APARTHEID I JEGO PRZYKŁAD

APARTHEID: afrikaanns apartness oznacza segregację, rozdzielenie. Rasistowska polityka praktykowana w 1991 roku w RPA opisująca relację między kolorową większościową a białą mniejszością. Określenie to sformułowane początkowym okresie lat czterdziestych nosiło znamiona politycznego frazesu formacji Nacjonalistycznej, nie mniej jednak korzenie polityki tej sięgają czasów osadnictwa przez białoskórych w roku 1652 roku na terenie Afryki południowej. Apartheid stanowi rodzaj rasizmu i był sztandarową strategią polityczną państwa zapoczątkowaną 1948 roku kiedy to Nacjonalistyczna partia objęła władzę. Gdy analizuje się apartheid to nie zbędne podkreślenia są dwa przymioty. Pierwszy z nich zezwalał na politykę tzw. ,,rasowej regresji, która polegała na oddzieleniu ludności białej liczącej 19% jej populacji od pozostałej części składającej się z takich grup etnicznych jak: 10% ludności mieszanej, 3% Azjatów, 68%. Zaczynając od 1950 roku, w którym powstał cały zbiór przepisów mających na celu zabezpieczenie białym warunków ,,Odrębnego rozwoju”. Przykładem, którego jest ,,The Group Adreas Aact z 1959 roku konstytuował dla każdej rasy oddzielne dzielnice oraz zastosował ,,karty wstępu”, które wymagało się od Afrykańczyków. Karty te dawały prawo przebywania zarezerwowanych dla białych okręgach. Tak zwany Promoton of Bandu Self-Government Act z roku 1959 stworzył 10 obszarów przeznaczonych tylko dla Afrykańczyków, którym zwrócono typy organizacji opartych na szczepach. Aktem normatywnym z 1970 traktującym o obywatelstwie podjęto decyzje, że Afrykanin nie zależnie od miejsca zamieszkania zobowiązaniowy jest posiadać obywatelstwo jednego z bantustanów. Tą drogą w gruncie rzeczy pozbawiono czarnoskórych uczestnictwa w procesie decyzyjnym RPA, ponieważ ze swoich okrojonych politycznych praw mogli korzystać tylko będąc członkami ludności w obrębie konkretnych bantustanów. Drugim przymiotem apartheidu była gwarancja supremacji białym. Centralna władza posiadała samowładcze prawa także w odniesieniu do bantustanów. Jeśli chodzi o dowódców afrykańskich będących na czele ichniejszych władz samorządowych to opłacani oni byli przez rząd w Johanesburgu ale mogli być w każdej chwili przez niego także odwołani. W gabinetach oraz w parlamencie mieli możliwość zasiadania tylko biali. Izba parlamentarna wybierana była przez ludność białą oraz w części przez rząd. Stronnictwa spełniające funkcje opozycji były niedozwolone, natomiast znaczną cześć działaczy Afrykańskiego Kongresu Narodowego, do którego należał także Nelson Mandela zamykano do więzień. Broń mogli mieć tylko biali i oni tylko służyli w paramilitarnych organizacjach, w wojsku czy w policji. Strategia apartheidu napotykała dezaprobatę na międzynarodowym forum, dowodem czego był przymus w 1961 roku w RPA wycofania członkostwa jej we Wspólnocie Narodów a także nałożenie przez Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię sankcji. Kwestia apartheidu i jago złożoność materii zaistniała na forum ONZ od 1948 roku. Konwencja dotycząca eliminacji wszystkich przejawów rasowej nietolerancji została podpisana 07.03.1960 roku, którą nazwano ,,dekolonizacyjną” w gruncie nie dotyczyła ona Afryki Południowej, ponieważ kraj ten nie stanowił w tym czasie kolonie. Należy dodać że w grudniu 1974 roku na podstawie rezolucji Zgromadzenia Narodowego ONZ afirmowano wyłączenie RPA z organizacji o charakterze międzynarodowym. Znamienny jest fakt że od 1977 do 1981 roku weszło w życie 33 rezolucje negujące apartheid. Ustalono 19.01.1966 roku konwencję o zaprzestaniu wszystkich przejawów dyskryminacji na tle rasowym. Napiętnowano w niej apartheid we wszystkich jego przejawach. Zaczynając od 1990 roku zauważyć można w RPA tendencję rezygnacji z polityki apartheidu. Pierwotną oznaką dobrej woli było postanowienie prezydenta de Klerka w sprawie uprawomocnienia się Afrykańskiego Kongresu Narodowego oraz o wypuszczeniu z więżenia lidera Afrykańczyków Nelsona Mandeli. Zachęcam do pisania komentarzy. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.

