BEHAWIORALIZM

BEHAWIORALIZM: Nazwa pochodzi z j. ang. behaviour oznaczającego zachowanie się. Po drugiej wojny światowej stanowił wśród społecznych dyscyplin prąd naukowy badający poczynania grupowe i jednostkowe. Behawioralizm gromadzi wzajemnie przeciwstawne kierunki, które negują tradycję. Stał się przodującą metodą naukową w początkowych latach XX wieku. Dominującym założeniem behawioryzmu było badanie nepotyzmu (czyli faworyzowanie rodziny, znajomych, przyjaciół przy obsadzaniu stanowisk urzędniczych). Wyodrębnionym kierunkiem był także behawioryzm psychologiczny postulujący traktowanie doświadczeń akademickich (naukowych) tylko jako zjawisk (,,faktów”) a nie jako norm lub ,,wartości”, które nie były uznawane za elementy poznawcze (naukowe). Z powyższego wynika, iż behawioralizm stanowi element, który umożliwił socjologii oraz politologii nadanie rangi faktycznej dyscypliny naukowej takiej jak uprzednio zdobyły biologia lub matematyka. Pomijając wymóg potwierdzania eksperymentów doświadczeniami behawioralizmi przyświecały takie cele jak: 1. zmierzanie do określenia prawideł postępu społecznego na bazie reguł zarządczych przyrodniczym stanem rzeczy, 2. działania mające na celu nadanie behawioralizmowi statusu głównej metody definiującej fenomen ,,,przyczynowości”, 3. upowszechnianie posługiwanie się sposobami opisywania rzeczywistości opartymi na matematyce (całościowość) umożliwiającymi uporządkowanie wiedzy, zarządzanie danymi (kwantyfikacja) dzięki, której możliwe jest otrzymanie tzw. ,,czystej wiedzy”, 4. promowanie bezstronność wartości (kliknij aksjologia) 5. dążenie do scalania społecznych dyscyplin badawczych w uniwersalną strukturę naukową. Behawioralizm odcisną znaczne piętno na naukach społecznych głównie w Stanach zjednoczonych przyczyniając się do postępu w badaniach nad decyzjami wyborczymi. Behawioralizmu uwagę poświęcili V.O. Key, P. Converse, McPhee, P. Lazarsfeld, B. Berelson. Teoretycznymi aspektami zjawiska koalicji z punktu widzenia behawioraryzmu zajęli się A. Lijphart, L. Dodd i W. Riker. Problematykę związaną z jurysdykcją szczebla lokalnego nad społeczeństwami pod kontem zachowań badali R. Dahl i F. Hunter. Naukową materię politycznych systemów analizowali K. Deutsch i D. Easton. Zagadnieniem kultury politycznej postanowili zając się S. Werba i G. Almond. R. Dahl oraz S. Lipsert badali demokrację. Jednak wraz z upływem osiemdziesiątych lat behawioralizm przestał być dyscypliną atrakcyjną i zaczął przegrywać z naukami prawnymi. Pomimo tego behawioralizm wciąż pozostaje przydatnym narzędziem w politologicznym warsztacie. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.