRD do kwoty 21 mld w 1963 kapitał zakładowy Banku Światowego osiągnął poziom 22 mld dolarów natomiast w 1972 roku szacowano go na sumę 24,5 mld dolarów. W ostatnim okresie kredyty przyznawane są nie tylko krajom należącym do banku ale również rolnikom, przemysłowcom, handlowcom i przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą w polu funkcjonowania banku. W przypadku udzielania pożyczek przez bank tym drugim niezbędne są gwarancje banku centralnego danego państwa lub poręczenie rządowe. Pożyczki przyznawane przez Bank Światowy na ogół mają niski poziom oprocentowania („5,5 do 6,6% w skali roku”). Istotnym warunkiem oraz kryterium stanowi powinność regulowania zadłużenia w tej samej w walucie, w której została ona pierwotnie pożyczona. Kraje wymagające pomocy w pierwszej kolejności mają trudności po pierwsze z przyznaniem a po drugie z spłatą pożyczki. Ponieważ w rozrachunku finansowym raty są z byt dużym obciążeniem dla rezerw walutowych tych krajów. Odnosi się to do krajów modernizujących się negujących rynkową aktywność Banku Światowego. W wyniku uwag Bank Światowy podjął decyzję rozpoczynając od 1964 roku uelastycznić warunki spłat pożyczek krają mającym trudności z rozwojem. Dla tych ostatnich zaproponowano wariant rozciągnięcia w czasie terminów spłat pożyczek a także zredukowanie stop odsetek. W rzeczywistości mimo zapewnień Bank Światowy nie przeprowadził wymienionych udogodnień dla pożyczkobiorców. Warto również wiedzieć iż Bank Światowy udostępnia dodatkowo wsparcie rozwojowo-techniczne pod inną postacią np. przyjazd doradców banku (na wniosek) do kraju potrzebującego wsparcia, którzy przeprowadzają na miejscu analizę stanu zastanego i na jej postawie opracowują adekwatne to danej sytuacji koncepcje wspierające jego postęp. W Banku Światowym istnieją tzw. ,,misje regionalne”, które mają służyć państwom, głównie mającym zaległości w rozwoju doradzaniem oraz wsparciem. Organizują się wyspecjalizowane zespoły doradcze składających się z ekspertów postrzegalnych państw oraz z ekspertów kapitałowej materii. Najważniejszym calem Banku Światowego stanowi Rada Gubernatorów wraz z swoimi zastępcami wysyłanymi przez kraje należące do banku na pięcioletnią kadencję. Zebranie rady ma miejsce raz w roku, na którym kształtowana jest strategia banku. W ramy obszaru działalność politycznej Banku wlicza się przyjęcie nowych państw, czasowe pozbawianie członkowskich uprawnień, regulowanie stopienia ,,kapitału zakładowego”, ingerowanie w atomizacje (,,podział”) zysków a także w ich parcelacji. Naczelnym calem sprawczym IBBD stanowią ,,dyrektorzy wykonawczy” w liczbie 20 spośród, których 5 wydelegowanych jest przez Państwa, które mają najwięcej akcji. Państwa posiadające mniej akcji wyselekcjonowani są z wykorzystaniem Rady Gubernatorów mających na uwadze reguły reprezentacji geograficznej. Prezesa Banku Światowego wybierają ,,Dyrektorzy Wykonawczy”. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Czy znasz przykłady działalności Banku Światowego? Jeśli tak to zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane. Godna polecenia jest książka aut. Joseph E. Stiglitz pt. tyt. ,,Globalizacji” traktująca m.in. o banku światowym, której opis i recenzja znajduje się również na tym blogu.

BALLADURA PAKT

BALLADURA PAKT: tak określa się konsensus 12 państw Zachodniej Europy dotyczący równowagi (,,stabilizacji”) aspektów politycznych oraz gospodarczych. Koncepcja ,,Paktu Stabilizacyjnego” zamiennie określana jest Paktem Ballldura (nazwę zaczerpnięto od pomysłodawcy paktu premiera Francji w Kopenchadze przed szczytem). Balladura wystąpił z receptą na niebezpieczeństwa zaburzeń w Europie zaistniałych w 1991 roku. Zaproponowano żeby na polu polityki, która dotyczy aspektów bezpieczeństwa a także integralnej polityki zagranicznej przewidzianej w traktacie z Masstricht zaaranżować ponadeuropejski konwent (,,spotkanie”) dotyczące zarysu (,,granic”) krajów bloku Wschodniego. W 25.05.1994 roku miała miejsce w Paryżu narada w kwestii dotyczącej standaryzacji stosunków na starym kontynencie. Gospodarzem narady (,,konferencji”) stała się Unia Europejska. W konferencji uczestniczyli reprezentacji 40 krajów z czego 9 należących do starego kontynentu takie jak np.: Estonia, Łotwa, Litwa, Bułgaria, Rumunia, Polska, Węgry, Słowacja, Czechy. Jednak na konferencję nie wysłano zaproszenia krajom powstałym po ,,republikach zakaukaskich” a także po byłej Jugosławii. Konferencja zorganizowana była aby przeanalizować kwestię związane z granicami oraz sprawy dotyczące miejscowości z Europy wschodniej. W 27.05.1991 roku grupa państw w liczbie 9 z Środkowej i Wschodniej Europy zobligowała się podpisać ,,pakt Stabilizacyjny” rozwiązujący kwestie miejscowości narodowych a także sprawy związane z granicami. Zwieńczeniem konferencji było podpisanie tzw. ,,dokumentu końcowego” przewidującego iż państwa ,,Grupy Wyszechradzkiej” a także Estonia, Łotwa, Łotwa, Rumunia, gdyby chciały to mają możliwość przystąpienia do Paktu Stabilizacyjnego. W wyniku przebiegu konferencji stworzono tzw. ,,dwa stoliki regionalnie” Europy Środkowej i Wschodniej” oraz ,,Bałtycki” Zgromadzenie w kwestii rezultatów obowiązywania Paktu Stabilizacyjnego zebrało się w Paryżu w1995 roku w maju. Uznano, iż Węgiersko-Słowacki kompromis stał się jedynym spektakularnym następstwem. Natomiast pertraktacje przy tzw. ,,bałtyckim stoliku” poruszające kwestie dotyczące głównie obronności Estonii, Łotwy oraz Litwy zakończyły się niepowodzeniem. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Czy znasz przykłady paktów stabilizacyjnych? Jeśli tak to zapraszam do napisania komentarzu. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.