APARAT PAŃSTWOWY I JEGO PRZYKŁAD

APARAT PAŃSTWOWY: zagadnie to należy do rodziny nauk prawnych opisujące strukturę organów reprezentacyjnych Państwo, świadczących usługi urzędów a także agend wspomagających główny organ decyzyjny w sprawach rozstrzygania kwestii dotyczących aktualnej polityki państwa oraz nawadnia kształtu egzystencji życia społecznego obywateli. Uformowanie tego wyspecjalizowanego i z rozmysłem skompletowanego organu dowodzi wyselekcjonowanie konkretnych funkcji państwowych w władnych podejmować decyzje o nadaniu mu władzy o charakterze publicznym. Aparat państwowy zbudowany jest na wzór biurokratyczny natomiast w polu jego działań można wymienić grupy różniących się od siebie jednostek realizujące wyodrębnione zadania, które mają służyć dobru całego społeczeństwa rozumianego jako państwo. Organy państwowe odpowiedzialne na stanowienie prawa a więc jednostki administracyjne (związane z egzekutywą) wcielają w życie prawo i nadzorują aktualnym postępowaniem danego ugrupowania politycznego. Organy, które z mocy prawa wpływają określone postępowanie tzw. ,,organy bezpośredniego przymusu”, pod postacią służb specjalnych, policji oraz wojska pełną nadzór nad bezpieczeństwem zewnętrznym a także wewnętrznym państwa. Wśród organów wchodzących w skład aparatu państwowego należy wymienić takie części składowe jak np. instytucje stojące na straży przestrzegania prawa takie jak trybunał Konstytucyjny, Najwyższa Izba Kontroli czy aparat wymiaru wymiaru sprawiedliwości czyli np. sądy. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.
Zachęcam do pisania komentarzy

ANTYPARTYJNOŚĆ I JEJ PRZYKŁAD

ANTYPARTYJNOŚĆ: oznacza polityczne przywiązanie czyli resentymenty, współtworząc podejście w środowisku politycznej elity a także wyborcy masowego charakteryzującego się negatywnym nastawieniem do różnych koncepcji i akcentujących odmienne ,,stany myślenia”, które odniosą się do partii politycznych, zasad gry nie zaakceptowanych przez nie natomiast definiowanych jako system partyjny lub ,,rządów partii”. Z przekonaniem można stwierdzić iż jest to teraźniejsza osobliwość polityczna (jeśli chodzi powszechność tego procesu) trudno rozpatrywać tylko pod kontem politycznego procesu, nastawionego przeciw obecnie sprawującym władzę partią politycznym i w zasadzie nie niegórującego usankcjonowanej struktury politycznej jako takiej. Antypartyjność wypełnia większą przestrzeń znaczeniową i nie wystarczy rozpatrywać jej pod kontem podejścia negacji systemu a więc pozbawienia politycznego systemu ruchów politycznych. Tak więc antypartyjność stanowi znacznie więcej niż postawę do negacji systemu. Podważanie skuteczność na społecznym gruncie partii politycznych i metod, którymi wypełniają przypisane im funkcje, stanowi powód pozbawienia zaufania dla klas konserwatywnych i w tym ugruntowanych partii politycznych, Taki stan rzeczy musi wywoływać konkretne skutki, gdy mowa jest o pryzmat za pomocą, którego wyrabia się pogląd o działalności politycznego reżimu demokratycznego będącego wyrażeniem braku zaufania do konstrukcji systemowej jako takiej a także do jego aktywności. Istnieją przesłanki mówiące, że partie polityczne zniekształcają główne założenie demokracji natomiast ich sposoby osiągania celu zmierzają do przebiegu ,,oderwania” lub utraty związku mechanizmów demokracji z archaicznymi stosunkami