BEZPAŃSWOWIEC LUB APATRYDA

BEZPAŃSTWOWIEC LUB APATRYDA: w ten sposób określa się osobę, która nie ma obywatelstwa. Bezpaństwowcem może być również osoba posiadająca obywatelstwo z tą jednak różnicą, że nie jest on wstanie wystarczająco zapewnić osobie tej ochrony z racji sporu zaistniałego między władzą państwową a nią. Taki stan rzeczy określany jest mianem ,,bezpaństwowości faktycznej”. Aspekt prawny bezpaństwowości określa konwencja z 28.09. 1954 roku regulująca sytuację osób, które nie mają państwowości. Problematykę dotyczącą osób pozbawionych przynależności państwowej analizowała Liga Narodów. Kwestia bezpaństwowości pierwszy raz pojawiła się w okolicznościach rozpadu w 1919 roku państw, które składały się z wielonarodowych struktur społecznych takich jak: carskiej Rosji, ,,klęski” Niemiec czy Austro-Więgier. W sytuacji tej zaistniały komplikacje społeczności, które nie posiadały prawnie dostosowanego regulaminu dotyczącego praw obywatelskich. W praktyce bezpaństwowość była konsekwencją wykluczających się dróg natury prawnej, nie kiedy braku tego rodzaju rozwiązań w granicach kształtujących dopiero się państw. Mowa jest tu głównie o konflikcie reguły ius sanguinis i ius sol dotyczących obywatelskości. Z pomysłem rozwikłania tej kwestii wyszedł F. Nensen badający ,,podbiegunowe” cywilizacje”. Inicjatywa Nensena spowodowała, że Liga Narodów z godnie z konwencją rzymską z dnia 06.04.1922 doprowadziła do otwarcia biura z uprawnieniami wydawania specjalnych ,,paszportów nansenowskich”. Z kolei po zakończeniu wojny światowej tej drugiej, kwestie bezpaństwowości rozpatrywała Organizacja Narodów Zjednoczonych. Organizacja ta w sierpniu 1961 roku a konkretnie jej ,,zgromadzenie” zaaprobowało konwencję zmniejszającą liczbę okoliczności, w których uprawnione było wnioskowanie o stan prawny bezpaństwowości. Nie znaleziono jednak sposobu rozwiązania kwestii samej bezpaństwowości na forum międzynarodowym tak jak udało się to w pojedynczych państwach. Jeśli chodzi o polski akt prawny regulujący kwestię bezpaństwowości to jest nim ustawa o obywatelstwie z dnia 15.02.1962 roku, która rozwiązuje problem bezpaństwowości a także przewiduje nadawanie obywatelstwa bezpaństwowcom po pięcioletnim przebywaniu w Polsce. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Czy znasz przykłady bezpaństwowości? Czy bezpaństwowość w obecnych globalizujących się czasach staje się normą czy tez nie? Zapraszam do napisania komentarza. Kopiowanie tekstów zawartych na blogu w celach edukacyjnych wskazane.