ANARCHIZM SYNDYKALISTYCZNY

ANARCHIZM SYNDYKALISTYCZNY anarchosyndykalizm albo syndykalizm, określenia te stosowane są zamiennie. Anarchizm syndykalistyczny stanowi doktrynę polityczno-społeczną, którego rozwój miał miejsce w XIX i XX wieku. Rozwój doktryny tej nastąpił na skutek przesunięcia myśli anarchizmu w przestrzeń relacji zawodowych. Głównym założeniem anarchizmu syndykalistycznego jest przekonanie, że w socjalistycznym społeczeństwie parcelacja dóbr, kontrola wytwórczości, własność środków produkcji przejdą pod nadzór związków zawodowych. Jeśli chodzi o przemysł to miał on być w całości nadzorowany przez robotników pracujących w danym sektorze przemysłu. Przewidywano powołanie wyspecjalizowanych rad, będących przedstawicielem robotników i ich stanowisk określanych jako syndykaty, których celem było normalizacja dwustronnych relacji pomiędzy syndykatami. Rady, o których mowa nie miały jednak prawa do podejmowania autonomicznej decyzji. Naczelnym popularyzatorem anarchizmu syndykalistycznego był Georges Sorel (1847 – 1922) zajmujący się socjologią i filozofią. Po za nim do popularnych przedstawicieli tego nurtu można zaliczyć także Enrico Leone, Arturo Labrioola i Huberta Lagardelle. Zawartość programowa Sorela znalazła swoje odzwierciedlenie w pracy pod. tyt. ,,Rozważania na temat przemocy” z roku 1908. Praca ta stała się naturalną koleją rzeczy w rozwoju filozoficznohistorycznych przesłanek dotykających roli legend oraz przemocy w rozkwicie ruchów dziejowych o zasadniczym znaczeniu i stała się kołem zamachowym historii. Soler był zdania iż, ruchy dziejowe o dużym znaczeniu motywowane były społecznymi mitami, które obejmował rozum ludzki budując zarazem siłę tych ruchów. Anarchizm syndykalistyczny udowadniał, że pierwotnych Chrześcijan inspirowała do działań wiara w zmartwychwstanie Chrystusa natomiast francuscy jakobini determinowani byli mitem braterstwa, równości oraz wolności. Właśnie tego rodzaju mitem anarchizmu syndykalistycznego stać się miała koncepcja strajku powszechnego. Sorel jako przeciwnik burżuazji demokratycznej sądził, iż przekształcenia ekonomiczno-społeczne spowodują spowolnienie rozwoju społecznego oraz złagodzą konflikt pomiędzy proletariatem i burżuazją. Sądził, że proletariacka przemoc będzie zarazem gwarancją rewolucji a także jedynym sposobem ,,jakim dysponują otumanione przez humanizm narodowy narody europejskie, aby odnaleźć dawną energię”. Mit strajku generalnego ulec miał metamorfozę psychicznej i moralnej robotników oraz pobudzać w nich obyczajność walki, uwalniać zarazem heroizm oraz dobroczynność, zapoczątkować przewartościowane moralne, potrzebne do usankcjonowania socjalizmu. Sorel przekonany był, iż fakt istnienia bohaterskiej, walecznej, twórczej i charyzmatycznej postawy duchowej jest kluczem do rozwoju społeczeństwa. Postawy te miał formować kult produkcji i pracy a także działalność o charakterze produkcyjnym, postrzegana jako wartość naczelna. Jednostką kształtowania się tych nawyków stać się miał robotniczy syndykat brojący pod uwagę tylko środowisko pracowników. Myśl anarchizmu syndykalistycznego największe znaczenie miała we francuskim ruchu związkowym czyli w CGT-Confḗnḗrale du Trvali. Kongres CGT odbył się w 1906 roku, na którym zatwierdzono tzw. Kartę z Amiḗst zawierającą najważniejsze postulaty tego nurtu. Istotny wpływ na społeczeństwo nurt ten wywarł także w Hiszpanii i we Włoszech. Najbardziej znaną formacją w Hiszpanii stała się tzw. centrala związkowa CNT (Confederatión Nacional del Trabajo), której popierający ten związek odegrali ważną rolę w okresie wojny domowej w okresie 1936-1939.  Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. chosyndykalizm albo syndykalizm, określenia te stosowane są zamiennie. Anarchizm syndykalistyczny stanowi doktrynę polityczno-społeczną, którego rozwój miał miejsce w XIX i XX wieku. Rozwój doktryny tej nastąpił na skutek przesunięcia myśli anarchizmu w przestrzeń relacji zawodowych. Głównym założeniem anarchizmu syndykalistycznego jest przekonanie, że w socjalistycznym społeczeństwie parcelacja dóbr, kontrola wytwórczości, własność środków produkcji przejdą pod nadzór związków zawodowych. Jeśli chodzi o przemysł to miał on być w całości nadzorowany przez robotników pracujących w danym sektorze przemysłu. Przewidywano powołanie wyspecjalizowanych rad, będących przedstawicielem robotników i ich stanowisk określanych jako syndykaty, których celem było normalizacja dwustronnych relacji pomiędzy syndykatami. Rady, o których mowa nie miały jednak prawa do podejmowania autonomicznej decyzji. Naczelnym popularyzatorem anarchizmu syndykalistycznego był Georges Sorel (1847 – 1922) zajmujący się socjologią i filozofią. Po za nim do popularnych przedstawicieli tego nurtu można zaliczyć także Enrico Leone, Arturo Labrioola i Huberta Lagardelle. Zawartość programowa Sorela znalazła swoje odzwierciedlenie w pracy pod. tyt. ,,Rozważania na temat przemocy” z roku 1908. Praca ta stała się naturalną koleją rzeczy w rozwoju filozoficznohistorycznych przesłanek dotykających roli legend oraz przemocy w rozkwicie ruchów dziejowych o zasadniczym znaczeniu i stała się kołem zamachowym historii. Soler był zdania iż, ruchy dziejowe o dużym znaczeniu motywowane były społecznymi mitami, które obejmował rozum ludzki budując zarazem siłę tych ruchów. Anarchizm syndykalistyczny udowadniał, że pierwotnych Chrześcijan inspirowała do działań wiara w zmartwychwstanie Chrystusa natomiast francuscy jakobini determinowani byli mitem braterstwa, równości oraz wolności. Właśnie tego rodzaju mitem anarchizmu syndykalistycznego stać się miała koncepcja strajku powszechnego. Sorel jako przeciwnik burżuazji demokratycznej sądził, iż przekształcenia ekonomiczno-społeczne spowodują spowolnienie rozwoju społecznego oraz złagodzą konflikt pomiędzy proletariatem i burżuazją. Sądził, że proletariacka przemoc będzie zarazem gwarancją rewolucji a także jedynym sposobem ,,jakim dysponują otumanione przez humanizm narodowy narody europejskie, aby odnaleźć dawną energię”. Mit strajku generalnego ulec miał metamorfozę psychicznej i moralnej robotników oraz pobudzać w nich obyczajność walki, uwalniać zarazem heroizm oraz dobroczynność, zapoczątkować przewartościowane moralne, potrzebne do usankcjonowania socjalizmu. Sorel przekonany był, iż fakt istnienia bohaterskiej, walecznej, twórczej i charyzmatycznej postawy duchowej jest kluczem do rozwoju społeczeństwa. Postawy te miał formować kult produkcji i pracy a także działalność o charakterze produkcyjnym, postrzegana jako wartość naczelna. Jednostką kształtowania się tych nawyków stać się miał robotniczy syndykat brojący pod uwagę tylko środowisko pracowników. Myśl anarchizmu syndykalistycznego największe znaczenie miała we francuskim ruchu związkowym czyli w CGT-Confḗnḗrale du Trvali. Kongres CGT odbył się w 1906 roku, na którym zatwierdzono tzw. Kartę z Amiḗst zawierającą najważniejsze postulaty tego nurtu. Istotny wpływ na społeczeństwo nurt ten wywarł także w Hiszpanii i we Włoszech. Najbardziej znaną formacją w Hiszpanii stała się tzw. centrala związkowa CNT (Confederatión Nacional del Trabajo), której popierający ten związek odegrali ważną rolę w okresie wojny domowej w okresie 1936-1939.  Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.