społecznymi. Zanik ufności do partii politycznych oraz przejawy wrogości w wobec partii politycznych wynikają głównie z podważania ich sposób wykonywania kanałów służących do afirmowania społecznych interesów a także autorów takich a nie innych rozstrzygnięć politycznych. Zjawisko wzrostu doniosłości antypartyjności i osłabiania związków z strukturą społeczną definiowane jest jako proces przebudowy modelu partii o charakterze masowej w model partii wyborczej a także kartelu. Proces ten w rezultacie prowadzi do ,,upaństwawia” funkcji partii politycznych i umniejszania nich zbiorowego politycznego charakteru. Antypartyjność posiada umiejętność przeobrażania się w szereg odmian. Przykładem przypierania różnych form przez antypartyjność jest to że może ona nastawiona nie chętnie w stosunku do obecnie funkcjonującym i ustabilizowanym partią a w szczególności do ugrupowania, które w danej chwili sprawuje władzę, jest to związane z tak zwianą instrumentalizacją antypartyjności. W ten sposób tzw. ,,nowe” grupy partyjne tym sposobem stajają się pozbawić władzy tzw. ,,stare”, a w gruncie rzeczy oznacza to tylko i wyłącznie roszadę jednej partii na miejsce drugiej. Trzeba pamiętać, że w momencie rozpoczynania działalności przez partię, które uznawane są za ,,nowe” nie kiedy decydują się one stosować skrajny antypartyjny dyskurs jako sposób na zakamuflowanie swoich rzeczywistych planów (patrz aktor polityczny na tym blogu). Takie postępowanie ma na celu zagospodarowanie wyborców, którzy nie podjęli jeszcze decyzji na jaką partię zagłosować. W konsekwencji także i do tej części elektoratu, która podważa użyteczność partii jako elementu systemu politycznego. Tego rodzaju sposoby zwane strategiami stosowały np. wybrane formacje polityczne takie jak: Austriacka Partia Wolności (FPÖ), która zdecydowała się w 1994 roku na zmianę nazwy na Ruch Wolności akcentując tym samym podejście antypartyjne czy na początku lat dziewięćdziesiątych we Włoszech partia S. Berlusconiego zwana ,,Forza Italia” lub Liga Północy i Przymierze Narodowe. Należy mieć na uwadze także i to, że antypartyjność może być skutkiem awersji do partii politycznej jako do skonkretyzowanego rodzaju formacji określanej mianem strukturalnej antypartyjnością, więc bazując na ofercie politycznej odbiegającej od partyjnego schematu polityki. Zabieg ten często odwołuje się do konstrukcji demokracji opierającej się o plebiscyt, którego orędownicy uzasadniają, że partie polityczne są głównym hamulcem w przebiegu kształtowania się uniwersalnej chęci oraz praktyk mających miejsce we wzorcu demokracji J.J. Rousseau oraz ujawniają skłonność do zabezpieczania interesów swojej partii czyli tak zwanego procesu ,,biurokratyzacji”. Uzasadnianiem tego typu posługują się ruchy i zrzeszenie o charakterze społecznym odwołujące się zarówno do orientacji lewicowych, których przykładem są wybrane partie zielonych czy tzw. ruchy aklternatywne, jak i o inklinacji prawicowej, której uosobieniem była tzw. poujadist lub ultraprawicowe. Należy również zaznaczyć że, na gruncie resentymentów związanych z antypartyjnością powstały takie partie polityczne na polskiej scenie politycznej jak np. Samoobrona RP, Platforma Obywatelska czy Ruch Palikota, które w fazie powstawania zawierały elementy antypartyjności. Zachęcam do pisania komentarzy. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.

,,TO CO JEST NAJWAŻNIEJSZE" Wywiady z prof. Władysławem Bartoszewskim

Tym razem polecam książkę pod. Tyt. ,To co jest najważniejsze”. Stanowi ona cykl wywiadów z Prof. Władysławem Bartoszewskim jak sam tytuł wskazuje na to co zdaniem Profesora a także jego współrozmówców jest najważniejsze. Z profesorem o zasadniczych kwestiach rozmawiają takie znane osoby jak Jan Mela o nadziei, który w zaskakująco dojrzały sposób zadaje pytania o nadziei i o wiarę w nią. Po tej rozmowie dowiadujemy się, że mimo iż osoby te dzieli wiek i doświadczenia (Prof. świadek historii w tym obu wojen światowych, uczestnik powstania, więzień obozów koncentracyjnych, uczestnik przemian ustrojowych zapoczątkowanych w 1989 roku, dyplomata o szerokich kontratakach na świecie, intelektualista o fenomenalnej pamięci, wykładowca za berlińskim uniwersytecie, ,,rechot historii”). Z kolei Jan Mela, niepełnosprawny podróżnik kierujący fundacją, urodzony w wolnej Polsce. Dwie postacie, które wydawać by się mogło dzieli wszystko to jednak obaj są zgodni w tym co wiara daje człowiekowi. Czy wiara daje wszystkim to samo czy każdemu coś innego w różnym czasie i w różnych okolicznościach, sami to rozważcie. Następną rozmówczynią profesora jest Pani J. Szczepkowska autorka. Rozmawiają o dialogu, czym on jest dla nich, czym dialog był za czasów jego młodości a czym jest on obecnie. Czy dialog ewaluuje jeśli tak to w jakim kierunku, czy jest on ważny czy tez nie. Partnerzy dyskursu definiują dialog i określają jaki jest on ważny. Rozmowa przypomina akademicką rozprawę. Konwersacja J. Szczepkowskiej z profesorem kończy się konkluzją, czy ciekawi Was jaką? Kolejną rozmowę z W. Bartoszewskim przeprowadził Jakub Wesołowski o honorze. Konwersacja ukazuje dwa sposoby podżegana honoru z perspektywy dwóch osób wychowanych w odmiennych rzeczywistościach. Profesor wyjaśnia czym dla niego jest honor z perspektywy człowieka doświadczonego wydarzeniami historycznymi, które w każdej rozmowie przytacza czym sprawia możliwość przypomnienia sobie faktów z historii. Z kolei J. Wesołowski zadawanymi pytaniami ukazuje sposób rozumienia honoru z punktu widzenia aktora, wchodzącego w relacje społeczne w obowiązującym systemie wartości. Pytanie brzmi czy te dwie osoby znajdują wspólne elementy w sposobach odczuwania i rozumienia honoru. Czy rozmówcy, których dzieli duża różnica wieku znajdują wspólny mianownik w rozumieniu honoru czy wręcz przedziwnie. Czy mają wspólną pasję, jeśli tak to jaką i jak ta pasja wpłynęła na ich życie. Kolejnym rozmówcą prof. Bartoszewski to prof. Szewach Weiss, laureat licznych nagród za zasługi np. w procesie pojednawczym polsko-żydowskim. Obaj rozmówców łączy przyjaźń i dlatego zwracają się do siebie zdrobniale. Po za przyjaźnią łączą ich także podobne doświadczenia. Rozmowa profesorów dotyczy tożsamości w kontekście antysemityzmu żydowskiego m.in. w czaszach okupacji. Rozważania dotyczą tego co składa się na tożsamość, czy elementem decydującym o tożsamości jest język, miejsce, środowisko, wykształcenie, religia, wspólne wartości? Czy wspólny czas i przestrzeń (wspólne problemy), w której żyjemy nie składają się tą samą tożsamość nie zależnie od narodowości? Profesor przytacza przykłady na to że, pomagał ludziom a ludzie wspierali go nie zależnie od tego kim byli z pochodzenia. Przypomnijmy w czasie okupacji żyły obok siebie społeczności wielu narodowości, które aby przeżyć musiały ze sobą współpracować. Po przeczytaniu wywiadu uzmysławiamy sobie czym była tożsamość dla pokoleń Naszych dziadków a czym ona jest dla Nas żyjących w czasie i przestrzeni nie dotkniętej wojną a także jakie wartości mają znaczenie. Kolejną rozmowę z Profesorem przeprowadził bp. Tadeusz Pieronek, która dotyczyła wiary i jaką rolę ona spełniła w życiu Bartoszewskiego. Profesor podkreśla, że wiara w boga pomogła mu przetrwać obozy koncentracyjne i internowanie w czasie, którego więziono go na Warszawskiej Białołęce. Z kim Prof. był w więzieniu i o czym rozmawiał z współwięźniem? Odpowiedz znajdziecie w książce. Rozmawiają o tym czy rola kościoła zmienia się w raz ze zmianą okoliczności w których żyjemy. Czym kościół był np. w czasie zniewolonej polski i czym kościół jest teraz? Następną rozmówczynią profesora to Janina Ochojska a dyskutują o Solidarności. Rozmowa ukazuje postrzeganie solidarności np. w okolicznościach obozu koncentracyjnego i solidarność w ramach akcji humanitarnych. Czy ukazuje ona wielowymiarowość zjawiska solidarności? Z Munkiem Staszczykiem, W. Bartoszewski rozmawia o przyzwoitości. Odegrali ważne role społeczeństwie, które determinowały innych do działania. Jakie to były role i czy da się je porównać? Czy przyzwoitość pomogła im w życiu? Czym kierują się w działalności publicznej? Czy to że, obaj żyli w czasie przemień społecznych w różnych środowiskach sprawiło, iż mają wspólny podgląd na przyzwoitość? Ostatnią rozmowę o patriotyzmie z Profesorem Przeprowadził B. Borusewicz. Obaj mają podobne doświadczenia czy fakt ten powoduje, że mają podobny pogląd na  patriotyzm, Jak go obecnie rozumie jeden i drugi, jak nowe pokolenia powinny go poostrzegać? Związku z tym czy patriotyzm zmienia się w czasie i w przestrzeni np. patriotyzm lokalny czy podatkowy.        

   Książka jako cykl wywiadów przeprowadzonych przez osoby znane i sanowane z ,najmłodszym dziewięćdziesięciolatkiem świata” stanowi bazie do rozmów o wartościach takich jak nadzieja, dialog, honor, tożsamość, wiara, solidarność, przyzwoitość czy  patriotyzm. Każda z rozmów przeprowadzona jest z taktem i z dowcipem o wartościach na temat, których mogą toczyć się debaty wszędzie, zarówno w szkołach na godzinach wychowawczych (bo oczywiście nie wiedząc czemu lekcji etyki w XI w. w szkołach nie ma), w rozważaniach w czasie konwersatoriów akademickich w tym również w rozprawach aksjologicznych (patrz na blogu aksjologia ) np. o ewolucji wartości. Kwestie, które porusza ta książka z powodzeniem mogą być także tematem rozmów także w barach przy kawie lub przy bezalkoholowym!!! piwie. Słowem książka dla wszystkich, o zwykłym życiu skromnego lecz nie zwykłego człowieka, polecam. Kto przeczytał tą książkę ten nie jest trąbą i nie mówi basta lecz ją skomentował a ten kto ją skomentował może napisać na blogu opinię na jej temat do czego zachęcam.

ANOMIA I JEJ ZNACZENIE

ANOMIA J. grec. a znaczy nie z kolei nomos równoznaczne jest z brakiem prawa, reguł oraz norm. Po pierwsze anomią określa się sytuacje, w której normy społeczne a także instytucje powołane do regulacji i kontroli życia społeczeństwa są słabe Po drugie anomia oznacza przebieg rozpadu aktualnie istniejącego systemu relacji, zasad, konstrukcji społecznych i kultury z reguły istniejących w momentach poważnych kryzysów i konfliktów o charakterze polityczno-społecznych. Grupy a także jednostki ulegają w tedy wpływom z różnych źródeł, z reguły wpływy te są ze sobą sprzeczne czyli podlegają tzw. presjom krzyżującym. Zjawisko to wprowadza zamęt w systemach wartości oraz w systemach władzy, dezorientacje a w tedy następuje pozbawienie zasadności obowiązujących do tej pory kanonów postępowań. Ponadto, niedopuszczanie do siebie sygnałów dopływających z zewnątrz, inicjowanie poczynań zmierzających do destrukcji lub działań o charakterze dewiacyjnym a także odmawianie realizacji wszelkich działań. Niechęć do współpracy i niemożność do pojmowania wykluczających się informacji docierających z zewnątrz. Niechęć ta powoduje, że ludzie zaczynają lekceważyć ogólnie przyjęte kanony społeczne, polityczne, religijne, etyczne, prawne czy normy ideologiczne. Pamiętać należy, im częściej występuje niechęć do przyjmowania bodźców z otoczenia oraz ich analizy tym anomia staje się powszechna. Termin anomia został włączony do zbioru pojęć, którymi posługuje się socjologia przez E. Durkheima. Zdaniem, którego przesłanką determinującą normalne funkcjonowanie człowieka stanowi wsparcie w wymiarze moralnym w grupie a także opieka moralna oraz społeczna kontrola nad tą jednostką. W wypadku gdy wsparcie te nie będzie zapewnione, następuje rozkład. Według autora teorii o zachowaniach dewiacyjnych R. M. Merton anomie należy rozumieć jako ,,załamanie zdarzające się w strukturze kulturowej, występujące zwłaszcza w tedy kiedy istnieje silna rozbieżność pomiędzy normami i celami kulturowymi a społecznie ustrukturowanymi możliwościami i działania członków grupy zgodna z tymi celami”. Natomiast jeśli chodzi obecność anomii w życiu politycznym to jej przykładem jest dezintegracja a także destrukcja sytemu politycznego.  Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. 

ANEKSJA I JEJ PRZYKŁAD

ANEKSJA: czyli sposób pochodny nabywania terytorium w czasie obecnym jest on nie dozwolony przez prawo międzynarodowe. Natomiast dozwolonym rodzajem nabycia terytorium jest cesja oraz plebiscyt. Cesja czyli zbycie przez jedno Państwa fragmentu terytorium drugiemu Państwu. Przykładem tego rodzaju aneksji może być oddanie przez Rosję w 1867 roku Stanom Zjednoczonym Alaski. Natomiast plebiscyt oznacza głosowanie społeczności znajdującego się na danym terytorium w kwestii przynależności do danego państwa. Przykładem plebiscytu było głosowanie, które odbyło się na Warmii i Mazurach oraz na Górnym Śląsku tuz po zakończeniu II WŚ. Konsekwencją aneksji jest przejęcie terytorium, które odbyło się w wyniku agresji (patrz na tym blogu agresja). Podobne wydarzenie miało miejsce w okresie tzw. podbojów kolonialnych. Aneksję stosowano również jako sposób na zakończenie wojny, której przykładem jest aneksja Alzacji i Lotaryngii w roku 1871. Zanim nastąpił wybuch II WŚ aneksji dokonano w Austrii (znaschluss) przez hitlerowskie Niemcy 1939 roku lub np. zabór na terenie Czechosłowacji przeprowadzony w wyniku Układu Monachijskiego z 1938 roku. Przykładem Aneksji, która dotyczyła Polski była inkorporacja a więc stworzenie tzw. Generalnego Gubernatorstwa także przez hitlerowskie Niemcy. Należy pamiętać, że w skutek zapisu w prawie międzynarodowym traktującym o zakazie stosowania sił a głównie zakazu wywoływania wojny agresywnej w międzynarodowych relacjach, zarazem uprawomocniono zakaz agresji (patrz agresja i jej przykład na tym blogu). Trzeba również nadmienić, że artykuł nr. 2 ustęp 4 Karty Narodów Zjednoczonych, który brzmi ,,Wszyscy członkowie powinni powstrzymać się w swoich stosunkach międzynarodowych od groźby użycia siły lub jej użycia zarówno przeciwko całości terytorialnej lub niezależności politycznej któregokolwiek państwa, jak i w inny sposób niezgodny z celami ONZ” także jest przykładem zakazu aneksji. Pochodny zapis zawarto w Deklaracji zasad prawa międzynarodowego, mówiących o partnerskich relacjach i o kooperacji państw. Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. Przykładem agresji jest również włączenie przez prezydenta Władymira Putina terytorium Krymu w granice Państwa Rosyjskiego w roku 2014.

ANARCHIZM SYNDYKALISTYCZNY

ANARCHIZM SYNDYKALISTYCZNY anarchosyndykalizm albo syndykalizm, określenia te stosowane są zamiennie. Anarchizm syndykalistyczny stanowi doktrynę polityczno-społeczną, którego rozwój miał miejsce w XIX i XX wieku. Rozwój doktryny tej nastąpił na skutek przesunięcia myśli anarchizmu w przestrzeń relacji zawodowych. Głównym założeniem anarchizmu syndykalistycznego jest przekonanie, że w socjalistycznym społeczeństwie parcelacja dóbr, kontrola wytwórczości, własność środków produkcji przejdą pod nadzór związków zawodowych. Jeśli chodzi o przemysł to miał on być w całości nadzorowany przez robotników pracujących w danym sektorze przemysłu. Przewidywano powołanie wyspecjalizowanych rad, będących przedstawicielem robotników i ich stanowisk określanych jako syndykaty, których celem było normalizacja dwustronnych relacji pomiędzy syndykatami. Rady, o których mowa nie miały jednak prawa do podejmowania autonomicznej decyzji. Naczelnym popularyzatorem anarchizmu syndykalistycznego był Georges Sorel (1847 – 1922) zajmujący się socjologią i filozofią. Po za nim do popularnych przedstawicieli tego nurtu można zaliczyć także Enrico Leone, Arturo Labrioola i Huberta Lagardelle. Zawartość programowa Sorela znalazła swoje odzwierciedlenie w pracy pod. tyt. ,,Rozważania na temat przemocy” z roku 1908. Praca ta stała się naturalną koleją rzeczy w rozwoju filozoficznohistorycznych przesłanek dotykających roli legend oraz przemocy w rozkwicie ruchów dziejowych o zasadniczym znaczeniu i stała się kołem zamachowym historii. Soler był zdania iż, ruchy dziejowe o dużym znaczeniu motywowane były społecznymi mitami, które obejmował rozum ludzki budując zarazem siłę tych ruchów. Anarchizm syndykalistyczny udowadniał, że pierwotnych Chrześcijan inspirowała do działań wiara w zmartwychwstanie Chrystusa natomiast francuscy jakobini determinowani byli mitem braterstwa, równości oraz wolności. Właśnie tego rodzaju mitem anarchizmu syndykalistycznego stać się miała koncepcja strajku powszechnego. Sorel jako przeciwnik burżuazji demokratycznej sądził, iż przekształcenia ekonomiczno-społeczne spowodują spowolnienie rozwoju społecznego oraz złagodzą konflikt pomiędzy proletariatem i burżuazją. Sądził, że proletariacka przemoc będzie zarazem gwarancją rewolucji a także jedynym sposobem ,,jakim dysponują otumanione przez humanizm narodowy narody europejskie, aby odnaleźć dawną energię”. Mit strajku generalnego ulec miał metamorfozę psychicznej i moralnej robotników oraz pobudzać w nich obyczajność walki, uwalniać zarazem heroizm oraz dobroczynność, zapoczątkować przewartościowane moralne, potrzebne do usankcjonowania socjalizmu. Sorel przekonany był, iż fakt istnienia bohaterskiej, walecznej, twórczej i charyzmatycznej postawy duchowej jest kluczem do rozwoju społeczeństwa. Postawy te miał formować kult produkcji i pracy a także działalność o charakterze produkcyjnym, postrzegana jako wartość naczelna. Jednostką kształtowania się tych nawyków stać się miał robotniczy syndykat brojący pod uwagę tylko środowisko pracowników. Myśl anarchizmu syndykalistycznego największe znaczenie miała we francuskim ruchu związkowym czyli w CGT-Confḗnḗrale du Trvali. Kongres CGT odbył się w 1906 roku, na którym zatwierdzono tzw. Kartę z Amiḗst zawierającą najważniejsze postulaty tego nurtu. Istotny wpływ na społeczeństwo nurt ten wywarł także w Hiszpanii i we Włoszech. Najbardziej znaną formacją w Hiszpanii stała się tzw. centrala związkowa CNT (Confederatión Nacional del Trabajo), której popierający ten związek odegrali ważną rolę w okresie wojny domowej w okresie 1936-1939.  Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut. chosyndykalizm albo syndykalizm, określenia te stosowane są zamiennie. Anarchizm syndykalistyczny stanowi doktrynę polityczno-społeczną, którego rozwój miał miejsce w XIX i XX wieku. Rozwój doktryny tej nastąpił na skutek przesunięcia myśli anarchizmu w przestrzeń relacji zawodowych. Głównym założeniem anarchizmu syndykalistycznego jest przekonanie, że w socjalistycznym społeczeństwie parcelacja dóbr, kontrola wytwórczości, własność środków produkcji przejdą pod nadzór związków zawodowych. Jeśli chodzi o przemysł to miał on być w całości nadzorowany przez robotników pracujących w danym sektorze przemysłu. Przewidywano powołanie wyspecjalizowanych rad, będących przedstawicielem robotników i ich stanowisk określanych jako syndykaty, których celem było normalizacja dwustronnych relacji pomiędzy syndykatami. Rady, o których mowa nie miały jednak prawa do podejmowania autonomicznej decyzji. Naczelnym popularyzatorem anarchizmu syndykalistycznego był Georges Sorel (1847 – 1922) zajmujący się socjologią i filozofią. Po za nim do popularnych przedstawicieli tego nurtu można zaliczyć także Enrico Leone, Arturo Labrioola i Huberta Lagardelle. Zawartość programowa Sorela znalazła swoje odzwierciedlenie w pracy pod. tyt. ,,Rozważania na temat przemocy” z roku 1908. Praca ta stała się naturalną koleją rzeczy w rozwoju filozoficznohistorycznych przesłanek dotykających roli legend oraz przemocy w rozkwicie ruchów dziejowych o zasadniczym znaczeniu i stała się kołem zamachowym historii. Soler był zdania iż, ruchy dziejowe o dużym znaczeniu motywowane były społecznymi mitami, które obejmował rozum ludzki budując zarazem siłę tych ruchów. Anarchizm syndykalistyczny udowadniał, że pierwotnych Chrześcijan inspirowała do działań wiara w zmartwychwstanie Chrystusa natomiast francuscy jakobini determinowani byli mitem braterstwa, równości oraz wolności. Właśnie tego rodzaju mitem anarchizmu syndykalistycznego stać się miała koncepcja strajku powszechnego. Sorel jako przeciwnik burżuazji demokratycznej sądził, iż przekształcenia ekonomiczno-społeczne spowodują spowolnienie rozwoju społecznego oraz złagodzą konflikt pomiędzy proletariatem i burżuazją. Sądził, że proletariacka przemoc będzie zarazem gwarancją rewolucji a także jedynym sposobem ,,jakim dysponują otumanione przez humanizm narodowy narody europejskie, aby odnaleźć dawną energię”. Mit strajku generalnego ulec miał metamorfozę psychicznej i moralnej robotników oraz pobudzać w nich obyczajność walki, uwalniać zarazem heroizm oraz dobroczynność, zapoczątkować przewartościowane moralne, potrzebne do usankcjonowania socjalizmu. Sorel przekonany był, iż fakt istnienia bohaterskiej, walecznej, twórczej i charyzmatycznej postawy duchowej jest kluczem do rozwoju społeczeństwa. Postawy te miał formować kult produkcji i pracy a także działalność o charakterze produkcyjnym, postrzegana jako wartość naczelna. Jednostką kształtowania się tych nawyków stać się miał robotniczy syndykat brojący pod uwagę tylko środowisko pracowników. Myśl anarchizmu syndykalistycznego największe znaczenie miała we francuskim ruchu związkowym czyli w CGT-Confḗnḗrale du Trvali. Kongres CGT odbył się w 1906 roku, na którym zatwierdzono tzw. Kartę z Amiḗst zawierającą najważniejsze postulaty tego nurtu. Istotny wpływ na społeczeństwo nurt ten wywarł także w Hiszpanii i we Włoszech. Najbardziej znaną formacją w Hiszpanii stała się tzw. centrala związkowa CNT (Confederatión Nacional del Trabajo), której popierający ten związek odegrali ważną rolę w okresie wojny domowej w okresie 1936-1939.  Źródło: leksykon politologii”. Autor: A., Antoszewski i A., Herbut.